Noordeloos

“So this is where you’re from?” Terwijl ik mijn autogordel los klik staart mijn Amerikaanse bestie Alex me vanaf de bijrijdersstoel vragend aan. Ik knik. We staan geparkeerd voor de deur van mijn ouderlijk huis in Noordeloos. Een plattelandsdorp met 2000 inwoners, dat zich kenmerkt door talloze boerderijen, veenrivier de Giessen, jaarlijkse schaatstochten en knikkerkampioenschappen. Gemoedelijk gebeuren. Erg ons kent ons. Al is er een grotere kans dat jij Noordeloos kent van de files op de radio.

Gaby: 'Na mijn eerste heartbreak knuffelde mama me net zolang tot ik me weer goed voelde'Lees meer

Ik zet een paar stappen het grindpad op. Ik heb hier zoveel jaren gewoond. Als de huidige bewoners me zouden vragen wat ik in godsnaam op hun erf doe heb ik een valide argument. Mijn vader heeft deze boerderij grotendeels zelf gerenoveerd. Als tegendraadse puber vond ik alle stylingkeuzes van mijn ouders per definitie bagger. Zo snapte ik niks van ons rieten dak. “Waarom hebben wij geen dakpannen zoals iedereen in de klas? Ik háát dit plantendak.”

Wonderen

Nu pas zie ik wat voor wonderen mijn vader hier heeft verricht. Dat vinden de huidige eigenaren kennelijk ook, want aan de buitenkant ziet alles er hetzelfde uit. De charmante witte shutters voor de ramen, het met hoge stapels gevulde houthok, het groene bankje waar onze Labradors hele dagen op luierden; alles is er nog. Evenals de brievenbus waar mijn achternaam ooit op stond. Nu bestickerd met namen die ik niet ken.

Mijn aandacht dwaalt af naar de eerste verdieping. “That’s my old room”, zeg ik met mijn wijsvinger gericht op het raam boven de voordeur. Ik moet even slikken. Er heeft zich zoveel afgespeeld in dat kamertje. Ik speelde er ooit met Lego. Danste er met vriendinnetjes op de muziek van Hitzone CD’s. Verloor er later mijn maagdelijkheid aan mijn eerste echte vriendje. Ook verstopte ik me er huilend onder mijn dekens wanneer mijn vader en moeder ruzie maakten beneden.

Scheiding

Ik was 17 toen mijn ouders uit elkaar gingen. Iets waarvan ik dacht dat het ons hechte gezin nooit zou overkomen. Met een ongekende hoeveelheid pijn verliet mijn vader het huis waar hij met zoveel liefde voor ons drieën een thuis van had gemaakt. Na zijn vertrek bleef ik er met mijn moeder nog een tijd wonen. Ik kon slecht tegen verandering, dus dachten we met elkaar dat mijn moeder er goed aan deed om mijn veilige plek voorlopig te behouden. Ik ben haar heel dankbaar, al was het achteraf beter geweest om destijds gezamenlijk die deur achter ons te sluiten. Zodra ons gezin brak, barstte het ideale plaatje en voelde thuiskomen nooit meer hetzelfde.

Ik vond ineens de mening van mijn naasten vreselijk belangrijk. Ik schipperde tussen mijn gescheiden ouders en deed continu mijn best om mijn tijd goed te verdelen en ze beiden tevreden te houden. Zij vroegen dat niet van me, maar ik voelde me toch verantwoordelijk. Het werd een innerlijke strijd met mezelf, tot het moment dat ik niet meer functioneerde. Ik was permanent ziek, zwak en misselijk. Ik kreeg Pfeiffer. Had chronisch bloedarmoede. At overmatig veel. Sliep niet. Voelde alsmaar schuld. Ik was op alle wijzen uitgeblust.

New York

“Dit moet anders” dacht ik. Na een set therapiesessies kreeg ik de onbedwingbare drang om iets voor mezelf te doen. Ik wilde fysieke afstand. Van alles en iedereen. Leek me top. Op 12-jarige leeftijd ging ik ooit op stedentrip naar New York met mijn vader en mijn oudere halfbroer. Ik ging destijds niet graag op vakantie. Heimwee zorgde ervoor dat ik na een dag naar huis wilde. Terug de veilige cocon in. Toch maakte New York indruk. Alsof ik me bevond in één van de romantische comedy’s die ik graag keek. Ik bedacht me op dat moment, midden op Times Square, dat als ik ooit oud genoeg zou zijn én de moed kon verzamelen, ik er best een tijdje zou willen verblijven.

Misha: 'Nog voor we kennismaken, heb ik besloten of jij mij wel/niet leuk vindt'Lees meer

Heimwee

Een van de weinige voordelen van het ontbrekende thuisgevoel was dat mijn heimwee rond mijn achttiende verdween. Ik was de gedachte die ik als tiener had niet vergeten en daarom boekte ik in bijzijn van mijn ouders een talencursus in New York van drie maanden. Ik zal niet liegen; ik scheet zeven kleuren. Maar ik was vastbesloten. Het bleek een superkeuze. Als een soort detox herstelde ik van alle misère. Ik werd een leukere dochter. Een betere vriendin. Een enthousiaster kleinkind.

Ik ontdekte in New York dat ik zoveel meer zelf kan dan ik dacht. Soms moeten we anderen figuurlijk even parkeren om onszelf weer gas te laten geven. Als mensen me vragen waar mijn onuitwisbare liefde voor New York vandaan komt, dan is dit mijn antwoord: het is waar ik mezelf uitvond.

Vrijheid

De stad bleef me roepen. In de jaren daarna zocht ik continu naar kansen om terug te keren. De zelfstandigheid en vrijheid die ik daar ooit voelde, wilde ik steeds opnieuw ervaren. Het plattelandsmeisje was niet langer. De big city girl was geboren. In totaal heb ik er zo’n drie jaar gewoond.

Ik werp een blik op de steiger achter de boerderij en beeld me mijn jongere zelf in. Het kleine meisje dat haar tenen in de frisse Giessen dipte. Ze was zo onzeker. Haar wereld was klein en er was niks mis mee. Maar haar horizon verbreedde zich door haar eigen kracht.

Sprongen in het diepe

Nu, jaren later, sta ik hier met trots. Op wat ik mezelf heb geleerd en wat ik me heb laten leren. Op mijn oneindige nieuwsgierigheid. Op mijn overwonnen sprongen in het diepe. Deze plek is mijn fundering. New York, en later andere steden, bleken mijn stenen en cement. En een ding weet ik zeker: ik ben nog lang niet klaar met metselen.

Ik kijk naar Alex, een van de belangrijkste personen in mijn leven. Mijn beste vriend heeft 6000 kilometer afgelegd om bij me te zijn. De Noordelozer en de New Yorker. Lekker contrasterend. Ik pak Alex zijn hand en samen staan we daar nog even. Te staren naar iets dat voor mij een diep stuk geschiedenis is en voor hem niets meer dan enkel een mooi huis. “I really love the roof”, zegt Alex ineens. Ik moet lachen en huilen tegelijk.

Gaby: 'Drie weken na een spraakmemo vol beloftes ging hij terug naar z'n ex'Lees meer