Vrijwel meteen nadat Claude Kiambe (21) zijn debuutsingle Ladada uitbracht, zag hij ze voorbijkomen: online comments waarin mensen schreven dat zijn vrolijke meezinger het uitstekend zou doen op het Eurovisie Songfestival. Ja, natuurlijk voelde hij daar iets bij, als trouwe kijker van het muziekfeest. Maar ach, hij was nog maar negentien, net begonnen en de muziekwereld nog aan het ontdekken. Het was iets voor ooit, misschien, hij durfde er nauwelijks van te dromen. Wist hij veel dat hij vanaf dat moment als een komeet de lucht in zou schieten. Vooral vorig jaar was insane: hij deed mee aan Beste Zangers, was Ambassadeur van de Vrijheid, bracht zijn debuutalbum uit en deed twee uitverkochte clubtours. Toen, eind vorig jaar, het nieuws: Joost Klein trekt zich terug als Nederlandse inzending voor het songfestival. Claude, op dat moment in Parijs op bezoek bij zijn zus en pasgeboren neefje, wordt van alle kanten gebeld en geappt: moest hij dit niet gaan doen?

Dacht je toen wel meteen: dit is het moment?
“Het ging rollen in mijn hoofd, maar ik wist ook dat ik om kans te maken een geweldig nummer nodig had. Eigenlijk had ik al een jaar geen nieuwe muziek meer gemaakt, omdat ik vooral aan het touren was en aan mijn debuutalbum had gewerkt. En mijn vaste team van producers was ook met andere dingen bezig. Toch belde ik hen: ‘Moeten we niet één sessie doen om te zien wat eruit komt?’ En in die sessie hébben we toch iets gemaakt. Ik vind het mijn beste werk tot nu toe. Eigenlijk is het idee daardoor pas echt gaan groeien. Het gevoel dat ik met dit nummer een boodschap kan overbrengen aan mensen, op zo’n podium dat verbindend werkt voor heel Europa. Dus dacht ik: nu moeten we gaan ook.”

Alleen moet je dan nog wel geselecteerd worden. Hoe gaat zo’n proces?
“Vier dagen voor de deadline stuurde ik mijn nummer in. Het was een van de bijna driehonderdvijftig nummers, dus ik schatte mijn kansen niet groot in. Er zaten ook echt geweldige namen tussen, mensen van wie ik dacht dat ze het sowieso zouden worden. Maar mijn nummer zat bij de laatste selectie – en dus mocht ik live voor de commissie optreden en kreeg een gesprek met een psycholoog die ging kijken of ik het allemaal wel aan zou kunnen.”

Wat voor soort dingen vraagt zo’n psycholoog?
“Waarom wil je dit? Hoe denk je dat je het gaat doen? Hoe zou je omgaan met reacties? Hoe sta je in het leven? Dat soort dingen. Eigenlijk keek hij of ik er mentaal klaar voor was, want ik ben natuurlijk pas 21 en er komt wel veel druk bij kijken. Maar kennelijk zat dat wel goed. De afgelopen twee jaar waren voor mij een soort spoedcursus volwassen worden, in de muziek, maar ook als persoon. Toen ik Ladada uitbracht kwam ik pas net van de havo en een paar dagen later zat ik ineens bij Jinek aan tafel. Naar dat fragment wil ik nooit meer kijken, ik heb het zelfs van mijn insta verwijderd, omdat ik zie hoe gespannen ik was. Nu kan ik, ook in dat soort situaties, veel beter chill blijven.”