Een doodgewone studiesessie loopt bij Bo (20) al snel in het honderd. Wanneer ze ’s avonds naar de keuken wandelt, verbrandt ze haar voet door kokend heet water uit een brekend glas.
Inmiddels is het zeven weken later en vertelt Bo haar verhaal aan LINDA.meiden.
Studeren, studeren en nog meer studeren: dat is hoe Bo’s dag eruitziet voordat alles misgaat. Omdat ze veel tentamens op de planning heeft staan, wil ze zo goed mogelijk voorbereid zijn. Die avond gaat ze alleen haar kamer uit om in haar studentenhuis te eten. “Ik at wat en kletste met huisgenoten. We leven met zestien man, dus het is altijd een gezellige boel. Ik lette wel op de tijd, want ik wilde niet te lang blijven. Na het eten zou ik direct weer naar boven gaan.”
Toch komt de volgende studiesessie er niet meer van. Wanneer Bo haar huisgenoot een knuffel wil geven, draait hij zich om met een glas in zijn hand. “Het was eigenlijk niet echt een glas. Het was gemaakt voor een liter bier, niet voor hete thee. Hij gaf me een knuffel, terwijl het glas brak. Het kokend hete water kwam in mijn schoen terecht, die het water opzoog als een spons.”
Uit paniek begint Bo te gillen, terwijl haar huisgenoot haar rustig probeert te houden. “Hij zei dat we er water op moesten houden en dat ik naar de badkamer moest. Ik liep langzaam achter hem aan, maar het was nog glad en overal lag glas. Ik ben ook nog uitgegleden, dat was op dat moment nog naarder.”
Eenmaal in de badkamer wordt Bo geholpen door al haar huisgenoten. Zo zijn er twee mensen die haar helpen zitten, iemand die haar probeert te kalmeren en iemand die haar voet koelt. “Mijn schoen werd uitgedaan, maar mijn sok moest aanblijven. Ik kon de blaren door mijn sok zien, dus mijn huisgenoten probeerden me af te leiden door te zeggen dat ik naar hen moest blijven kijken. Ik had zoveel pijn dat ik bijna moest overgeven.”
Anne (33) liep ernstige brandwonden op: 'We zijn er, en we mogen gezien worden'
Gelukkig is er snel een Uber op locatie, die Bo meeneemt naar het ziekenhuis. Ook hier ervaart ze niet alleen pijn, maar ook paniek door alles wat haar nog te wachten staat. “Toen ik in het ziekenhuis was aangekomen, was ik nog steeds hysterisch. Ik had nog zoveel pijn dat ik mezelf bijna voelde wegglippen. Toen heb ik een pijnstiller gekregen, waardoor ik al snel weer rustig werd. Ook kreeg ik een gaasje om mijn voet, waardoor de pijn in elk geval minder en rustiger aanvoelde.”
Na een aantal korte checks mag de student alweer naar huis. Dit betekent alleen niet dat ze het incident hierbij achter zich kan laten. Van tevoren kunnen de artsen namelijk niet inschatten of het goed zal blijven gaan met de blaren. “Daarom moest ik de volgende dag naar de huisarts, zodat zij kon checken of het goed ging met mijn voet. Het deed op dat moment nog wel pijn, maar de artsen hadden al gezegd dat dat nog even zou blijven.”
De volgende ochtend vertrekt Bo vol goede moed naar de huisarts. Wanneer ze niet in haar schoen weet te komen, merkt ze pas dat haar voet dikker lijkt te zijn. “Ook deed het nog steeds pijn, maar ik dacht er niet te veel over na. Ik was ervan overtuigd dat het door het verband kwam en dat mijn voet niet zo dik was. Ik moest op mijn sokken naar de huisarts, omdat ik niet in mijn schoenen wist te komen.”
Wanneer Bo bij de huisarts aankomt, blijkt haar verband niet dikker geworden. Het is haar voet die onder de dikke blaren zit. Met grote ogen bekijkt Bo de brandwond, maar dit keer doet ze dit niet uit paniek. “Ik studeer geneeskunde en vond het allemaal heel interessant.”
Caressa (28) loopt ernstige brandwonden op als shirt vlam vat: 'Van mijn borst tot gezicht verbrand'
Op dat moment weet Bo nog niet dat de situatie ernstiger is dan ze in gedachten heeft. Een paar minuten later vertelt haar huisarts namelijk dat haar blaar doorgeprikt moet worden om infecties te voorkomen. Lopen zal voorlopig niet meer gaan. “Het scheelde wel dat mijn huisarts heel kalm bleef. Ik dacht dat ik na een paar dagen weer op de been zou zijn.”
Maar al snel merkt Bo dat dat niet het geval is. De huisarts vertelt haar dat het weken tot maanden kan duren voordat ze weer normaal zal kunnen lopen. Tot die tijd moet ze zich in een rolstoel voortbewegen. “Toen heb ik als een klein meisje huilend mijn ouders opgebeld. Zij hebben me opgehaald en ik heb daar een tijd gewoond. Gelukkig hebben ze me met alles geholpen. Ik baalde er toch wel van dat ik geen leuke dingen met vrienden meer kon doen. Daar heb ik in de eerste periode wel mee in mijn maag gezeten.”
Inmiddels is Bo zeven weken verder en is ze helemaal gewend aan het leven in een rolstoel. Dit heeft wel een tijdje geduurd. “Ik heb het eerst echt verschrikkelijk gevonden, omdat je zo in je vrijheid wordt beperkt. Maar uiteindelijk doe je het zo vaak dat je er handig in wordt.”
Nu merkt Bo eindelijk dat het beter met haar gaat. In huis kan ze inmiddels al wandelen en het lukt haar zelfs om staand de afwas te doen. Voor haar is dit een grote overwinning. Ook hoeft ze steeds minder streng haar eigen voet te verzorgen. “Vlak na het incident moest ik elke dag een nieuw verband om mijn voet doen en dat deed dan heel veel pijn. Nu hoef ik het alleen nog maar goed te wassen en er een zalfje op te smeren. Dat helpt ook al enorm. Mijn ouders hebben me in al die tijd supergoed geholpen, want het is niet makkelijk geweest. Nu hoop ik dat ik snel weer naar buiten kan, ook al vind ik dat heel spannend.”
Sandy (29) heeft heftige brandwonden door ontplofte kruik: 'Zag m'n vel op de grond liggen'
