Het VWO-papiertje zat in mijn zak en er stond me een tussenjaar te wachten waarin alles mogelijk was. Ik was zeventien en het werd tijd om volwassen te worden. Daarbij hoorde, had ik bedacht, ook het afscheid van dat wat ik het allerliefste deed. Fangirl zijn. Van One Direction tot Twilight en alles ertussenin. Rond mijn twaalfde raakte ik geobsedeerd met het internet. Ik kon zijn wie ik wilde zijn en vond mensen met exact dezelfde humor en fascinaties. Talloze blogs werden geschreven en elke scheet die Liam Payne maakte werd getweet. Je zou kunnen stellen dat het mijn leven opslokte, maar wat ik daar creëerde was magisch. Duizenden volgers en tientallen vrienden die me misschien wel beter kenden dan mijn vrienden in de ‘echte’ wereld. Voor wie dat nooit heeft meegemaakt, klinkt het als gekkenwerk, maar the girls that get it, get it.
Het volgen van al die popsterren, acteurs en Amerikaanse youtubers vond ik fantastisch en het verzamelen van memorabilia maakte me trots. Toch vond ik dat ik ermee moest kappen. Fanfiction schrijven en om zeven uur’s ochtends in een rij staan wachten voor een concert is niet wat volwassen vrouwen doen. Tenminste, dat is wat de wereld me vertelde. En dus maakte ik een mentaal eind aan mijn fangirl zijn. Nog één laatste keer zou ik queueën voor One Direction, en daarna was het klaar. Stond ik frontrow en wees Liam naar mij tijdens What makes you beautiful? ZEKER WEL. Het stomme is dat iets wat me zo gelukkig maakte ook altijd heeft gevoeld als iets waar ik me voor moest schamen.

In de wereld buiten het internet worden meisjes die ergens fanaat van zijn vaak weggezet als ‘belachelijk’. Jarenlang hoorde ik de door minachting doordrenkte vragen. “Geef je daar nou je geld aan uit?” “Heb je niks beters te doen?” “Je kent ze niet eens, hoezo huil je om hun succes?” Tegen ons is de wereld, in tegenstelling tot bij mannen en hun obsessies, erg duidelijk. Fan zijn is schattig als kind, maar daarna heb jij je klaar te maken voor de echte wereld. Of zo? Daadwerkelijk volwassen worden bracht me het inzicht dat het niet aan mij lag dat mijn hobby werd gezien als minderwaardig. Het is de akelige gewoonte van onze samenleving om ‘meisjesdingen’ stom te noemen. Negeer dat. Wees fan zolang als je hart dat begeert. Betaal negentig euro voor een foto met je favoriete acteur en ga vijftien keer naar The Eras Tour. Als mannen van zestig mogen huilen om een EK-finale, dan mag jij huilen om Benson Boone, Sabrina Carpenter of Billie Eilish. En ik huil met je mee.•