Voordat we Nala kregen, had ik altijd al respect voor ouders die reisden met hun jonge kids. Natuurlijk is een huilende baby op een lange vlucht verre van ideaal voor de medepassagiers, maar ik kon me altijd wel indenken dat dat vooral voor de sussende, met spenen jonglerende en met baby door het gangpad ijsberende ouder heel ingewikkeld is. Want juist op zo’n moment – in een te kleine ruimte met te veel mensen – besluit zo’n kleine standaard dat-ie de sterren van de hemel gaat gillen.

Inmiddels heb ik geleerd dat er in elk geval geen peil op te trekken is wanneer dat moment zich voordoet. Of het nu tijdens een vliegreis, een etentje of een wandeling in het park is: als er een volle luier is, er eten in moet of zo’n kleintje niet lekker zit, dan wordt er gewoon flink gehuild. En ze kan dan niet zeggen: “Yo, wil je mijn luier even verschonen voordat ik begin te huilen?” Het is aan jou om erachter te komen wat je moet doen om je kleine weer tevreden te krijgen. Dat je er dan voor kiest om die vlucht wél te pakken of de kinderwagen gewoon mee te nemen naar je favoriete restaurant, daar heb ik de afgelopen maanden meer respect voor gekregen. Want pas als kersverse ouder kom je erachter hoeveel meer geregel eraan voorafgaat met een baby.

Wij zijn op die eerste reisdag in elk geval tien jaar ouder ­geworden. Nala bepaalde de planning. En ze heeft haar eigen stem ontdekt om ons te laten weten wanneer het tijd is voor eten of een schone luier. Ze kan gigantisch hard krijsen. En weet in elk geval heel goed wat ze wil, óók dat ze om de vijftien minuten weer op een andere manier vermaakt wil worden. Het resultaat was een vlucht waarop ze maar weinig stil is geweest, ik me ­ontzettend schuldig heb gevoeld naar onze medepassagiers en oneindig veel tijd heb doorgebracht in het gangpad – ­inclusief baby op m’n nek, over m’n schouder en heen en weer wiegend in m’n armen. Na heel wat rusteloze uren heb ik met het schaamrood op m’n kaken mijn excuses aangeboden aan mijn buurvrouw. Die vrouw, die overigens geen één keer geklaagd heeft over Nala’s gegil, gaf de beste reactie die ik op dat moment kon krijgen. “Maak je daar maar geen zorgen om. Ik heb er drie.” Dat hoor ik dus heel vaak als ik me ­verontschuldig. Andere ouders begrijpen de wanhoop om je kind stil te krijgen – vaak zonder de gewenste uitkomst. Geloof me, het huilen staat je op zo’n moment nader dan het lachen.

Inmiddels weten we, door schade en schande geleerd, wat haar op zo’n moment rustig maakt: filmpjes van Miss Rachel of Dancing Fruit (wat is er nou zo bijzonder aan dansende fruitpoppetjes op aparte muziek?) en een houten blokje. Ja, echt waar. En daarbij verdwijnt alles tegenwoordig in haar mond, want ze zit in haar kauwfase. Ik wil me ondanks al die uitdagingen in elk geval niet laten tegenhouden om Nala mooie plekken op de wereld te laten zien of om een avondje met m’n hele gezin uit eten te gaan. Uiteraard zal ik me zo nu en dan aan haar moeten aanpassen. Maar daar is niks mis mee, want het mensje dat steeds meer mens wordt geeft me al zo veel terug dat ik dat er volledig voor overheb.•