Als single wordt er verwacht dat je er automatisch het woord ‘happy’ aan toevoegt. Redacteur Misha vraagt zich na jaren als vrijgezel af of ze écht zo gelukkig is met haar solobestaan.
Wekelijks schrijven de redacteuren van LINDA.meiden hoe het er bij hen voor staat in het leven.
“Ja, ik ben single, maar wel een happy single hoor.” Deze zin heb ik de afgelopen jaren zo vaak uitgesproken, dat ik me inmiddels afvraag wat er nog van waar is. Ben ik wel écht gelukkig in mijn eentje?
We leven in een tijd waarin zelfstandigheid en onafhankelijkheid aan de lopende band worden geprezen. Als je als vrouw niet driftig op zoek bent naar ware liefde, dan doe je het zogenaamd goed. Je doet je eigen ding en laat je niet beperken door traditionele rolpatronen. Good for you, babes.
Dat plaatje houd ik mezelf en anderen voor. Ik ben namelijk hartstikke trots op wat ik heb bereikt, zo in mijn uppie. Maar ondanks alle ‘successen’ sluimert er iets vlak onder de oppervlakte, een gevoel dat ik niet goed kan plaatsen. Want hoe gelukkig en selfmade ik mezelf constant voordoe, flikkert er een neonlicht in mijn hoofd met de vraag: is dit het nou? Mis ik iets?
Waar het allemaal op neerkomt, is de vraag of ik me alleen voel. En dan bedoel ik niet alleen fysiek alleen, maar emotioneel alleen. Het singlebestaan geeft me alle ruimte en vrijheid die ik me kan wensen, maar er zijn ook momenten waarop de stilte en het alleen-zijn iets te aanwezig zijn. Vind ik het prima om op vrijdagavond in mijn eentje een Italiaanse Netflix-serie (Inganno, btw) te bingen? Natuurlijk, maar liever kruip ik tegen iemand aan op de bank.
Ik zou liegen als ik zeg dat ik nooit verlang naar iemand om mijn leven mee te delen. Die ene persoon die mijn verhalen aanhoort na een lange dag, die spontaan mijn favoriete snacks meeneemt of gewoon iemand om naast wakker te worden. Gewoon die dagelijkse, simpele dingen. Soms mis ik dat. En dat toegeven voelt als falen in mijn zelfstandigheid.
Misha: 'Negen dingen die ik heb geleerd sinds ik single ben'
Dan nog iets: er ligt enorm veel druk achter het idee van de ‘happy single’ zijn. Alsof ik me continu moet verantwoorden voor het feit dat ik geen relatie heb, en nog belangrijker: dat ik daar altijd dolgelukkig mee ben. En als ik dan eerlijk toegeef dat ik het soms mis om een partner te hebben, wordt mijn kracht en onafhankelijkheid meteen in twijfel getrokken. Gevolgd door een ‘a-ha, ik wist het wel’.
Opmerkingen van anderen kunnen soms voelen als een vlijmscherp mes. ‘Hoe kan het dat jij nog single bent? Je bent zo leuk.’ Eh, bedankt, I guess? Ik weet dat de opmerking vaak als compliment is bedoeld, maar zo komt het niet binnen. Het voelt alsof ik tekortschiet. Alsof het hebben van een partner dé ultieme bekroning is op wie ik ben. Als je het mij vraagt, vormen een partner hebben en iemands partner zijn slechts een klein deel van wie Misha is. Toch wordt dat gezien als de hoofdmoot.
Begrijp me niet verkeerd, ik ben niet de unhappy single. Maar in de race tussen happy en unhappy is het verschil minimaal. Ik geniet van mijn vrijheid, van de mogelijkheid om mijn eigen beslissingen te nemen, geen verantwoording af te leggen en mijn leven op mijn voorwaarden te leiden. Maar geluk is niet zwart-wit, en dat begin ik nu pas te begrijpen. Ik kan gelukkig zijn met wie ik ben en wat ik doe, terwijl ik tegelijkertijd ook kan verlangen naar een gedeeld leven.
Is het sleutelwoord hier dan acceptatie? Het is oké om tegenstrijdige gevoelens te ervaren. Het een sluit het ander niet uit. Ze horen allebei bij wie ik ben en waar ik nu sta in het leven. Uiteindelijk ben ik op zoek naar geluk op mijn eigen manier, zonder mezelf te dwingen te passen in de ideeën van de maatschappij. Misschien kan ik voor nu de titel ‘happy-ish’ koppelen aan het woord ‘single’. En dan is dat voor nu genoeg.
Misha: 'Negen dingen die ik heb geleerd sinds ik single ben'
Misha is 34 jaar en woont alleen in Amsterdam. Ze heeft een relatie van vier jaar en één van zes maanden gehad. Inmiddels is ze zeven jaar single.
