“Het is lastig om te bepalen of iets te ver gaat. Zo kan een jongen die een crush op je heeft soms nét iets te pusherig zijn. Niet fijn. Maar Ilyas ging verder; dat was echt next level. Hij dook overal op; nergens leek ik aan hem te kunnen ontsnappen. In het dorp, op de sportschool en thuis via Messenger en Instagram.Hij speelde in op mijn schuldgevoel, en dreigde zelfs met zelfmoord als ik niet reageerde op zijn berichtjes. Terwijl hij in het begin gezellig en super aardig leek. Ik was zestien toen ik Ilyas leerde kennen in de sportschool waar hij werkte. Daar kwam ik vrijwel dagelijks om te trainen, en ik zat er ook bij een dansgroep. Hij was drie jaar ouder en een echte allemansvriend die met iedereen kletste. Ook met mij. Ik zag er geen kwaad in, totdat hij steeds meer contact met me zocht via DM’s op Instagram. Als ik thuis was, bestookte hij me met berichtjes waarin hij op een opdringerige manier zijn liefde verklaarde. Dat hij later met me wilde trouwen en dat ik alles voor hem was. Dat vond ik gek, zo deed hij namelijk niet tegen me in de sportschool. Dan was hij gewoon vriendschappelijk. Het leken wel twee verschillende persoonlijkheden. Ik vond het stom om niet op die berichtjes te reageren, want ik zag hem bijna elke dag in de sportschool.

Gek hoe we allemaal, en zeker vrouwen, opgevoed zijn om vooral niet onbeleefd of arrogant over te komen. Dus stuurde ik in het begin aardige maar duidelijke berichtjes terug waarin ik zei geen interesse te hebben in een relatie. Hij accepteerde echter geen nee: ‘Ik ben geen jongen die opgeeft als ik iets echt wil.’ Hij werd pissig als ik niet meteen op zijn DM’s of appjes reageerde. Dan werd ik bang dat hij, die populaire guy die met iedereen bevriend was, me zou zwartmaken in de gym of in ons kleine dorp. Ik wilde hem te vriend houden en voelde altijd een enorme druk om te reageren.

Het bleef niet bij de dagelijkse talloze berichtjes. Op een stapavond stond ik in een club te praten met een jongen die ik leuk vond. Ilyas zag dit. Snel daarna nam die jongen afstand van me, ik hoorde helemaal niets meer van hem. Dat vond ik raar, ik dacht dat we een leuke klik hadden. Pas later hoorde ik van hem dat hij door Ilyas was bedreigd. Die had gezegd dat hij hem zou doodmaken als hij mijn nummer zou vragen. What the fuck, dacht ik toen. Ilyas dacht blijkbaar: als ík haar niet kan hebben, dan niemand. Dat vond ik heel heftig, en ongelooflijk benauwend.

Ik ging met steeds meer tegenzin naar de sportschool, terwijl dansen mijn grootste passie was. Die fijne plek verziekte Ilyas voor mij. Hij framede het zo dat het leek alsof wij een relatie hadden. Was ik in mijn eentje aan het trainen, dan kwam hij steeds bij me staan en deed hij ineens heel flirterig, waardoor mensen dachten dat we iets hadden. Een jongen die ik leuk vond zei: ‘Zo, je had het wel gezellig met hem.’ Als ik dan zei dat dit niet zo was, werd ik niet geloofd. Ilyas vertelde aan iedereen op de sportschool dat we samen waren. We zijn een stelletje, dus niet aan haar komen, was zijn boodschap. Natuurlijk riep ik steeds dat ik niet Ilyas’ vriendin was en dat ik niets met hem had. Maar mijn omgeving leek me niet helemaal te geloven. Door zijn toedoen dachten veel mensen dat wij wel iets hadden maar dat het ‘gewoon’ een rommelige relatie was met aantrekken en afstoten. Het was heel frustrerend dat niemand me toen serieus nam omdat ze ons zo vaak ‘gezellig’ samen zagen. Ergens kan ik hen dat niet kwalijk nemen, want zelf zag ik er ook lange tijd de ernst niet van in. Ik dacht: dit overkomt me, en ik moet er maar mee dealen. Bovendien: hoe erg was het nou helemaal dat een jongen me heel erg leuk vond? Ik twijfelde ook aan mezelf, was bang dat ik me misschien aanstelde. Werd ik wel écht lastiggevallen, hij raakte me toch nooit aan? Ik schaamde me ook voor deze situatie, was bang dat ik het zelf had uitgelokt door te aardig te zijn. Maar als ik nu die oude berichten teruglees, zie ik dat ik continu mijn grenzen aangaf. Hij had daar gewoon schijt aan.

Mijn beste vrienden geloofden me wel, maar dan zeiden ze heel simpel dat ik Ilyas maar moest blokkeren. Dat klinkt logisch, maar ik zou hem nog elke dag tegenkomen. Ik was heel erg bang dat hij dan boos zou worden en dat ik nog meer gezeik zou krijgen, of dat hij mensen tegen me zou opstoken. Over me lullen en me een slechte naam geven was op die leeftijd het ergste wat me kon gebeuren.

Niemand zag hoe gek hij was, ze zagen hem als die gezellige, behulpzame guy van de sportschool. En dus praatte ik zijn gedrag voor mezelf goed, terwijl hij heel ver over mijn grenzen ging. Een keer vertelde ik een trainer in de sportschool dat ik werd lastiggevallen door Ilyas. Dat werd door haar weggewuifd, zij zag hem als amicale, leuke collega. Hij draaide iedereen een rad voor ogen. Intussen voelde ik me alleen, onbegrepen en klemgezet. Ik kon niet lekker mijn gang gaan en praten met wie ik wilde, want dan werden die mensen bedreigd. Heel stressvol. Jongens durfden me niet meer te benaderen, want die geloofden Ilyas en werden door hem aangepakt. Twee jaar lang duurde zijn terreur. Mijn eerste, prille dateleven heeft hij verpest.

Mijn ouders wisten van niets, ik vond het gênant om te zeggen dat een jongen zo obsessed met me was. De druppel kwam toen ik met een vriend uit eten ging en Ilyas me de hele avond manisch bleef appen wat ik aan het doen was. Ik zei eerlijk dat ik uit eten was met een vriend, toen knapte er iets in hem. Ilyas bleef me maar bellen, woedend riep hij dat hij dit niet pikte. Terwijl: wij hadden helemaal niets samen, dat riep ik al vanaf dag één. We waren niet eens echt vrienden, ik tolereerde hem gewoon. Ilyas dreigde dat hij langs mijn huis zou komen en wilde weten wie die vriend was zodat hij hem kon opzoeken. Ik voelde me zo onder druk gezet dat ik die avond mijn hart luchtte bij mijn broer. Hij geloofde me meteen, zo fijn. Boos belde hij Ilyas op met de mededeling dat hij moest kappen en me nooit meer mocht aanspreken. Daarna blokkeerde ik hem overal.

Een week bleef het rustig, totdat ik in het weekend uitging. In de club stond ik te praten met een jongen, toen ik vanuit het niets van Ilyas een harde kaakslag kreeg. Ik wist niet eens dat hij er was. Hij had me begluurd en toen hij dacht dat ik met die jongen ging zoenen, haalde hij uit. Ik schrok enorm en besefte amper wat er gebeurd was. Die klap was een duidelijke no-go, mijn grens was bereikt. Ik vertelde alles aan mijn ouders, die heel beschermend reageerden. Samen stapten we naar de politie. Ik vond het spannend om zo’n kwetsbaar verhaal te delen en ergens twijfelde ik nog steeds aan mezelf. Was dit wel erg genoeg? Was het wel stalking? Gelukkig werd ik meteen serieus genomen door de politie. Ik leverde screenshots aan als bewijs. Aangifte durfde ik niet te doen, wel maakte ik een melding zodat er een dossier van Ilyas in het systeem kwam te staan. De politie wilde met hem gaan praten, maar dat wilde ik niet. Nog steeds was ik bang voor zijn wraak.