Hoewel redacteur Misha een paar keer per jaar datingapps afzweert, blijft ze teruggaan. Dit verklaart haar recente duik in de digitale datingpoule. Binnen 24 uur had ze honderden (!) likes op haar profiel. Voelde ze zich gevleid? Nee, eerder onveilig.
Wekelijks schrijven de redacteuren van LINDA.meiden hoe het er bij hen voor staat in het leven.
Sommige mensen zijn slechte appers (hi, ik ben sommige mensen), maar ik ben een bijzonder slechte datingapper. En daarmee bedoel ik dat mijn profiel op een datingapp zo kaal is als een boom in de wintermaanden en het reageren op berichten vind ik ook een uitdaging. Toen ik een paar weken geleden zei dat ik liefde vinden in de grote stad lastig vond, kreeg ik een premium datingapp-abonnement aangeboden. Als eeuwige vrijgezel ging ik in op het aanbod. Met dit abonnement kon ik precies zien wie mij geliket had. Wat al een ervaring op zich was.
Op woensdagavond rond 21:00 uur besloot ik mijn account te heractiveren en een aantal nieuwe foto’s toe te voegen. Na een kwartiertje swipen, had ik alweer genoeg van. Toen ik drie uur later toch even het account checkte, schrok ik me rot. Honderden mensen hadden mijn profiel geliket. 24 uur na heractivatie stond de teller op 832 likes. Dit is geen flex. Ik herhaal: dit is géén flex. Ik moet toegeven dat mijn ego een boost heeft gekregen, maar zoveel likes zorgen er niet voor dat ik me gevleid voel. Sterker nog, ik voel me onveilig.
Misha: 'Single zijn is zó duur dat ik het (bijna) niet meer kan betalen'
Nu denk je: meid, stel je niet zo aan. Kijk, het ding is dat ik de radius van mijn profiel op 24 kilometer rondom mijn huis heb gezet. Dat betekent dat deze 800+ mensen zich in de afgelopen dagen binnen die straal hebben bevonden. Ze leven niet alleen in mijn scherm, maar ook in het echt én niet al te ver bij mij vandaan.
Het onveilige gevoel komt voort uit het idee dat ik als een stuk vlees gekeurd word. En ja, ik weet dat er bij datingapps vaak sprake is van een vleeskeuring. Maak je geen zorgen, ik snap hoe het werkt. Maar als ik kijk naar mijn eigen swipe-gedrag: ik ga er alleen voor als een profiel mij echt aanspreekt. Met de hoeveelheid likes die ik heb gekregen, lijkt het wel alsof anderen lukraak swipen – zonder na te denken over wat ze echt zoeken. Hoe serieus kunnen de intenties dan zijn op zo’n app? Misschien ben ik wel op zoek naar meer dan wat de meeste gebruikers bieden. Want hoe bijzonder is het nog om een like te krijgen als die slechts een oppervlakkige, ondoordachte klik is en ik er binnen no-time zoveel krijg? Make it make sense.
Bovendien, als ik dagelijks door de stad loop, kan het zomaar gebeuren dat ik tientallen van deze mensen tegenkom. Het idee dat de mensen die mij online hebben geliket, letterlijk om de hoek kunnen zijn, versterkt het gevoel van kwetsbaarheid. En dat in een wereld waar vrouwen al constant alert moeten zijn. Het is alsof die oppervlakkige bevestigingen ook een stille waarschuwing zijn: je bent omringd door vreemden met onbekende intenties. Dat is altijd al zo, maar nu weten ze ook hoe ik heet. Brrr…. Not the arrogance dat al deze mensen mij nog kunnen herinneren.
Misschien zit daar wel de kern van het probleem. Datingapps beloven eindeloze mogelijkheden en echte verbinding, maar in werkelijkheid voelt het als een uitputtingsslag. Elke like, elk gesprek herinnert me eraan dat die authentieke spark – waar iedereen zo naar snakt – vaak ver te zoeken is. Ook herinnert het me eraan dat deze constante zoektocht me zowel emotioneel als mentaal uitput, waardoor ik telkens gefrustreerd achterblijf. En dat het idee van online daten steeds meer draait om volhouden en massa, wat het gevoel van onveiligheid nog meer voedt.
Dus ja, na 832 likes and counting, een lichte existentiële crisis en een paar cringey openingszinnen, vraag ik me af: hoe moet ik in hemelsnaam online liefde vinden in een wereld waar swipen als een spelletje voelt en digitale connecties alleen om de oppervlakte draaien? Misschien is dit een van de vele redenen dat ik nog steeds single ben. Niet omdat ik moeilijk ben – oké, misschien een beetje – maar omdat ik gewoon niet pas in het algoritme dat liefde belooft maar illusies verkoopt.
Toch gooi ik de handdoek nog niet in de ring, want wie weet zit mijn prins op het witte paard óf die ene kikker wel tussen die honderden likes. Zoals goede vriendin I. zegt: ‘Even volhouden.’ Zij heeft haar lief ook via een datingapp ontmoet, dus wie weet… Als de omstandigheden over een maand nog niet zijn verbeterd, gun ik mijn swipe-duim en op hol geslagen nervous system rust. In ieder geval tot ik me over een paar maanden voor de ontelbaarste keer aan de online dating game waag.
Het leed van datingapps: dít zijn de slechtste en grappigste openingszinnen die jullie krijgen
