Dat ze wilde zingen, wist Zoë Tauran al op haar vierde. Muziek was er altijd in haar familie, zoals in zo veel Molukse families. Op verjaardagen was er standaard een oom die een gitaar pakte en begon te zingen, waarna de hele familie inviel. Voor haar was dat normaal. Wat niet normaal was: haar stem. Die klonk, toen al, soulvol en loepzuiver. Op haar zevende trad ze op bruiloften en feesten op. Veertien was ze toen een vriendinnetje haar opgaf voor The Voice Kids.

Vreselijk vond ze dat. Niet het zingen, dat was geweldig, maar alles eromheen. De interviews, alle ogen die op haar gericht waren. Ze was er eigenlijk veel te verlegen voor. Haar carrière liep daardoor wat vertraging op. Dat ze als twintiger in het buitenland woonde voor het werk van haar ex, hielp ook niet mee. Pas toen ze vanwege de pandemie een paar maanden alleen in Nederland was, voelde ze: het is nu of nooit. Ze nam contact op met haar oude manager, plaatste video’s op TikTok en toen kwam daar, in 2022, haar eerste single Solo uit, met Bilal Wahib. Een toepasselijke titel, want datzelfde jaar ging haar relatie uit. Prompt werd ze gebombardeerd tot rijzende ster van de Nederlandse popscene. Er volgden nog meer hits, zoals Therapie. Ze bracht een debuutalbum uit, stond in het voorprogramma van Coldplay en in een volle AFAS Live.

Op welk moment had je zelf eigenlijk door dat je was doorgebroken?
“Ik weet nog dat ik in Groningen over straat liep en ineens mijn eigen nummer hoorde, vanuit de radio van wat bouwvakkers die aan het werk waren. Niemand die wist dat ík dat was, maar toch … het was mijn liedje. Maar het meest bijzonder vond ik mijn eigen show in Paradiso, nu twee jaar geleden. Mijn album was nog amper uit, maar de zaal was uitverkocht en iedereen zong mijn liedjes woord voor woord mee. Ik dacht echt: huh, hoe kennen jullie dit allemaal?

Ik zag natuurlijk ook wel de cijfers op TikTok en Spotify, maar toch vond ik het totaal bizar. Na dat concert keek ik filmpjes van mezelf terug en dacht ik: wie is deze vrouw? Wat doet ze allemaal? Niet dat ik me anders voordeed, maar het voelde ook niet alsof ik die persoon was.”