Grijze haren

“Ik spot hier een paar grijze haren, lieve Claire!” Mijn kapster wijst naar de contouren van mijn voorhoofd. Ik buig me voorover naar de spiegel om de lokken van dichtbij te aanschouwen. Ze heeft gelijk. Oh, God. Het is begonnen.

Ik ken zat leeftijdsgenoten die al jaren grijze plukjes hebben, maar zelf was ik tot nog toe altijd gespaard gebleven. Da’s dus ook verleden tijd. Ik word ineens zichtbaar ouder. En dat terwijl iemand me onlangs inschatte als 22-jarige. Bedankt hoor, maar overdrijven is ook een vak.

Dit weekend word ik dertig. Ik vier het bij een restaurant in Amsterdam, omringd door een clubje favoriete intimi. Ik was nooit zo van het organiseren van mijn eigen verjaardag, maar deze mijlpaal kan ik niet aan me voorbij laten gaan. Het is toch een speciaal moment. ‘Talk thirty to me’, stond er op mijn uitnodiging. Helemaal zin in.

Claire: 'Na mijn break-up stapte ik direct het date-doolhof van New York in'Lees meer

Dertig

Ooit had ik moeite met deze leeftijd. Als ik als tiener hoorde over iemand van dertig beeldde ik me zo’n saaie muts in die altijd aan huis gekluisterd zat en haar avonden vulde met wasjes draaien en legpuzzels maken. Lol hebben zou niet langer bestaan. Nu ik zelf de dertig aantik wil ik al die bekrompen onwaarheden graag ontkrachten. Want boy, was I wrong.

Natuurlijk verandert er – naast je haarkleur – wel iets. Katers worden heftiger. Kon ik voorheen hele nachten doorhalen en de volgende ochtend fris beginnen, nu houd ik het met uitzondering vol tot 02.00 uur en moet ik er vervolgens drie dagen van bijkomen. Je gladde koppie maakt ruimte voor fijne lijntjes en rimpels. Je metabolisme vertraagt. De datingscene waar je je in bevindt ziet er anders uit. (Ik date tegenwoordig met single daddies?!)

Niet meer bang

De verstrijkende tijd is en blijft een feit. Toch maakt leeftijd me niet meer bang. Weet je waarom? Hou je vast, want hier volgt een opsomming van iets wat klinkt als egoïsme, maar wat feitelijk voor zelfverzekerdheid staat. En daar is niks mis mee.

Ik heb me nooit mooier, stoerder, sterker en slimmer gevoeld dan nu. Mijn onzekerheden zijn vervaagd sinds tien jaar terug. Ik voel me thuis in mijn eigen lijf. Ik sport om me goed te voelen, niet om er goed uit te zien.

Nieuwe mensen ontmoeten en daten voelt natuurlijk. Ik ben niet bang om mijn mening te geven en heb over het algemeen meer schijt aan shit gekregen (vat je ‘m?). Het leven is te kort om je druk te maken over wat anderen van je denken. Daar dacht ik ooit anders over, nu is het zowat mijn levensmotto.

Claire: 'Hier zit ik, op mijn dakterras dat uitkijkt op de Sagrada Familia. Wie had dit gedacht?'Lees meer

Oppervlakkige flirts en gesprekken worden vaker vervangen door diepe verbindingen en betekenisvolle interacties. Mijn vriendengroep is gevuld met de liefste mensen, van wie de kans groot is dat ze in mijn leven blijven. Daarnaast leer ik dat het oké is om ‘nee’ te zeggen tegen relaties die niet langer resoneren, en ik verwelkom diegenen die me laten groeien met open armen – of op z’n minst met open hart.

Ik ben trots op het feit dat ik op mezelf woon. Niet op één, maar op twee plekken. Ik zie prachtige dingen van de wereld en heb er nog zo veel in het vooruitzicht.

Ik ben een fijne dochter, een liefdevolle hondenmoeder en een goeie buur. Een luisterend oor. Iemand die graag dikke knuffels uitdeelt.

Ik voel geen druk, want die leg ik mezelf niet op. Ik kan alles, op elk gewenst moment. Niet alles hoeft NU.

Er is zo veel om dankbaar voor te zijn. Voor alles wat er al is. Alles wat ik in de afgelopen drie decennia heb gedaan, geleerd, gevoeld en heb gecreëerd.

Vader

Uiteindelijk ben je zo jong (of oud) als je je voelt. Een correct cliché. Mijn eigen vader wordt volgend jaar zeventig. De beste man is weliswaar volwassen, maar heeft ook de levenslust van een twintiger. Hij bedenkt gerust een avond van tevoren dat ‘ie de volgende dag met de auto naar Parijs rijdt. Of hij komt op zijn Van Moof (R.I.P.) vanuit Gorinchem naar Amsterdam gefietst, gewoon omdat ‘ie even met me wil lunchen. De jeugdigheid die in hem zat, heeft hij nog steeds. Het is simpelweg een gedachtegang.

Laat je niet gek maken. Vergelijken heeft ook geen zin. Twintig, dertig, veertig, vijftig, alles daarboven: leeftijd is ‘maar’ een getal.

Grote eer

Ik kan niet wachten om de grens van dertig te passeren als deze versie van mezelf, tegelijkertijd retenieuwsgierig naar hoe ze zich verder ontwikkelt. Het is een grote eer om ouder te worden. Daar brengt geen enkele grijze haar verandering in.

Claire: 'Toevallige ontmoetingen laten zien hoe onvoorspelbaar het leven kan zijn'Lees meer