Ze keek er lang naar uit en in april 2022 was het eindelijk zo ver: Ashley Margarittha (28) onderging een borstverkleining. De operatie verliep goed, maar ze kreeg een ontsteking. De artsen namen haar klachten echter niet serieus.
“De kliniek wimpelde me af en dit heeft zowel fysieke als mentale sporen nagelaten”, vertelt ze aan LINDA.meiden.
Als tiener heeft Ashley al grotere borsten dan haar klasgenoten. Na twee zwangerschappen groeien ze door tot maat 75G en bezorgen ze haar zowel fysieke als mentale klachten. “Ik had last van nek- en rugklachten, maar voelde me ook oncomfortabel met zulke grote borsten. Je moet beseffen dat ik 1,63 meter lang ben en 68 kilo weeg.”
Ze probeerde haar klachten te verhelpen met fysiotherapie, maar toen daar geen schot in zat, stapte ze naar de huisarts voor een verwijsbrief. “Toen ik voor een consult bij het ziekenhuis aankwam en de chirurg mij zonder bh zag, zei hij meteen dat de verzekering mijn operatie zou vergoeden. Maar de wachtlijst voor het ziekenhuis was meer dan een jaar. Na een paar maanden heb ik zelf een kliniek gezocht zodat ik alsnog geopereerd kon worden.”
In april 2022 was het zover. “Tijdens de operatie verwijderden ze totaal 900 gram aan borstweefsel en bleef ik met een normale C-cup achter. Drie uur na mijn operatie mocht ik naar huis, maar in de auto ging het mis en viel ik flauw. Ik dacht dat het door de vermoeidheid van de narcose kwam, maar later vertelde een verpleegkundige me dat dit geen goed teken was.”
Dat was nog maar het begin, want hoewel Ashley na negen dagen volledig van de pijnstillers af was, kreeg ze toch weer pijnklachten. “Ik dacht dat ik mijn lichaam te ver gepusht had en belde de kliniek om te vragen of ik weer iets mocht innemen. Paracetamol werkte niet en dus ging ik over op zwaardere medicatie. Maar toen begon mijn linkerborst op te zwellen. Een dag later kon ik mijn arm niet meer optillen en was de pijn zó erg dat zelfs de hoogste dosis pijnstilling niets deed. Ik belde de kliniek en werd verteld dat dit erbij hoorde en ik door de zure appel heen moest bijten.”
De pijn werd steeds erger en belde Ashley nog een keer. Ze constateerde ook dat er viezigheid onder haar pleisters zat. “Nadat ik foto’s van mijn borst had opgestuurd, kreeg ik te horen dat ze het er niet rood uit vonden zien. Ik vond van wel. Omdat ik ook geen koorts had, vermoedde ze geen ontsteking. Dit ging een paar dagen zo door. In vier dagen tijd heb ik acht keer gebeld, maar werd niet geholpen.”
Op dag vier, een zondag, hing ze weer aan de telefoon en gaf aan de volgende dag gebeld te willen worden door een arts. “Toen ik op maandag niets hoorde, heb ik zelf gebeld en geëist dat ik langs mocht komen. Eenmaal daar zei de verpleegkundige dat het er normaal uitzag en dat mijn pijn niet te verklaren was. Nadat ze de pleisters had verwijderd, leek het alsof er een kraan was opengedraaid. Elk uur moest ik een ander shirt aan en de gaasjes verwisselen omdat ze doorweekt waren van het wondvocht, maar de pijn nam af.”
“Bij mijn tweede controle, zeven dagen na mijn eerste belletje, drukte de verpleegkundige op mijn borst en schrok van al het vocht dat eruit kwam. Ze ving wat op in een bakje en liet het aan de chirurg zien. Die vertelde dat ik een flinke ontsteking te pakken had. Volgens hen vertoonde ik geen klassieke ontstekingssymptomen en dus zagen ze eerder geen reden tot paniek.”
Als je denkt dat het daar ophoudt, heb je het mis. “Bij mijn rechterborst loste een hechting niet op en moest weggesneden worden. Maar terwijl ze dat deden trokken ze er een andere hechting uit die moest blijven zitten. Binnen een paar dagen lag mijn wond volledig open. Ook hiervoor belde ik en mocht opnieuw langskomen. De wond kon niet opnieuw gehecht worden, dus kreeg ik antibioticazalf die huidherstel bevordert zodat het vanzelf zou sluiten. Gelukkig hielp dit, maar in plaats van drie weken duurde mijn herstel acht weken.”
De lange herstelperiode heeft effect gehad op Ashley’s eindresultaat. “Ik heb grotere littekens dan anderen. Ook heb ik onnodig lang met pijn rondgelopen. Ik ben niet altijd even blij als ik naar mijn borsten kijk. Het is wel fijn dat ik van de fysieke klachten af ben.”
Ook mentaal heeft de ingreep zijn sporen nagelaten. “Ik heb zo veel pijn gehad en dat aangegeven, maar werd niet gehoord. Ondanks dat er echt wat aan de hand was, kreeg ik het gevoel aangepraat dat ik overdreef. Dat ik deed alsof de pijn erger was dan daadwerkelijk het geval was.”
Tekst loopt door onder de foto.
De 28-jarige zou niet snel meer een ingreep ondergaan als het niet van levensbelang is. Deze ervaring leerde haar om naar haar gevoel te luisteren en eisen te stellen betreft haar gezondheid. “Artsen kijken bij een ontsteking naar symptomen die op een witte huid manifesteren, waardoor er bij een gekleurde huid overheen gekeken wordt.
Dus als je weet dat er iets niet goed zit in je lijf, luister daar naar. Laat je niet zomaar afwimpelen, maar eis om gezien en gehoord te worden. Pijn is altijd een signaal dat er iets niet klopt.”
Hoe komt het dat borsten meer gaan hangen? Plastische chirurg geeft antwoord
