Heb je de solo-smaak nou echt helemaal te pakken, dan daag ik je uit om in je eentje te gaan bowlen. Als ik dit kan, kan ik echt alles aan, dacht ik vooraf. Ik reserveerde een baan op maandagavond, maar zelfs op die dag bleek de lokale bowlinghal bomvol te zitten. Wat ik vaak merk is dat het ongemakkelijkste zit in de aankomst. Jezelf een houding geven, landen, terwijl je op onbekend terrein bent en je ook nog eens het gevoel hebt dat echt IEDEREEN je gek aankijkt. In zo’n geval is het altijd fijn om je op het personeel te richten. Dat zijn vaak aardige mensen, gepassioneerd over … bowlen, in dit geval. En ze helpen je lekker op weg. Dan voelt het alsof je al een maat hebt gemaakt, wat enige veiligheid biedt in een ongemakkelijke situatie. Ik had het best wel naar m’n zin, moet ik zeggen. Zag er ontzettend de lol van in dat ik zo’n activiteit ondernam.

Omringd door groepen – het blijft toch een gezelschapsspel – bouw je even je eigen feestje. Als je een goede bal gooit heb je niemand om mee te juichen. En na een slechte bal idem; dan heb je toch het gevoel dat je en plein public iets van een spier moet vertrekken, zo’n blik van ‘oei, die kon beter’. Maar ja, dat is dus ook gek. Meerdere mensen wezen me later op het gegeven dat je buren op de baan ook zouden kunnen denken dat je een professional bent die simpelweg moet trainen. Ik zou persoonlijk dan wel snel door de mand vallen met mijn ontspoorde ballen, maar ik vond het een geinige gedachte. Waan je een bowlingkampioen. Altijd na het doen van zoiets spannends of ongemakkelijks merk ik dat het me een stukje zelfvertrouwen geeft. En dat je in je eentje op zo’n baan staat, is ook gewoon een heel leuk binnenpretje.

---