Fuck, wat is geluk? LINDA.meiden columnist Claire Lucia (29) is in een dorp opgegroeid, maar vond uit dat haar échte, innerlijke zelf thrived in de grote wijde wereld.
En precies daar gaat ze op zoek naar wat haar echt happy maakt.
Fuck, wat is geluk? LINDA.meiden columnist Claire Lucia (29) is in een dorp opgegroeid, maar vond uit dat haar échte, innerlijke zelf thrived in de grote wijde wereld.
En precies daar gaat ze op zoek naar wat haar echt happy maakt.
Er valt een druppel zweet van mijn voorhoofd op mijn bovenbeen. Huffend en puffend wrijf ik hem uit, waarna hij samensmelt met mijn SPF. Het is 32 graden in Barcelona en ik heb mezelf zojuist geïnstalleerd in een klapstoel op het dakterras, in de hoop dat ik aan het eind van de zomer vijftig tinten bruin bereik.
Terwijl ik met geknepen ogen de Spaanse zon op mijn porum voel branden heb ik een moment van bezinning. Het is nog geen drie maanden geleden dat ik voor het eerst dit terras op stapte.
Eind april vloog ik naar de Catalaanse metropool om een koophuis te vinden. Na serieuze research had ik een selectie gemaakt van woningen die ik graag in real life wilde zien. Specifieke adressen van huizen die te koop staan in Barcelona staan er online nooit bij, om bij leegstand de intrek van krakers te voorkomen. Da’s een ding hier. Ik wist dus niet exact waar alle panden zich zouden bevinden.
Bovendien zeggen foto’s op internet lang niet alles en omdat ik zo’n breed mogelijke indruk wilde krijgen van wat de stad qua kavels te bieden had, plande ik uiteindelijk 16 (!) bezichtigingen in een week. Zoveel huizen in dat tijdsbestek zien was fanatiek, maar het leek me niet onhaalbaar. Ik had een missie. Al zo vaak was ik ergens aan begonnen dat ik niet doorzette. Daar was ik nu klaar mee. Hoewel ik vermoed dat ik nooit 100% zeker zal zijn van een bepaalde stap en dus ook niet van deze, besliste ik dat ik op dat moment mijn intuïtie moest volgen en vol zou houden.
De zoektocht in BCN was begonnen. Hoopvol huppelde ik achter Sara (meisje van het makelaarsbureau) aan, de straten van Barcelona door. Ik had Sara voorafgaand aan mijn bezoek uitgebreid verteld over mijn voorkeuren. “Ik zoek een gerenoveerd appartement met minimaal twee slaapkamers, veel natuurlijk daglicht, centraal gelegen, met een balkon of buitenterras, een lift waar mijn fiets in past”, et cetera. Het was een ellenlange waslijst.
Al bij binnenkomst in het eerste appartement daalde het enthousiasme over mijn plan direct. Dit huis zag er weliswaar netjes uit, maar; er was weinig daglicht, geen buitenruimte én het lag schijnbaar in een wijk waar ik me allerminst veilig voel. Deze stek was een overduidelijke miss.
De appartementen die volgden veroverden helaas noch mijn ouders (die mee waren omwille van een second– en third opinion), noch mij. Er zaten best wat fraaie percelen tussen, maar ik werd nergens echt warm van. Ik zag mezelf er niet zitten. De huizen waren donker of benauwend, te groot voor mij alleen, de locaties waren vaak een issue, een aantal was te hoog gegrepen qua vraagprijs; míjn huis zat er tot dusver niet bij.
Claire: 'Ik bleef excuses zoeken om wéér naar New York te vertrekken'Lees meerDe twijfel sloeg steeds meer toe. Halverwege de week deelde ik mijn onzekerheid via een Facetime belletje met mijn beste vriendin, die zelf een koopwoning in Nederland heeft. “Je weet wanneer een huis jouw huis is zodra je er binnenloopt. Dat voel je gewoon.”, waren haar woorden. Ik begon inmiddels te geloven dat ik die spark misschien wel nooit zou ervaren. Of zelfs dat ik helemaal niet in Barcelona moest zoeken, maar ergens anders. Had ik er wel goed aan gedaan om mijn pijlen op deze stad te richten?
Een dag voor vertrek had ik me erbij neergelegd dat ik mijn levensroute wederom bij zou moeten sturen. Ik zat tijdens het ontbijt in het hotel neerslachtig te beseffen dat ik terug zou gaan naar Amsterdam om vanuit daar een nieuw plan te bedenken. We hadden echter diezelfde dag nog één laatste bezichtiging staan om 13:30 uur. “Het zal wel”, dacht ik.
Terwijl ik een grote hap nam van de verse tortilla de patate waar ik mijn bord mee had volgeladen, appte Sara me. “Kunnen jullie ook om 12:30 uur in plaats van om 13:30 uur?” “Sure, we’ll be there“, appte ik terug. Hoe eerder ik van alle desillusie af was, hoe beter.
Ik voerde via Google Maps het adres in dat Sara me had gestuurd. Best dichtbij. Mooi, scheelt weer lopen. Ik had dit appartement wederom zelf op mijn lijst gezet, maar de foto’s op internet waren zo onduidelijk dat mijn verwachtingen minimaal waren. Bij aankomst bij het appartement wachtte Sara ons op, samen met een meisje dat de verkoper vertegenwoordigde. Ze stelde zich voor als Andrada. Ik had de afgelopen dagen al met zoveel types te maken gehad, maar Andrada was anders dan haar voorgangers. Ze was menselijk. Sterker nog, ze deed me qua uitstraling en energie direct denken aan mijn beste vriendin, die ene die ik een paar dagen eerder nog aan de telefoon had.
“I don’t know why, but I have a really good feeling about this one, Claire”, zei Sara uit het niets, terwijl we met zijn allen in de hal beneden wachtten tot het krakkemikkige Spaanse liftje ons naar het appartement boven zou brengen. Ik wist niet waar haar opmerking vandaan kwam, maar mijn hoop leek weer te stijgen.
Claire: 'Ik was veranderd in een complete eikel zonder ruggengraat'Lees meerAangekomen op de op-een-na bovenste verdieping stapten we het huis binnen. Ik werd overvallen door een bak met licht. Natuurlijk daglicht. Sara pakte mijn hand (we kenden elkaar officieel pas een dag of 5, maar na al het gedoe leken we zowat besties) en samen liepen we het huis in. “Claire, oh my god“, zei ze terwijl we ons richting het raam in de eetkamer manoeuvreerden. “Did you know about this view?!“, vroeg ze stomverbaasd. Het raam én het balkon gaven ons een frontaal uitzicht op een iconisch beeld van Barcelona: de Sagrada Familia. De architecturale droom van Antoni Gaudi die al tig jaar in wording is. Dit was in de advertentie absoluut niet zichtbaar.
Ik voelde het appartement als een soort deken om me heen slaan. Het klopte gewoon. De verkoper was zelf ook present, in tegenstelling tot alle voorgaande huizen, waar enkel een agent aanwezig was. Alle panden die ik hiervoor had gezien waren opgekocht en geflipt voor de verkoop. Dat zag je ook aan de afwerkingen. Basic, maar netjes. Dit huis niet. Dit huis was niet specifiek gericht op het verkopen ervan.
Het had perfecte finishes. Dit huis had een ziel. Een sfeer. De eigenaar bleek het samen met zijn ex een jaar geleden te hebben gekocht en volledig te hebben omgetoverd tot – wat bedoeld was als – hun toekomstig paleis. Het was compleet gerenoveerd. Helaas sneuvelde hun relatie, bleef hij hier achter en wilde hij nu vooral zo snel mogelijk weg vanwege zijn hartzeer.
De een zijn dood is de ander zijn brood. Ik had oprecht met hem te doen. Maar ik was ook opslag verliefd. Op zijn huis. Zelfs mijn moeder zei: “Claire, als jij dit niet neemt, dan doe ik het.” Ter plekke gaf ik aan bij Andrada dat ik het huis wilde hebben. Ook beloofde ik de eigenaar dat ik er goed voor zou zorgen als ik het daadwerkelijk zou krijgen. Besef even: al dit gebeurde binnen een kwartier tijd.
Wat bleek? Ik was de eerste die het huis kwam bekijken. Oorspronkelijk zou er voor mij een ander komen bezichtigen, maar omdat we onze afspraak hadden vervroegd had ik de primeur. De vrouw die eigenlijk op mijn originele tijdstip gepland stond, was nu als tweede aan de beurt. Zij wilde het huis ook hebben. Waarschijnlijk net als de overige twintig mensen die in de vijf dagen daarna hun bezichtiging bij dit huis hadden. Maar omdat ik de eerste was en aangaf dat ik deze plek wilde, verzekerde Andrada me prioriteit. Het moest zo zijn.
Nu zit ik hier. Op mijn dakterras. In mijn klapstoel die ik gisteren kocht. Ik werp een blik op rechts. De Sagrada Familia kijkt me aan. Wauw, ik kan de bouw van deze kerk gewoon volgen. Wie had dit gedacht. Ik wóón hier. Hier staat mijn huis. Het is van mij. Ik kocht het. Zelf. Zonder partner. In het buitenland. Iets dat ik al zo lang wilde. Waar ik zo lang over heb getwijfeld. Of ik het wel kon. Of ik het wel durfde. En nu is het er. Het is er echt.
Claire: 'Ik zou in New York na een paar maanden platzak op straat belanden'Lees meerClaire Lucia (29) kun je kennen van Instagram en Youtube. Claire woont in Amsterdam, voelt nog niks voor huisje-boompje-beestje en zet haar bed het liefst op Schiphol. Voor LINDA.meiden schrijft ze columns over de zoektocht naar haar plek in de wereld.