De mens valt naar mijn idee op te delen in twee soorten: zij die bang zijn voor muizen en zij die ­muizen zien als iets ‘wat er nou eenmaal bij hoort’. Mijn vriendin behoort tot de eerste categorie, ik tot de laatste. Een andere categorie waar mijn vriendin toe behoort is de ­zogenaamde ‘feminist’. Daar val ik zelf ook onder. Niet in de stereo­typerende vorm van ongeremd okselhaar en het ­schilderen met menstruatiebloed; puur in de zin dat wij denken dat mannen en vrouwen gelijk behandeld moeten worden. Dat betekent dat ik het huishouden evenveel draag als zij, zij net zo vaak betaalt als ik en we de traditionele man-vrouw­verhouding in onze relatie proberen te doorbreken.
Dat ging vaak goed, totdat we muizen kregen. Het gesnuffel was ’s nachts te horen tussen de plinten. Zij lag er wakker van, ik sliep er dwars doorheen. De muizen kwamen door mij, vond ze. Daar had ze gelijk in, want mijn oog voor kruimels is beduidend slechter dan dat van haar.

Via een blauw-witte bezorgwebsite bestelde ik acht doosjes muizenvallen. Ik plaatste ze onder de keuken, de plek waar de meeste keutels lagen. Het waren niet de beste muizenvallen; ik verbaasde me erover dat ze van plastic waren.
De volgende ochtend. A en ik zijn geen ochtendpraters, dus zwijgend zitten we tegenover elkaar aan het ontbijt. Ik kauw op een ontdooid sneetje brood met hagelslag, zij lepelt haar grapefruit uit. Plotseling verbreekt ze de stilte door een geluid te benoemen dat háár stilte doorbrak: een licht gepiep. “Jij moet kijken”, zegt ze. Daar ben ik het mee eens, dus ik kijk. Daar ligt ze. Mijn gevoel zegt dat het een vrouwtje is. De muizenval heeft haar klem, maar nog niet onschadelijk gemaakt. Ik kijk naar een lijdensweg in plaats van een onverwachts einde. “Ze leeft nog”, zeg ik. Mijn vriendin staat op van tafel, rent naar het balkon bij onze slaapkamer en kraamt een aantal woorden uit. Alles verstaan is onmogelijk, maar uit “OMG, VERLOS, HOE, NEE, HUILEN” maak ik op dat het duidelijk mijn taak is om haar uit haar lijden te verlossen. Ik doe het met een klein rond pannetje waar je normaal gesproken eitjes in kookt. Dat klinkt eenvoudiger dan het is. De eerste klap mislukt. Het gepiep wordt harder. Na een paar keer slaan hoor ik geen gepiep meer.
Ik heb al een aantal maanden niet gehuild, maar nu kom ik daar akelig dichtbij. Ook heb ik al een aantal maanden niet gekotst. Dat is nog net iets dichterbij. “Is het klaar?” roept A. “Ja”, zeg ik. “Ze ligt in de prullenbak. Aan jou de eer om de zak weg te gooien.”•