Het was vrijdagavond en ik had zin in wat gezelligheid. Kleine knaldrang. Ik appte al m’n vrienden, maar iedereen leek druk te zijn met andere leuke plannen. Ken je dat gevoel dat je ineens geen vrienden hebt? Story na story zie je lachende mensen proosten. Zit jij dan in de bloei van je leven, in de bruisende hoofdstad, in je up op de bank. Ontevreden besloot ik het de volgende dag maar opnieuw te proberen; het leven, haha. Ik zette een wekker, ging vroeg slapen en zo zat ik op een heerlijk frisse lenteochtend in de trein naar Zandvoort. Ontbijtje in tupperware, thermoskannetje met dampende thee, e-reader mee. Rock-’n-roll in je twenties. Om negen uur (!) liep ik over het strand. Het was fris, zonnig, ik zag de horizon weer eens en ik voelde me heerlijk.

Ik liet de boel even helemaal de boel en trakteerde mezelf op een cappuccino. Op dat tijdstip worden strandtenten gedomineerd door kruipende dreumesen en huppelende honden. Gemoedelijk gezelschap. Ik realiseerde me deze ochtend dat soms als je je alleen voelt, de oplossing er grappig genoeg juist in zit om iets in je eentje te ondernemen. Omdat je dan weer ervaart hoe leuk dat is. En dat je dus niet per se altijd anderen nodig hebt. Door de hectiek van de stad achter je te laten en lekker de natuur in te gaan, stap je ook echt even uit je bubbel. Waar ik dat normaal sneller met anderen doe, is het eigenlijk heerlijk om dat zelf te doen, zonder vrienden en afleiding. Ik lijk wel een goeroe als ik dit typ: nature is healing. Maar je knapt er zo van op. Dus de eerstvolgende keer dat iedereen zonder jou in de lampen lijkt te hangen, knijp er dan even tussenuit met jezelf. Strand, bos. Weer of geen weer: uitwaaien.

Tip: download app AllTrails, waar mensen wandelingen op delen.