Als dochter van een Afghaanse vader en een Russische moeder krijgt Anaïta (33) in haar jeugd te maken met intergenerationeel trauma. Ze besluit haar trauma te gebruiken om anderen te helpen als coach.
LINDA.meiden spreekt Anaïta over haar heftige jeugd en hoe ze daar iets moois uit heeft weten te halen.
Anaïta wordt 33 jaar geleden geboren in Moskou. Haar vader, geboren in Afghanistan, studeert daar als hij Anaïta’s moeder leert kennen. “Vanwege politieke redenen moest mijn vader, nadat hij eerder al had moeten vluchten vanuit Afghanistan, vertrekken uit Rusland en vertrok naar Nederland. Mijn moeder en ik gingen hem niet veel later achterna.”
In het begin vindt ze het vooral heel fijn om met z’n drieën een nieuwe start te maken. “Maar al snel merkte ik dat allebei mijn ouders met zichzelf in de knoop zaten door wat ze hadden meegemaakt. Dat uitte zich in veel gedoe thuis, omdat ik twee onbereikbare ouders had. Mijn vader was altijd bezig met zijn familie die gevlucht was, waardoor hij nooit echt voor ons aanwezig was. Daar kwam helaas ook een stuk huiselijk geweld bij kijken, wat ervoor zorgde dat ik me erg onveilig voelde in m’n jeugd.”
Op school merkt Anaïta dat ze de thema’s die ze thuis meekrijgt, daar niet terugziet. “De dingen waar ik over nadacht waren veel groter dan waar mijn klasgenootjes mee te maken hadden. Dat merkte ik al heel snel. Ook vroeg ik me af waarom ik me op school vrijer voelde dan thuis.”
Ze besluit met iemand te gaan praten. “Vanuit de culturen van mijn vader en moeder is praten met een psycholoog een enorm taboe, echt not done. Dan denken ze dat er iets mis is met je, alsof je gek bent. Maar ik probeer dat te doorbreken door het juist wél te doen. Daarom heb ik de afgelopen jaren veel coaching gedaan, familieopstellingen, EMDR, traumaverwerking, etc.”
Suzanne (21) werd als 10-jarig meisje online misbruikt door oudere man: 'Hij vroeg het en ik deed het'
Uiteindelijk komt Anaïta erachter dat de paniekaanvallen, huilbuien en andere fysieke en mentale klachten voortkomen vanuit intergenerationeel trauma. Dat ontstaat wanneer je voorouders dingen hebben meegemaakt en dit niet voldoende ruimte hebben gegeven om te verwerken, waardoor het wordt overgedragen aan de volgende generatie. “Ik merkte dat ik – net als mijn ouders – aan het vluchten was, maar dan op een andere manier. Ik vluchtte in mijn werk, ik analyseerde alles en was bijna verslaafd aan denken. Maar bijvoorbeeld ook aan feesten, om de pijn te verdoven.”
Als Anaïta het aan haar gezondheid begint te merken, weet ze dat er iets moet veranderen. “Ik besefte dat ik bepaalde thema’s moest gaan loslaten en terug moest geven aan de personen bij wie dat trauma hoorde. Aan mijn ouders dus.”
Daarom gaat ze met hen in gesprek. “Met mijn vader heb ik vaak geprobeerd het gesprek te starten. Dat is door onze lastige band nooit uitgelopen tot een succes. Met mijn moeder heb ik daar wel een heel bijzonder gesprek over gehad. Ik liet haar weten hoe ik vanuit de loyaliteit naar haar toe mijn authenticiteit niet volledig kon ontwikkelen. En ik heb haar gevraagd, vanuit liefde en niet door haar aan te wijzen als schuldige, om me daarin meer los te kunnen laten. Of zij de angsten en trauma’s die ze heeft bij zichzelf zou willen houden, zodat ik mijn eigen fouten kon maken.”
Dat blijkt voor haar en haar moeder heel fijn te zijn. “Dat ging wel met vallen en opstaan, maar dat is logisch. Het is voor de ander ook heel moeilijk om uit dat patroon te stappen. Je moet opnieuw wennen aan de keuzes die je maakt. Maar door dit gesprek en de ruimte die ze me daarna gaf, durfde ik wél de stap te zetten anderen te gaan helpen.”
De therapie die ze jarenlang volgt, plant een zaadje om haar eigen bedrijf te starten. “Ik bleef me afvragen waarom we op school niet leren om met emoties om te gaan, bijvoorbeeld wanneer ouders scheiden of als je gepest wordt. Dat zijn life skills waar je ontzettend veel aan kunt hebben. Ik merkte dat ik impact wilde maken op anderen en iets wilde achterlaten voor als ik er niet meer ben. Ik wilde lesgeven en content maken waar mensen echt iets aan hadden. Vanuit mijn studie commerciële economie – de studie psychologie werd toentertijd dusdanig afgeraden door mijn ouders – besloot ik de stap te zetten om mijn eigen ervaringen te gebruiken om anderen te coachen.”
Ze start The School of Mental Health. “Het eerste half jaar coachte ik nog mensen gratis naast mijn fulltime baan. Ook omdat ik vanuit mijn omgeving hoorde dat tegenwoordig iedereen coach wilde worden, waardoor ik twijfelde of ik het wel moest doen. Toch liet ik me niet tegenhouden, want naast het gratis coachen en mijn werk rondde ik ook nog verschillende opleidingen af die me konden helpen in het coachen.”
Het doet ook Anaïta’s eigen mentale gezondheid goed om hiermee bezig te zijn. “Daarnaast ging mijn fysieke gezondheid sky high, ik leefde helemaal op. Dat was het moment om mijn vaste baan op te zeggen en me fulltime op het coachen te storten. Dat is inmiddels vijf jaar geleden en ik kan zeggen dat ik het niet anders had gewild.”
Op dit moment doet ze veel één-op-ééncoaching, maar is ze ook te vinden bij bedrijven en scholen. “Daarmee begeleid ik mensen een half jaar tot een jaar om hun mentale gezondheid aan te pakken om vervolgens naar hun doelen toe te werken. Daarbij ligt vooral de focus op transgenerationele patronen en de verwerking daarvan, hechtingsproblematiek, emotieregulatie en een gezonde manier om daaraan te werken.”
“Ik probeer mensen bijvoorbeeld te leren hoe je een veilige relatie aantrekt als je die vanuit huis niet hebt meegekregen. Of hoe je kunt zorgen dat je met de triggers die je vanuit het trauma hebt, kunt omgaan.”
Joosje Duk over de Forbes 30 Under 30-lijst: 'Ik kreeg meteen een soort imposter syndroom'
