Het is niet vanzelfsprekend om als 24-jarige een carrière van twaalf jaar achter de rug te hebben. Toch zwom Chantalle (24) al de helft van haar leven op paralympisch niveau en won ze meerdere medailles.
Inmiddels is ze gestopt met de topsport en zwom ze na haar overwinningen in Parijs geen enkel baantje meer.
Chantalle wordt al vroeg verliefd op het zwemmen als ze als jong meisje zwemles heeft. “Naast ons waren de wedstrijdzwemmers aan het trainen en daardoor was ik constant afgeleid. Dus in plaats van het halen van mijn verplichte diploma’s, was ik heel ergens anders mee bezig. Op een gegeven moment was ik zó afgeleid, dat ze vroegen of ik daar een keer wilde gaan zwemmen. En zo ben ik in het wedstrijdzwemmen gerold.”
Ze wordt geboren zonder rechterhand en een lengteverschil van ruim tien centimeter in beide armen. Daardoor kan ze niet voldoen aan de regel dat je in het reguliere zwemmen de muur met twee handen tegelijk aan moet kunnen tikken bij de schoolslag en vlinderslag. “Dat kan ik niet, dus daardoor werd ik vaak gediskwalificeerd. Tot iemand van de vereniging me introduceerde bij het paralympisch zwemmen.”
Na een keuring om te kijken in welke klasse ze terecht kan komen en welke uitzonderingscodes van toepassing zijn, begint Chantalle’s paralympische carrière. Ze is pas twaalf als ze onderdeel van het nationaal team wordt. “Toen ik nog op de middelbare school zat, trainde ik minder, maar de laatste paar jaar zwom ik gemiddeld tussen de zestien en twintig uur in de week.
Daarnaast deed ik wekelijks drie keer anderhalf uur krachttraining en nog acht tot tien keer een half uur landtraining. Daarbij trainden we mobiliteit en core. Dus dan kwam ik wel op 25 uur per week uit. Heel veel, maar het was naast mijn passie natuurlijk ook mijn werk.”
Jorn (32) is acrobaat bij Cirque du Soleil: 'Van wedstrijdturnen naar krekel spelen'
Dat harde trainen is niet voor niets, want Chantalle zwemt uiteindelijk meerdere wereldtitels bij elkaar. “Op dit moment heb ik nog acht wereldrecords op mijn naam staan, maar ik weet niet meer hoeveel het er daarvoor waren.” De medailles die ze overhield aan haar successen, behaalde ze op de spelen van Tokyo en Parijs. “Tokyo was heel vet en voelde als een revanche voor de spelen van Rio. Die laatste was voor mij een complete mislukking namelijk.”
Toen ze in Tokyo maar liefst twee gouden, twee zilveren en één bronzen plak binnensleepte, was er alleen niemand om dat te zien. “Het was in coronatijd, dus er was geen publiek en familie. Achteraf kwam ik er pas achter hoe heftig het was om zoiets moois neer te zetten, maar het niet te kunnen vieren met de mensen om me heen. Dat je dat niet kan delen, is best pittig.”
Het initiële plan was om na die spelen een punt achter haar carrière te zetten, maar er bleef iets knagen. “Na Parijs merkte ik al snel dat ik de verkeerde keuze had gemaakt. Pas toen ik afstand deed van de sport en rustig kon terugblikken op wat ik had bereikt en meegemaakt, voelde ik dat ik er nog helemaal niet klaar mee was.
Maar het speelde ook mee dat ik heel graag mijn familie op de tribune wilde hebben. Het zat me niet lekker, dus sloot ik me eind 2022 weer aan bij het nationale team. Om het met de mensen om me heen te kunnen delen. En om mijn relatie met de sport te verbeteren voor ik het zou afsluiten.”
Die relatie leek voor de buitenwereld namelijk supergoed. Met zoveel wereldrecords op je naam, kun je bijna niet anders dan een geweldige carrière hebben. Maar voor Chantalle zat dat anders. “In die tijd heb ik veel therapie gehad om ervoor te kunnen zorgen dat ik met een fijn gevoel naar het zwembad kon gaan en de liefde voor de sport terug te vinden. Mensen hebben namelijk geen idee wat het mentaal met je doet als je op zo’n niveau moet presteren. En dat twaalf jaar lang.”
Dat is de helft van haar leven en dat merkt ze aan haar mentale gezondheid. “Als je elke dag 100 procent geeft is dat niet voor eeuwig vol te houden. Vooral als je in je hoofd hebt dat wanneer je een keer op 99 procent presteert en de rest van de dag alleen maar kan denken aan een concurrent die die dag wel 1 procent beter is geworden. Het fuckt zo met je hoofd die topsport.”
Van dansvloer naar ziekenhuis: Charlotte (26) vond per ongeluk haar droombaan
Toch gaat Chantalle naar de Paralympische Spelen van Parijs, al geeft ze van tevoren haar grenzen aan bij haar coach. “Ik heb meteen duidelijk gemaakt dat ik bepaalde afstanden niet meer wilde zwemmen, omdat ik daar gewoon niet gelukkig van werd. Ook al maakte ik in die categorie kans op een plak. Gelukkig reageerde hij daar superfijn op en liet hij me weten dat ik niks hoef te doen waar ik niet blij van word. Dus ik heb daar alleen de afstanden gedaan die ik leuk vond.”
En dat loonde, want ze ging afgelopen jaar naar huis met een gouden en een zilveren plak. “Ik had echt liever die twee medailles van Parijs, dan de vijf van Tokyo. Puur en alleen omdat ik voor mijn mentale gezondheid had gekozen en niet voor de plakken. En ik ben echt niet minder trots op die medailles, maar wel trots op mezelf dat ik het op deze manier heb aangepakt.”
Na zo’n fantastische afsluiting besluit Chantalle een welverdiende, lange vakantie in te lassen. “Ik wilde niet weer dezelfde, verkeerde keuze maken zoals ik na Tokyo had gedaan. Dus ben ik op vakantie gegaan en heb daarna niets meer gedaan.
En ik moet eerlijk zeggen: dat was ook wel nodig. Het voelt goed dat ik het zo heb afgesloten. Mijn familie en vrienden hebben me zien winnen, mijn relatie met de sport is hersteld en ik heb veel kunnen huilen. Niet van verdriet, maar van trots. Dat heb ik vroeger nooit gekund.”
Het zwembad laat ze sinds Parijs helemaal achterwege. “Ik heb sinds de spelen gewoon helemaal niet meer gezwommen. Bizar he? Dat wilde ik eigenlijk uitproberen om te kijken wat er zou gebeuren. Of ik het zou gaan missen, en zo ja; is dat voor mij dan een teken dat ik het misschien toch nog wil? Maar toen ik in het zwembad kwam om iets op te halen, merkte ik elke keer dat ik het niet meer wilde.
Wel op een goede manier, want ik voelde dat ik nog steeds van het zwemmen hield, maar dat het niet meer voor mij was weggelegd om te blijven zwemmen. Ook wel lastig, want die plek was zo lang mijn thuis geweest. Ik ben daar eigenlijk gewoon opgegroeid. Maar het voelde ook als een teken dat het goed is geweest zo.”
Chantalle zit niet stil sinds ze haar sportcarrière aan de kant zette. “Op dit moment ben ik bezig met een studie accountancy op Nyenrode. Dat vind ik echt heel leuk en omdat het een deeltijdstudie is, moet je daar ook bij werken om ervaring op te doen in het veld. Nu wil ik sowieso mijn studie eerst afronden, maar daarna is het mijn droom om me actief in te kunnen zetten voor de gelijkheid in de olympische- en paralympische sport. Ik zou het wel leuk vinden om op welke manier dan ook daaraan bij te kunnen dragen in de toekomst.”
De ouders van Marc Evers over zijn verstandelijke beperking, autisme en carrière als topsporter: 'Wij zagen dit niet aankomen'
