Vuurwerk schoot vanaf het podium de lucht in, overal waar je keek zweefden gouden en zwarte ballonnen. Om me heen gingen schalen gevuld met eindeloos veel hapjes rond en na de zojuist gegeven toespraken werd de dreunende muziek aangezet. Ik was op het openingsfeest van restaurant Beso in Den Haag. De zaak van Naomi, een van mijn vriendinnen uit het vriendinnenleger. Zo-even stond ze nog op het podium, als koningin van deze avond. Met een kleine traan in haar linkeroog had ze alle aanwezigen en vooral haar familie bedankt. Terwijl ik naar haar keek moest ik denken aan onze middelbareschoolperiode. Toen zaten we bij veel vakken naast elkaar; wiskunde, Engels, soms ook bij Frans. Altijd had ze het over haar grote droom: haar eigen restaurant beginnen. Veel dromen worden vergeten als je groter wordt. En soms verstop je je dromen in je hoofd, omdat het te pijnlijk is te erkennen dat ze nooit uit zullen komen. Maar als ik naar Naomi kijk, zie ik dat het ook anders kan. En dat zie ik vaker bij mijn vriendinnen uit het vriendinnenleger: ze zijn ambitieus, krachtig, stoer en doen er alles aan om hun dromen werkelijkheid te maken. Het heeft haar een paar jaar gekost, ze heeft er keihard voor moeten werken en er veel voor moeten laten. Geregeld moest ze afzeggen als er verjaardagen waren of als we op reis gingen, en vaak werkte ze tot diep in de nacht door om alles rond te krijgen.

Op zonnige dagen waarop iedereen op een terras zat, hing zij boven de ontwerptekeningen, was ze berekeningen aan het maken of deed ze ervaring op in een ander restaurant. Maar nu was het Naomi gelukt. Amper 28, maar toch al je eigen zaak openen. Op deze avond werd ze van een prinses een koningin, en haar restaurant was haar koninkrijk.
Toen ze naar ons toe kwam, omhelsden we haar en proostten samen op haar succes. We stonden op precies dezelfde manier in een cirkel zoals we dat vroeger ook deden tijdens de pauzes op school. Alleen waren de Eastpak-rugzakken vervangen door zwarte, glinsterende handtassen van chique modemerken, hadden de Uggs aan hun voeten plaatsgemaakt voor sierlijke hoge hakken. Ik keek naar Naomi. Ze straalde. Heel even was iedereen dronken, van blijdschap. Hoewel we in het leven groot zijn geworden, ons huiswerk nu écht werk is geworden en de fietsen zijn vervangen door auto’s, zijn sommige dingen toch onveranderd: het steunen van elkaar en het trots zijn op elkaar. Terwijl ik naar huis reed, dacht ik opnieuw aan Naomi. En nam mezelf voor morgen te beginnen aan wat zij ook had gedaan: dromen werkelijkheid maken.•