Lawa

Het is een zachte lenteavond en ik ben zojuist begonnen aan mijn lawa (lees: lange wandeling) door het centrum van Amsterdam. Wanneer ik een brug oversteek, passeer ik een stel dat hand in hand naar de gracht staat te turen. De twee zijn overduidelijk smoor. Wat zoet. Mijn ogen blijven even bij ze hangen. Zij maken hun stadswandeling sámen. Ik maak hem alleen. Toch is het nog niet eens zo heel lang geleden dat ik hier ook met iemand mijn ronde liep.   

Mijn ex en ik waren bijna negen jaar samen. We werden aan elkaar voorgesteld op een verjaardagsfeestje van een gemeenschappelijke vriendin. Hij was lang, knap, had zijn shit op orde en was vreselijk lief voor me. Ik was op slag verliefd. Hij voelde hetzelfde voor mij en vroeg me kort daarna of ik officieel zijn vriendin wilde zijn. Ik was dolblij.

Toch lieten we elkaar vorig jaar – na een lange periode van twijfel – los. Een heel pijnlijke beslissing. Het leek immers op papier zo magisch: je jeugd met je wederhelft doorbrengen en dan ook nog samen oud worden. Het voelde zonde (en als falen) om dat op te geven. Maar als je elkaar op zo’n jonge leeftijd ontmoet, ben je nog zo ongevormd. In je twintigerjaren leer je pas uitvinden wie je bent en waar je voor staat. Het werd bij ons langzaam duidelijk dat hij steeds meer rust vond en mijn onrust alleen maar toenam. Hij koos vaker voor samen, ik werd met de dag autonomer en wilde juist afstand. Onze paden liepen niet meer parallel. 

Daarbij kwam dat ik ook nieuwsgierig werd. Naar een ander leven. Naar wie ik zou zijn zonder die relatie. Het scheelt dat we beiden communicatief sterk ingesteld zijn en hier dus samen over konden praten. Onze break-up was uiteraard geen feestje, maar van ruzie was ook absoluut geen sprake. We gunnen elkaar immers een gelukkig leven. Met of zonder elkaar.

Claire: 'Ik bleef excuses zoeken om wéér naar New York te vertrekken'Lees meer

Date-doolhof

Nadat het uitging wilde ik meteen terug naar de plek die me altijd goed liet voelen. New York. Ik nam me voor een zorgeloze hot girl summer te beleven in de stad die daar alle mogelijkheid voor bood. Op 29 juli 2022 vertrok ik voor het eerst naar de VS zonder een vriend aan de andere kant van de oceaan waar ik rekening mee hoefde te houden. Een ietwat dubbele gedachte, maar blijkbaar was het waar ik behoefte aan had. Ik was “vrij”. 

Ik liet er geen gras over groeien en stapte direct het date-doolhof van de Big Apple in. In het begin voelde ik me daar nog schuldig over richting mijn ex. Ook vond ik het eerst awkward, dat hele daten. Maar ik bleek er goed in. Ik installeerde apps, sprak mensen aan in een café of in een koffietent. Nee, ik zocht niet naar een nieuwe partner, maar was vooral curieus naar de verschillen tussen Nederlanders en New Yorkers. Ik beschouwde het als een soort research. Sterker nog, ik heb er voor mezelf een dagboek van bijgehouden, waar alle karakters en situaties uitvoerig in beschreven staan. Ik beloof je dat ik geen creep ben. De dingen die ik met die Amerikanen meemaakte waren alleen soms zo bizar, dat ik bang was dat ik het nooit meer tot in detail zou kunnen navertellen.

Privéjet

Zoals de keer dat een vage dude me met zijn privéjet naar Boston wilde laten vliegen voor een etentje. Of ik me om 20.00 uur wilde melden bij zijn piloot. Het klinkt misschien als het begin van een goed verhaal, maar ik kende hem amper en ik vertrouwde het niet, dus ik heb vriendelijk bedankt. Ik vond in leven blijven op dat moment net iets belangrijker dan overpriced voer op een bedje van whatnot. 

Of wat dacht je van de seksfreak, die het tijdens de eerste date in een diner direct nodig vond om me tot in detail over zijn – zeer specifieke – voorkeuren te vertellen. Mijn oren konden dit al niet aan, laat staan overige lichaamsdelen. Vergeleken bij deze kerel is Christian Grey maar een softie. Ik deed alsof ik naar de wc ging, maar kroop stiekem achter de bar langs naar de uitgang. Eenmaal buiten heb ik hem meteen geblokkeerd.

Claire: 'Ik zou in New York na een paar maanden platzak op straat belanden'Lees meer

Het toppunt was mijn zeer aantrekkelijke – maar achteraf zwaar manipulatieve – overbuurman die ik bijstond tijdens zijn alcoholics anonymous-meetings waar hij al zes jaar dagelijks heen ging. Hij behandelde me als zijn trophy wife. Eentje die van het ene op het andere moment ineens geacht werd haar mening voor zich te houden – als ik maar een leuk jurkje aantrok. Verder had ik niks in te brengen.

Toen ik hem ter plekke duidelijk maakte dat ik absoluut niet gediend was van dit gekke gedrag, dumpte hij me (precies te midden van onze woningen) op het hoekje van de straat. Daarna sprintte hij naar huis. Terwijl ik vol verbazing in mezelf stond na te grinniken over dit maffe tafereel, kwam hij plotseling terug gerend. Het tasje met kleding dat nog bij hem stond, kreeg ik driftig naar me toe gesmeten. “Ik denk niet dat onze persoonlijkheden matchen”, zei hij nog. Eh, zou je denken?! 

Leuk-leuk

Naast dit soort Dobermann en Rottweiler types waren er ook heus wat Golden Retrievers. Twee in het bijzonder. De eerste had na date drie onze bruiloft al zowat gepland. Hij zag het helemaal zitten en belde me tig keer per dag. In theorie klopte alles, maar ik voelde geen chemie en zoiets kun je niet forceren. 

Die tweede vond ik daarentegen wel leuk-leuk. Een guitige New Yorker met een Long Island Italian accent, à la Joey Tribbiani. We spendeerden veel tijd samen; aten op plekken die we allebei nog wilden afvinken, hingen bij hem thuis, keken tv-shows, luisterden naar country en bakten ’s ochtends pumpkin pancakes. We reden rond Halloween de stad uit om als twee gierende ramptoeristen door een random versierd dorp te crossen. We gingen gezamenlijk op stap met zijn vrienden en met die van mij. Er waren weken dat ik mijn eigen huis amper zag, omdat ik continu bij hem verbleef.

Ik zie zijn grijns nog voor me toen hij in de badkamer stond met een nieuwe roze tandenborstel in z’n hand. “So you no longer have to carry your electric one back and forth all the time.” Ik voelde me heel erg op mijn gemak en had veel lol met deze gast, maar we wisten ook dat het op den duur geen stand zou houden. Zodra mijn vertrek uit NYC naderde, kwam onze fling ook ten einde. We waren allebei totaal niet klaar voor vastigheid.

Claire: 'Ik was veranderd in een complete eikel zonder ruggengraat'Lees meer

Vissen

Door vroegere verhalen van vriendinnen dacht ik altijd dat single zijn – en daten – de ultieme hel zou betekenen. Tot in den treure maar moeten vragen naar iemands lievelingskleur en de band met zijn ouders, in de hoop op een nieuwe relatie. Dat laatste is ook zoiets vreemds.

Alsof voor mij als vrijgezel het per direct krijgen van een relatie het hoogst haalbare is. Dat het de bedoeling is dat je die poel instapt, simpelweg om zo snel mogelijk de perfecte partner eruit te vissen. Omhoog hengelen, even checken wat er aan die haak hangt en dan bepalen of je het visje teruggooit in zee of meeneemt in je emmer. Onzin.

Single zijn en daten omvat zo veel meer. Waarom worden alleen relaties altijd zo geromantiseerd en single zijn niet? Je leert zo veel over jezelf, over andere mensen en over wat voor iemand wel of niet bij je past. Over wat je energie geeft en wat je juist energie kost. 

Ben je single en hoop je op een relatie? Heb geduld, jouw moment komt wel. Wachten op je forever love is overigens ook geen must, hè. Je kunt het ook gewoon een periode leuk hebben met iemand. Heb je een relatie en merk je dat de koek op is? Maak het bespreekbaar. Als je ook maar ergens voelt dat er iets binnen je relatie niet klopt, dan wil ik je graag meegeven dat het echt oké is om een andere koers te varen. Mensen kunnen veranderen. Wensen mogen wijzigen.  

Maatjes

Er is een tijd voor alles. Er ligt geluk in het hebben van relaties, er ligt geluk in het met jezelf zijn en er ligt geluk in alle stadia die je daartussen vindt. Ik kan met trots zeggen dat ik met de meeste mannen waar ik mee datete (en waar ik relaties mee had) nog steeds maatjes ben. Dat er zelfs geweldige vriendschappen zijn ontstaan. Ik heb ze niet allemaal teruggegooid in zee. Op een paar giftige typjes na dan. Over hen hoop ik dat ze inmiddels fijngemalen zijn tussen de vlijmscherpe tanden van een setje witte haaien. 

Claire: 'Hier zit ik, op mijn dakterras dat uitkijkt op de Sagrada Familia. Wie had dit gedacht?'Lees meer