Ik doe niet aan huilen. Claimt influencer, penisprofeet en vrouwenvrezer Andrew Tate. Ja er liepen weleens tranen over zijn wangen, maar dat was geen huilen. Bovendien was hij terwijl er tranen vloeiden óók bezig push-ups te doen ‘en dan is het al helemaal geen huilen’.

Ik weet vrij zeker dat Andrew Tate LINDA.meiden niet leest (te veel vrouwen met meningen, en kleren) dus ik voel me veilig genoeg om toe te geven dat ik, als man, laatst voor het eerst sinds ik een kind was keihard heb gehuild. Waaróm ik huilde vertel ik niet, daarvoor ken ik jullie nog niet goed genoeg. Los van dat mijn huilbui een heel legitieme reden had, voelde ik me er toch direct minder mannelijk door. Ik huil namelijk bijna nooit, houd tranen, net als de meeste van mijn gendergenoten, altijd netjes binnen. Al sta ik in Irak of Gaza kinderen te interviewen die alles zijn verloren, en kruipt het vocht langs mijn oogleden, tranen zal ik ophouden. “Ik moet sterk zijn”, fluister ik mezelf dan in.

We leerden het allemaal vroeg: achtste-groepers en jongens huilen niet. Later, wanneer we puberen, zien we de mooiste meisjes van de klas achterop springen bij de stoere, rokende jongens. Weer later horen we dat vrouwen op zoek zijn naar ‘grote, sterke mannen die hen kunnen beschermen’. Op insta-foto’s van de meest gewilde vrouwen staat achter haar altijd een of andere crypto-spierbonk die geen idee heeft hoe de menstruatie van zijn vriendin werkt, maar je tot in detail kan vertellen wie in 2014 de trainers van het Italiaanse voetbalteam Juventus waren. Ik ga nu niet als een of andere vrouwenhatende loser met een kelderpodcast verkondigen dat het allemaal de schuld is van vrouwen en hun onrealistische verwachtingen van mannen. Vrouwen zijn ook de dupe van mannen die als bevers hun emoties indammen. Hoe intiem ben je als je je verdriet niet kan delen? Onze samenlevingsvorm is patriarchaal: alles is erop ingericht om mannen te laten domineren, en als huiswerk moeten we vrouwen beschermen, of ze nou willen of niet. Tegen andere mannen. Daarvoor moet je een ‘alpha male’ zijn, en huilen maakt je een ‘betaman’. Pseudosociologische termen die zijn afgeleid uit de groepsindeling van wolvenroedels. Wat raar is, aangezien wolven geen tranen kunnen laten, alle wolven huilen én ze allemaal de roedel beschermen. Los van het feit dat mensen sowieso geen fucking wolven zijn. Wat ik probeer te leren: huilen en elkaar kunnen beschermen sluiten elkaar niet uit. Huilen is net zo normaal als lachen.

Ik wilde deze column eerst eindigen door te vermelden dat ik iets heel stoers ging doen nadat ik had gehuild, maar toen dacht ik: dat is net als Andrew Tate die nog even vermeldt dat hij vóóral ook push-ups aan het doen was terwijl er tranen langs zijn wangen liepen. Ik zou, door iets mannelijks te willen toevoegen, bewijzen dat huilen mijn mannelijkheid had aangetast. En dat is niet zo. Ik heb gehuild. That’s it. Alle wolven huilen.•