Ik dacht een paar maanden geleden dat het een tópidee was om een tweede studie te starten. Na het afronden van Creative Business, waar ik mij op de diploma-uitreiking afvroeg wat ik nou precies had geleerd, voelde ik dat ik nog niet klaar was met de hoco’s. Ik had geen voldaan gevoel. No offense, HvA… Als ik héél eerlijk ben, had ik net een seizoen of zes van Suits gebinged en zag ik mezelf al helemaal met een zwarte toga in de rechtbank flaneren. Het Paleis van Justitie, als mijn tweede huis. Een beetje de hele dag “objection, your honor!” roepen en havercappu’s wegslurpen, als ze die daar tenminste hebben.

Er was nog een reden waarom ik door wilde gaan met studeren. Ik wist gewoon niet zo goed wat ik met mezelf aan moest. Ik denk dat dat niet raar is op mijn 23-jarige leeftijd. Mijn ouders lieten ook nog eens subtiel doorschemeren dat ze het ‘wel zo verstandig’ vinden als ik iets nuttigs zou doen met mijn tijd. It’s giving conservatief, maar goed. Door Suits zag ik het wel zitten.

In de realiteit was het niet dezelfde vibe als in de serie en na twee maanden wist ik het zeker: This. Is. Not. It. Al die tenta’s? Skirrr. De stof? Vééls te veel denkwerk. Daar heb ik geen zin in én geen tijd voor. Oh ja, de vega opties in die kantine daar? Non existent. Mijn besluit was genomen. Ik ga een tussenjaar nemen. Even een tijdje niks, geen cry sessions in de UB en vooral géén mental breakdowns midden in de les omdat mijn hart niet sneller, maar slomer gaat kloppen van al dat saaie gezwets. Er is één klein probleempje, ik heb mijn ouders nog niet ingelicht.

Ik vind dat best spannend. Mijn ouders, een stel lieve boomers van de generatie ‘een tussenjaar is voor mensen die geen plan hebben’ hebben gek genoeg een punt. Ik héb namelijk ook geen plan. Niet eens een backpackreis naar Sri Lanka, of een stilteretraite op Bali. Ik heb gewoon geen zin meer in colleges. Ik heb behoefte aan ruimte, om uit te zoeken wat ik wél wil. Is dat erg? Ik hoop dat ze het enigszins begrijpen.

Dus daar zit ik dan, uit eten met mijn ouders bij Cradam. Ik speel met m’n vork in een bord burrata met gegroe terwijl mijn moeder vraagt hoe het met mijn studie gaat. Now or never, Marie. “Ik stop met rechten”, zeg ik zomaar. Ze kijken me allebei aan. Er valt een stilte. Mijn handen beginnen klam te worden van het zweet en ik voel een kleine paniekaanval opkomen.

Maar dan haalt mijn pa z’n schouders op. “Als het niet jouw ding is, dan is het niet jouw ding.” Mijn moeder knikt. “Je verzint wel weer iets nieuws lieverd. En tot die tijd, misschien een beetje werken?” Ik ben in de war. Geen paniek, geen preek? Ik had minstens een ‘we zijn niet boos, we zijn alleen teleurgesteld’ verwacht.
Maar nee, alleen een nuchtere conclusie: “Doe maar gewoon wat goed voelt.” En zo is het ook.

En dat ga ik dus doen. Oh, m’n tellie gaat. Wacht ff, ’t is m’n tussenjaar dat belt! Carpe diem girls! ‘Doe wat goed voelt’ is mijn nieuwe mantra voor 2025.

Liefs,
MC <3

Afkowobo:
Hoco’s = Hoorcollege’s
Tenta’s = Tentamens
Cradam = Café Restaurant Amsterdam
Gegroe = gegrilde groenten
Tellie = Telefoon