Rachel Heijne (19) heeft een tussenjaar. Ze werkt als winkelmedewerker en woont bij haar ouders in Raamsdonksveer.
“Tijdens mijn stage op het hoofdkantoor van een kledingmerk was een pakketje kwijtgeraakt. Mijn stage-begeleider vroeg of ik DHL even wilde bellen. Van dat idee raakte ik helemaal in paniek en voordat ik het wist stond ik te huilen. Mijn stagebegeleiders waren gelukkig heel lief. Een collega nam het van me over en ze hebben me daarna nooit meer gevraagd om iemand te bellen. Maar ik voelde wel dat ze het vreemd vonden. Waarom ik bellen zo eng vind, weet ik niet precies. Ik heb er vooral last van als een situatie een beetje vaag is. Een afspraak maken bij de tandarts is oké. Mijn angst speelt het meest op wanneer niet helemaal duidelijk is wat er van me verwacht wordt, zoals met dat pakketje. Als iemand van tevoren aankondigt me te gaan bellen, voel ik me meteen onrustig. Ik neem wel op als mijn vriendinnen bellen, maar zelf bel ik alleen mijn ouders en mijn vriend. Voor een baan in de toekomst is dat misschien niet zo handig, maar voor nu zie ik het probleem niet. Appen of mailen werkt voor mij net zo prima.”

---