Uitleg, closure of simpelweg het laatste woord hebben; er zijn talloze redenen om na een verbroken vriendschap of relatie nog één bericht te sturen. Redacteur Misha heeft tientallen appjes getypt (in haar notities, obviously), maar uiteindelijk nooit verstuurd.
Wekelijks schrijven de redacteuren van LINDA.meiden hoe het er bij hen voor staat in het leven.
In het digitale tijdperk gaan relatiebreuken – helaas! – steeds vaker via appjes. Als jij degene bent die gedumpt wordt, kan het soms moeilijk zijn om het meteen te accepteren. Je hebt het gevoel dat je nog iets moet zeggen, moet uitleggen of moet bevragen. Babes, been there, done that. De woorden die je terroriseren als je staat te douchen, op de fiets zit of in slaap probeert te vallen; ik ken ze maar al te goed.
Mijn notities-app is daar het bewijs van, want hij staat rammetje vol. Van korte, scherpe zinnen zoals: ‘Ik snap nog steeds niet waarom je zo deed’ tot complete boekwerken die ‘mijn kant van het verhaal’ uitleggen. Sommige berichten waren bedoeld om mezelf te verdedigen, anderen puur om het laatste woord te hebben. En ja, een paar waren stiekem gewoon passief-agressief.
De meeste appjes bleven echter in mijn notities hangen, ik heb ze nooit verstuurd. Niet omdat ik dacht dat ze niet verdienden om gehoord (of gelezen) te worden, maar omdat ik ergens diep van binnen wist dat ze niets aan de situatie zouden veranderen.
Als het op stukgelopen relaties aankomt, ben ik lang overtuigd geweest dat closure iets was wat je van een ander kreeg. Als een soort mentaal cadeautje dat ze aan me gaven als ik er maar lief naar vroeg. Waar ik op hoopte was een berichtje terug waarin ik gerustgesteld werd dat wij – de ander en ik – nog door één deur konden. “Dit is waarom het misging. Nu kun je verder met je leven.” Spoiler alert: closure werkt niet zo. Je kunt het niet afdwingen via een appje, hoe lang, eerlijk of goed het ook verwoord is.
Ik ben de eerste die het toegeeft: zo’n (passief-agressief) bericht typen voelt lekker. Lekker al die frustraties of gekwetste emoties in een bericht gieten. Het lucht enorm op, alsof je na een hele dag je plas ophouden eindelijk op een wc zit. Maar wat gebeurt er daarna, als je het hebt verstuurd? Helemaal niks. Sterker nog: waarschijnlijk voel je je net zo verdrietig of boos én zit je nu ook met spanning te wachten op een reactie die hoogstwaarschijnlijk nooit zal komen. En als-ie wel komt, kan het nooit op tegen jouw verwachtingen, wat de situatie alleen maar pijnlijker maakt.
Misha: 'Ben ik écht een happy single? Het voelt als falen als ik 'nee' zeg'
Ik ga nu een deel van een heel gênant bericht delen. Komt-ie: ‘De reden dat ik nog één keer contact met je opzoek, is omdat ik niet geloof in opgeven. You have to fight for what you believe in, right? Dus, zie dit als mijn manier om voor jou, voor ons, te vechten.’ Eh, stalker much? Ik denk dat ik wel kan stellen dat ik hier in de derde fase van het (relatie)rouwproces zat – ontkenning, boosheid, onderhandelen, depressie en aanvaarding.
De rest van het bericht houd ik voor mezelf, want dit is al beschamend genoeg, maar geloof mij als ik zeg dat dit bericht awardwaardig was. Ik liet weten waarom ik zo gekwetst was, erkende dat ook ik fouten heb gemaakt in de relatie en probeerde de kreukels glad te strijken zodat ‘wij’ het nog een kans konden geven.
Dit is een bericht dat jaren geleden op digitaal papier is gezet, maar nooit verstuurd is. Terwijl mijn vinger boven de verzendknop zweefde, gingen alle alarmbellen in mijn hoofd af. Het was niet mijn trots of een soort verlichting die mij tegenhield. Het was simpelweg het besef: wat verwacht ik hier eigenlijk van? Ik was niet op zoek naar een écht gesprek, maar naar bevestiging. Een bewijs dat we allebei gewoon mensen waren, dat we allebei schuld hadden in de stukgelopen relatie, dat ik een poging had gedaan het te lijmen.
Door het bericht uiteindelijk niet te versturen, voelde ik me veel krachtiger. Het was alsof er een knop omging: ik kon mijn energie beter in iets anders, in mezelf, steken in plaats van een ander te overtuigen van mijn menselijkheid.
De appjes die ik nooit stuurde hebben me geleerd dat zwijgen goud is. Het is soms krachtiger dan woorden. In het niet-versturen van al die berichten zit namelijk een keuze. Een keuze om verder te gaan, om mezelf rust te gunnen, om bevestiging bij mezelf te vinden in plaats van bij een ander. Ik ben de closure die ik al die tijd zocht.
Dat wil trouwens niet zeggen dat je dat lange, passief-agressieve of gênante bericht niet in je notities moet opschrijven. Typ het allemaal uit, huil erbij als je voelt dat de emoties hoog oplopen. Maar vraag jezelf altijd af: wil ik dit sturen om de situatie op te lossen, of wil ik dit sturen omdat ik iets van de ander wil wat ik mezelf niet kan geven? Iets met zelfbewustzijn.
En als je na dit alles nog steeds de behoefte voelt om het bericht te sturen: go for it. Ik ga je niet tegenhouden. Wel wat advies: stel meteen je verwachtingen bij – naar beneden, bedoel ik – en ga niet bij de pakken neerzitten of dwingen als de ander ‘zwijgen is goud’ als lijfspreuk heeft.
Misha: 'Een onbekende gaf mij het allerslechtste datingadvies ooit'
