Fuck, wat is geluk? LINDA.meiden columnist Claire Lucia (29) is in een dorp opgegroeid, maar vond uit dat haar échte, innerlijke zelf thrived in de grote wijde wereld.
En precies daar gaat ze op zoek naar wat haar echt happy maakt.
Fuck, wat is geluk? LINDA.meiden columnist Claire Lucia (29) is in een dorp opgegroeid, maar vond uit dat haar échte, innerlijke zelf thrived in de grote wijde wereld.
En precies daar gaat ze op zoek naar wat haar echt happy maakt.
“Welkom thuis!” roept de vriendelijke stewardess in het blauw zodra ik mijn overvolle carry-on het vliegtuig uit zeul. Ik zet een glimlach op en bedank haar. “Stik erin”, gaat er stiekem door mijn hoofd. Welkom thuis. Lief bedoeld natuurlijk, maar de twee woorden snijden als een scherpe messteek dwars door mijn ziel. Ik kóm hier helemaal niet thuis.
Niet te lang bij stilstaan, Claire. Ik zet het volume van de muziek die via mijn AirPods mijn oren in blaast een tandje hoger. Dezelfde nummers die ik op Bali luisterde shuffelen voorbij. Ik kom er net vandaan, maar mijn playlist brengt me nog even terug. Afgezonderd loop ik door de slurf, langs de gate, richting de bagagehal.
Het is druk op Schiphol. De kudde waar ik me tussen bevind is opgewekt. De batterij opgeladen op vakantie en nu blij om weer terug in Nederland te zijn. Zoals het ‘hoort’. Ik zou zelf het liefst rechtsomkeert maken en mijn nog warme vliegtuigstoel weer inkruipen, op weg naar waar dan ook.
Misha: 'Soms voelt het alsof ik pas liefde 'verdien' als ik drastisch afval'Lees meerIk steek niet onder stoelen of banken dat ik mezelf een gecompliceerd wezen vind. Eigenzinnig. Gevoelsmens. Perfectionist. Een absolute overdenker. Het zijn maar enkele voorbeelden van het gerei aan karaktereigenschappen dat me typeert. Nu al respect voor mijn toekomstige partner, want oei. Mijn handleiding bevat zoveel instructies dat zelfs een bibliofiel hem na één hoofdstuk zou wegleggen. Mijn ex had hem na negen jaar nog steeds niet uit. Daarentegen durf ik ook te zeggen dat een leven met mij in elk geval nooit saai is.
Alles moet bij mij altijd net effe anders. Voor een buitenstaander lijkt het misschien alsof het een sport voor me is om alsmaar af te wijken van de norm. Want waar de één rechts gaat, ga ik meestal links.
Dat was vroeger allesbehalve het geval. Mijn klasgenoten op de middelbare school waren niet bepaald lieverdjes. Lief zijn werd bestempeld als loser gedrag, dus deed ik aan alle kanten mijn best om mijn zachte kant te verstoppen en bij de cool kids te horen. Ik droeg dezelfde kleding. Ik deed dezelfde knullige dingen die je als rebelse tiener doet. Van blowen in het scooterhok, tot onnodig een grote bek opzetten tegen docenten.
Ik haalde steeds slechtere cijfers. Vanwege een chronisch vierkant rooster was ik ’s ochtends als eerste aanwezig op school en ‘s middags de laatste die weg mocht. Zat ik daar in een lege aula aan een tafel onderuitgezakt om me heen te staren terwijl de rest al naar huis was. Stoere meid, hoor. Niet dus.
Op den duur ging er een lampje branden. Waar was ik in godsnaam mee bezig? Ik was bezweken onder groepsdruk en veranderd in een complete asshole zonder ruggengraat.
Gaby: 'Ik hoop altijd dat mijn schoonouders ook op het feestje zijn'Lees meerWaar ik ooit ‘anders zijn’ als zwakte zag, realiseerde ik me dat het ook mijn kracht kon zijn. Daarom koos ik ervoor om me niet meer te laten beïnvloeden en enkel datgene te doen wat ik echt zelf wilde. Dat ging niet vanzelf. Ik ging kleding dragen die ik leuk vond, maar werd er om uitgelachen. Waar ik voorheen mijn liefde voor dieren verstopte en deed alsof ik smulde van die gore frikandelbroodjes in de pauze, werd ik nu openlijk vegetariër. Iets dat toentertijd vrijwel niemand was en wat daarom zorgde voor scheve gezichten.
Maar ik hield vast aan mijn eigen ideeën, hoe onwennig dat ook voor me was. Foute vrienden maakten plaats voor échte vrienden. Mijn leven kreeg betekenis en ik werd zelfverzekerder. Ik wil nu niet eens weten wie ik zou zijn geworden als ik destijds niet naar mijn eigen kompas had geluisterd.
Toch wordt het ons in dit huidige tijdperk nog steeds knap lastig gemaakt om op onze eigen intuïtie te mogen vertrouwen. We worden doodgegooid met invloeden en meningen van buitenaf. Het moet grootser, sneller, interessanter. Het aantal zwangerschapsaankondigingen komt soms m’n neus uit. Uiteraard mega gegund, maar als ik niet zo sterk in mijn schoenen stond zou het me laten denken dat ik achterloop op de rest van de wereld.
Hoe vaak mij niet is opgelegd dat ik harder moet zoeken naar mijn prins op het witte paard en nu toch wel zou moeten weten of ik kinderen wens of niet. Calm your titties, Karen. Mag ik dat lekker zelf bepalen? Ik kom niks tekort. Sterker nog, ik ben van mijn onvolwassen volwassenheid gaan houden. Mij hoor je niet klagen. Ik leef mijn leven simpelweg volgens mijn eigen regels in plaats van wat een ander wenselijk of logisch vindt.
Of je nou trouwt op je achttiende of forever single blijft. Een 9-tot-5 kantoorbaan hebt of je tenen verkoopt op OnlyFans. Een elftal aan kinderen baart, of voldoende zorg ervaart aan het voeren van je goudvis. Je hele bestaan in hetzelfde huis blijft wonen of als nomade je koffer de wereld over sleept. Misschien heb je je hele toekomstplan uitgestippeld. Misschien weet je niet eens hoe de rest van je dag eruitziet.
Als je het gevoel hebt dat de een op je voor lijkt te lopen en een ander op je achter, bedenk dan dat iedereen zijn eigen marathon rent. Op z’n eigen tempo. Op z’n eigen wijze. Benijd niemand. Maak een ander niet belachelijk. En jij? Jij bent niet te laat. Je bent niet te vroeg. Je bent daar waar je moet zijn. Je bent precies op tijd.
Claire: 'Ik bleef excuses zoeken om wéér naar New York te vertrekken'Lees meerClaire Lucia (29) kun je kennen van Instagram en Youtube. Claire woont in Amsterdam, voelt nog niks voor huisje-boompje-beestje en zet haar bed het liefst op Schiphol. Voor LINDA.meiden schrijft ze columns over de zoektocht naar haar plek in de wereld.