‘De afgelopen week was… not it. Na mijn hoognodige herfstschoonmaak dacht ik alles gehad te hebben. Well… I was wrong! Het begon met van die zweetaanvallen op de meest awk momenten. Tijdens het passen van een leren broek in de Zaar, perfect! Nog beter? Als bezwete otter de paskamer uit stappen, je ex daar tegenkomen om vervolgens kletsnat bij de kassa aan te komen!!! Doen alsof er niks aan de hand is, was nog nooit zo moeilijk geweest. Die caissière vroeg lett of het aan het regenen was buiten. Schat het was droog. Charming? Zeker niet. Maar ach, het zal wel tijdelijk zijn, dacht ik. Spoiler: it was not.

Het tweede dieptepunt: acne. Niet van die cute puistjes die ik met m’n concealer van essence wegwerk. Lieffie, dit waren gebergtes. Begrijp me niet verkeerd hoor, ‘Your acne doesn’t define you‘ en zo, dat weet ik ook. Maar ik heb dit nóóit. Ik begreep gewoon níét waar dit ineens vandaan kwam. Deze heuvels waren zó aanwezig op mijn gezicht dat ze wel hun eigen postcode konden hebben man, het was niet normi.

Door naar de volgende MB. Na een onschuldige slok van mijn havercappu tijdens een werkmeeting begon mijn gezicht op te zwellen en leek ik op zo’n hond die gestoken was door een bij. Mind you, ik zat tegenover mijn baas. Ik excuseerde me, rende naar het toilet om in de spiegel te kijken en herkende mezelf niet meer terug! Er ging een alarmbel rinkelen. Ik dacht aan een mogelijke allergie. Maar wat voor een dan?

Ik ging direct naar mijn HA aan de Herengracht. Ready om mijn traumadump van afgelopen dagen in geuren en kleuren te delen… Ik zag deze man al denken: weer zo’n Gen Z-er die zichzelf iets heeft aangepraat. Nou, ik moest en zal daar weggaan met een diagnose. “Marie, ik denk dat het voornamelijk stress is. Heb je al geprobeerd een planning te maken?”, zegt hij. Het enige wat nog miste was een “neem wat para’s” of “kijk op thuisarts.nl” als toevoeging.

“Meneer, dit is niét HDP voor mij en mijn naasten hè? Mijn baas heeft le-tterlijk bijna PTSS opgelopen door mijn opgezwollen gezicht. Hij schrikt telkens als ik het kantoor betreed! Ik eis dat mijn bloed wordt getest”, zeg ik. Deze man rolde met zijn ogen na dit request, besef. Maar ik kreeg wel m’n zin, as always 😉

Twee dagen later zat ik weer in de wachtkamer. Benieuwd naar de eindconclusie! Wat zal er nou mis zijn met me? “Ik heb goed nieuws en slecht nieuws”, begon hij. “Je bent allergisch voor havermelk.”

WAT!? Haver is mijn persoonlijkheid. Háver, is mijn bloedgroep. Dit kán niet waar zijn. Hij suggereert een alternatief. Kokosmelk of amandel. “NEE!”, antwoord ik in tranen. “Je moet beseffen. Dit is niet alleen een allergie voor mij! Dit is nu ook een icri!”, zeg ik. De arts kijkt me bedenkelijk aan. Ik stap op, dank hem vriendelijk en verlaat dramatisch zijn kantoor.

So here I am. Met een amandelcappu die niet te hakken is. Het smaakt naar depressie light. Ik moet dit de komende tijd echt even gaan verwerken en ik hoop dat jullie dat begrijpen. Want als ik heel ff real mag zijn? Wie is MC zonder havermelk?

Liefs van mij <3′

Afko’s
Awk = Awkward
Lett = Letterlijk
Normi = Normaal
MB = Mental Breakdown
HA = Huisarts
Para’s = Paracetamol
HDP = Heerlie De Peerlie
Icri = Identiteitscrisis