We waren aanhang-loos en daarmee teruggeroepen tot de primaire basis van ons vieren. Ik slaakte een zucht van verlichting dat ik niet het hele land door hoefde te kruisen en geen twaalf kerstafspraken in drie dagen moest zien te puzzelen. Maar alleen voelt tijdens de kersteditie van ons favoriete gelegenheidsprogramma, toch een beetje extra alleen.

Er hing een kerstbal in de vorm van een rode backpack in de boom als reminder, maar buiten dat was ik bijna vergeten dat ik drie jaar lang in afwezigheid geschitterd had en dat mijn kerstdagen de jaren voorafgaand aan mijn reis er heel anders hadden uitgezien. Opeens zaten Siem (mijn broertje) en ik naast elkaar tijdens het kerstdiner, zonder dat een geliefde zich daartussen wrong, en vroeg mijn tante terloops of ik volgend jaar één of meerdere mannen tentoon ging stellen?

Tussen alle bezette neven en nichten in vlogen mijn vrijgezellenverhalen als warme broodjes over de kersttafel. Of ik al iemand ontmoet had? Wat was nou eigenlijk mijn type? En wat vond ik het grote verschil tussen het daten in het buitenland en in Nederland? Om een collega van mij maar even te quoten: “Het is alsof je moet kiezen tussen een vijfgangendiner of kaas.” Beter had ik het niet in woorden kunnen vangen.

Ik dacht aanvankelijk dat Nederlandse mannen recht voor hun raap waren en van de effectieve en duidelijke communicatie, zoals dat altijd over ons als volk wordt gezegd. We zijn direct, weten wat we willen en schromen ons niet dat (gevoelloos) de ether in te slingeren, toch? Het datingoerwoud anno 2024 sprak die zogenaamd diepgewortelde volksaard in mijn beleving tegen. We zeggen een vervolgafspraak te willen maken, maar komen niet met een plan of datum, waardoor dat zogenaamde voorstel blijft liggen. En van uitstel komt…

Agenda’s zitten veel te vol; dates moeten tien dagen voor aanvang worden gepland, want voor spontaniteit is geen ruimte. Maar laten we heel eerlijk zijn: als je tijd wil maken, maak je die toch? We denken volgens mij vooral dat we heel direct zijn of willen dat graag geloven, maar in werkelijkheid zijn we geen haar beter dan de Australiërs die vooroplopen in het ‘beat around the bush’ (om de hete brij heen draaien). Toen ik na een waanzinnig fijne en vertrouwde avond heel tevreden alleen in bed lag, dacht ik: dit wordt het jaar van (heel) graag of niet. We hebben allemaal betere dingen te doen dan het onderhouden van vage lijntjes en het daarmee onnodig innemen of laten innemen van head space. Niet dat ik een heilige ben, don’t get me wrong, want mocht je dit lezen en denken: says who??? New year, new me.

Als we ons die heldere, duidelijke communicatie nou allemaal eigen maken, scheelt dat collectief zoveel tijd, gedoe en een stroom aan gedachtes. “Helpen we elkaar door deze bikkelharde datinggame”, om nog maar even een andere vrijgezelle collega te quoten. Voor minder dan ‘ja, graag’ of ‘LEUK’ doen we het in 2025 niet meer. En anders heel graag nog een jaar naast mijn broertje Siem aan het kerstdiner en tevreden diagonaal alleen onder mijn tweepersoons winterdekbed. Of weer op het strand met 32 graden Celsius. Wie zal het zeggen.’

Maud: 'Vriendschappen komen en gaan, het is een natuurlijke selectie'Lees meer