‘Momenteel zit ik content. Niet op een stoel, maar in mijn 9 to 5 era. Na een zomer met té veel gezelligheid, snakte ik naar rust, reinheid en regelmaat. Sinds een paar weekjes is een routine een feit: in de weekend ochtenden werk ik in een juicebar op de van Baerle. Ik ben net begonnen aan een Master Business Administration, op aanraden van mijn vader of course. Tuurlijk drink ik hier en daar wat nawi, maar niet te veel. Zo blijf ik ten alle tijden scherp. Ik zie m’n vriendinnen genoeg om op de hoogte te blijven van hun taferelen, plan genoeg me-time, sport lekker en woon eindelijk in een huis met òprecht leuke hg’s!

Sinds afgelopen zomer wonen we met z’n vijven samen. Char, Maart, An, Juul en ik. We yappen over van alles, geven elkaar genoeg space op de 70 vierkante meter die we hebben, kennen elkaars grenzen en hebben nauwelijks irritaties aan elkaar omdat we op tijd communiceren voordat iets uit de klauwen kan lopen. Ik hoor je al denken, te mooi om waar te zijn. Facts, helaas.

Maart kondigde haar afscheid onverwachts aan op een huisavond.. Ze kon de huur niet meer betalen omdat ze ontslagen was bij Anna + Nina. Op een vrijmibo had ze in vertrouwen aan een stagiaire verteld dat ze haar eigen sieradenlijn ging starten, met soortgelijke ontwerpen. Dat werd niet gewaardeerd. Snap ik ook zeker. Maar goed, Maart ging dus weg! We waren net in balans en nu moeten we iemand anders zoeken. “Wéér een Hospi!?”, zegt Juul. “Nee lieffies, geen zorgen. Ik weet de perfecte nieuwe hg voor jullie!”, antwoordt Maart zelfverzekerd.

Zo gezegd, zo gedaan. April, de potentiële hg, kwam de dag daarna bij ons op de koffie. “Doe maar een cappuccino met oat!”, roept ze lief doch bijdehand naar An die in de keuken staat. April had een minor theater gedaan in New York. Ze heeft daar in totaal vijf maanden gezeten en nam naast een voorraad ‘Everything but The Bagel Sesame Seasoning’ van Trader Joe’s, ook een fake-American accent mee. “I brought my own salad you guys!! Do you mind?“, zegt ze en begint haar Tupperware bakje als een Kardashian te shaken.

We maken kennis, zien een match (behalve het neppe accent, ze komt gwn uit Waddinxveen) en vertellen haar dat ze per direct welkom is bij ons om in te trekken. “O. My. GOD!! Dit wordt zó gezellig en cosy y’all!”, zegt ze terwijl ze een gat in de lucht springt.

Op de ochtend van de verhuizing nemen we verdrietig afscheid van Maart die weer bij haar ouders gaat wonen. “We houden contact hè?!”, roept ze terwijl ze met een sip gezicht uit het raam hangt en de straat uit rijdt. Tuurlijk doen we dat. “Je bent altijd welkom, liefje!”, roepen we in koor na. Direct komt April de hoek om lopen met één verhuisdoos. “Is dat alles?”, vraag ik voorzichtig. Ze zet de doos met een dramatisch zuchtje neer. “Yes girl! Ik leef echt minimalistic tegenwoordig. Je moet jezelf gewoon ontlasten van materials these days“, zei ze. “En de dingen die ik niet heb, kan ik toch van jullie lenen?! We’re a family now! Right?” We kijken elkaar aan en denken allemaal hetzelfde. Hebben we de juiste beslissing gemaakt? Ach. We’ll see! X

Love, Mc! X’

Afko’s:
Nawi = Natuurwijn
Hg = Huisgenoot
Vrijmibo = Vrijdagmiddagborrel
Hospi = Hospiteeravond