Wat is toch de deal met de punctuele Nederlandse cultuur? Dat hele stipte. Dat je altijd precies op tijd (lees: tot op de seconde nauwkeurig) verwacht wordt op afspraken en dat we altijd maar ‘druk druk druk’ zijn? Onze afspraken staan al maanden van tevoren in de agenda. We vliegen en we rennen van werk naar sportles naar koffiedate. Wordt het niet tijd om dat wat meer los te laten? Kunnen we niet leren van de mañana-mentaliteit die ze er in Spanje op nahouden? Ik heb het idee dat de Spanjaarden een stuk relaxter door het leven varen en niet alleen vanwege het lekkere weer en de sangria die daar gewoon uit de kraan komt.
Dit pleidooi is natuurlijk puur eigen­belang. De uitspraak die mijn geliefden ­waarschijnlijk op mijn grafsteen zullen zetten is ‘Ik ben ietsjes later’. Na mijn dood zullen ze tussen het huilen door ook een beetje grinniken, omdat ik een kwartier te laat ben op mijn eigen begrafenis. Ik meen het, zodra Magere Hein (als ik heel oud ben, hopelijk) bij me op de stoep staat, dan zal ook híj gewoon even moeten wachten. Mijn haar zit namelijk nog in de krulspelden en de geraniums hebben nog geen water gekregen.

Als ‘op tijd komen’ een olympische sport was, dan was ik inmiddels gediskwalificeerd. Een fulltime job? Ga dan maar uit van oneervol ontslag. Mooier kan ik het niet maken en leuker al helemaal niet. Na mijn hele leven de mensen om me heen geplaagd te hebben met mijn ‘Sorry, ik ben er over 5 minuten’-appjes, weet ik inmiddels dat het probleem bij mij ligt en onverbeterlijk is. Ik denk persoonlijk dat de flinke vleug ADHD die ik heb ook niet bepaald meehelpt.
Je versnipperde brein gebruiken als excuus is trouwens nóg minder sociaal ­geaccepteerd dan het hele te laat komen zelf, ben ik inmiddels achter. Maar het is echt niet mijn schuld dat ik vaak te laat ben. Dat ligt ook aan Het Universum bijvoorbeeld, dat duidelijk een hekel aan me heeft en altijd een hindernis mijn kant op gooit wanneer de klok tikt. Of aan mijn kat die op het tapijt staat te kotsen wanneer ik net één been buiten de deur wil zetten. En dan nog mijn sleutels, die zich op de gekste plekken blijven verstoppen. Serieus, je maakt mij niet wijs dat ik ze in een vlaag van verstandsverbijstering zélf in de koelkast heb gelegd, hoor.
En trouwens, wie heeft bedacht dat elke minuut telt? Handig en overzichtelijk, maar waar is de spontaniteit gebleven? Hoeveel simpeler zou het leven zijn als we wat minder vasthouden aan de rigide blokken in onze agenda’s? Zouden we er dan om kunnen lachen als onze kat weer een haarbal staat op te braken op het tapijt en we het daardoor niet redden om op tijd te komen? Ik weet het niet, maar ik zou het graag eens proberen.•