Als Alycia Colijn (26) haar moeder verliest, is ze nog te jong om te rouwen. Jaren stopt ze onbewust haar gevoelens weg, waarna ze op haar 21e in een depressie belandt.
Vandaag is het de Dag van de Rouw, daarom gaat LINDA.meiden in gesprek met Alycia. Zij vertelt hoe zij de afgelopen jaren heeft ervaren.
Hoewel er steeds meer herinneringen terugkomen door therapie, kan Alycia zich weinig voor de geest halen over het overlijden van haar moeder. “Ik weet nog dat ze in een hospice lag en dat mijn vader en ik aan het wachten waren totdat ze overleed. Ik kan me herinneren dat ik op een gegeven moment door de zusters uit de kamer werd gehaald. Ze gaven me een paar witte a4’tjes en veel tijdschriften om mee te knutselen.”
“Ik vond dat heel leuk, maar had ook door dat er iets aan de hand was, want normaal gesproken mocht ik nooit ergens in knippen. In de tijdschriften zag ik allemaal lachende gezichten. Het was maart 2002, dus alle bladen stonden vol met het huwelijk van Willem Alexander en Máxima. Ik plakte alle blije gezichten bij elkaar en wilde het aan mijn moeder laten zien. Maar eenmaal in de kamer zei mijn vader dat mijn moeder er niet meer was.”
Pas twee jaar geleden, negentien jaar na het overlijden van haar moeder, realiseert Alycia zich dat ze het rouwen jarenlang uit de weg is gegaan. “Als klein meisje was ik me wel bewust van het verdriet van anderen. Mijn tante, oma en vader waren bijvoorbeeld heel verdrietig. Ik kon dat aanvoelen als ik een ruimte inliep, maar niemand praatte er echt over.”
“Na een week ging ik weer naar school. Mijn vader heeft me later verteld dat hij zich verbaasde over hoe snel alles weer ‘normaal’ voor mij was. Maar op die leeftijd is de dood iets wat je niet snapt. Wel had ik door dat mijn vader het moeilijk had. Mede daardoor praatte ik niet over mijn eigen gevoelens. Ik leerde mezelf aan om mijn emoties weg te stoppen.”
Zo steun je iemand die rouwt: 'Vraag naar de grens van de ander, maar geef ook de jouwe aan'
“Toen ik ouder werd, las ik weleens over rouw. Ik had alleen geen idee waar ik moest beginnen met mijn proces, omdat ik mijn moeder nooit echt had gekend. Ik begon in plaats daarvan te geloven in de verhalen die ik online veel las. Ze hadden allemaal een ‘What doesn’t kill you, makes you stronger‘-boodschap, die ik mezelf vervolgens toe-eigende.
“Ik kan geen onderscheid maken in wie ik was voor en na het overlijden van mijn moeder, daarvoor was ik te jong. Het verlies voelde lang als onderdeel van mijn persoonlijkheid. Dat ik zonder moeder was opgegroeid, maakte mij tot wie ik was. Ik was niet anders gewend en ben trots op mijn verhaal, maar door alleen op het positieve te focussen ontkende ik dat het ook een pijnlijke waarheid was.”
Hoewel ze denkt dat ze de dood van haar moeder een plekje heeft gegeven, voelt Alycia zichzelf twee jaar geleden mentaal aftakelen. “Ik kon mijn emoties niet meer uit de weg gaan. Vaak hoorde ik van anderen dat ik veel op mijn moeder leek, maar ik had geen idee in welk opzicht. Ik miste de representatie van mezelf in mijn ouders.”
Door een samenloop van omstandigheden, raakt Alycia depressief. “Ik was al een paar maanden langzaam aan het afglijden en had steeds minder energie en zin om dingen te doen. Toen ik op een gegeven moment suïcidale gedachten kreeg, trok ik aan de bel. Therapeuten kwamen er al vrij snel achter dat ik überhaupt nooit mijn emoties onder ogen zag.”
Rouwexpert Annemiek Dogan: 'Velen willen anderen niet lastigvallen met hun pijn, ik zeg: neem die ruimte in'
Pas tijdens haar therapiesessies merkt Alycia haar rouwproces op. “Ik begon gesprekken te voeren met therapeuten. Zij zeiden: ‘Je mag zeker trots zijn op wie je bent, maar je mag ook stilstaan bij je verdriet en de dingen die je hebt gemist’. In het begin vond ik het maar onzin. Het voelde overdreven om nog uren te huilen om iets wat zo lang geleden is gebeurd. Maar langzaam kwam het besef dat rouwen belangrijk is, steeds meer.”
“Ik leerde mijn eigen gevoelswereld kennen. Als ik een moeder op straat zag lopen met een dochter van rond de vijf jaar, raakte ik geëmotioneerd. Het rouwen kwam – en komt nog steeds – met golven. Ik kon me meer verplaatsen in hoe ik als klein meisje was met behulp van oefeningen.”
“Waar ik eerst nooit zo’n huiler was, had ik nu ontzettend veel behoefte aan het loslaten van tranen. Dat vond ik in het begin heel lastig, omdat ik mijn gevoelens na zoveel jaren wat overdreven vond. Inmiddels weet ik dat rouwen geen lineair proces is en dat iedere nieuwe fase in mijn leven zal zorgen voor nieuw verdriet. Ik sta het mezelf nu toe om te huilen.”
Ook begint Alycia meer met haar vader te praten over hun verlies. “Dat riep voor mij ook heel veel emoties op. Niet alleen verdriet, maar ook blijdschap omdat we er gesprekken over konden hebben.”
Afgelopen maart had Alycia voor het eerst een rustig gevoel bij het terugdenken aan haar moeder. “Het is de maand waarin mijn moeder is overleden, maar ze was ook in februari jarig. Op dat soort momenten ben je je extra bewust dat ze er niet meer is. Hoewel ik nog steeds veel verdriet voel, voelde ik die maand ook voor het eerst rust. Omdat ik het verlies van mijn moeder – hoewel ik haar nooit goed heb gekend – eindelijk een plekje heb kunnen geven.”
Meer lezen over rouw en mentale gezondheid? Je leest het in ons LINDA.meiden ‘mental health issue’. Want let’s be real, het leven is niet altijd even leuk en dat is ook okay.
Koop 'm hier (gratis verzending)
Nina's (22) moeder overleed onverwachts: 'Elke dag een zwaar gevoel, maar heb er ook van geleerd'
