“Een bangalijst? Ik had er nog nooit van gehoord. Ook het woord ‘grieten-presentatie’, zoals het nu heette, kende ik niet. Ik wist wel wat over het corps in Amsterdam, waar vrouwen twee jaar geleden sperma-emmers werden genoemd. Een belachelijke uitspraak, maar je went eraan. Het is zó normaal dat we het in deze wereld met een korrel zout nemen. Voor de buitenwereld klinkt het heftiger dan voor ons.

Appje van de kapper
Toen ik in maart thuiskwam, liet mijn huisgenoot de grietenlijst aan me zien – zij stond er ook op. What the fuck, dachten we. Het is toch ziek als je zoiets schrijft? Zo bot: vrouwen ‘draken’ of ‘kankerordinair’ noemen. Toch zagen we het in eerste instantie vooral als een dom grapje van die gasten, iets wat binnen Utrecht zou blijven. Natuurlijk was het kut, maar ik dacht ook: het zal allemaal wel meevallen. Ik ben nuchter, dus raak niet direct in paniek. Ik had geen flauw idee wie de tekst over mij had geschreven, maar ik hóéfde het ook niet te weten.

Pas toen de Powerpoint in appgroepen rond begon te gaan, realiseerde ik me: shit, dit is niet niks. Het nieuws kwam op de NOS, werd besproken op Instagram. De presentatie werd doorgestuurd naar familie, zelfs mijn kapper stuurde me een appje – alsof heel Nederland het wist. ’s Nachts stonden er een paar gasten voor het raam van mijn huis, roepend en lachend. Niet dat ik werd uitgescholden of zo, maar ze schreeuwden wel mijn naam. Mijn familie woont aan de andere kant van het land, toch werd mijn zusje aangesproken tijdens het uitgaan. Zo van: heb je het al gehoord? Mijn opa ontving berichtjes op Facebook, met de vraag of ik een interview wilde doen. Zo raar: onderdeel zijn van een mediastorm. Ik kreeg zelfs kaartjes van de collega’s van mijn moeder. Heel lief, maar ik zat er eigenlijk niet op te wachten. Wat moet je op zoiets reageren? Ja, het is heel kut, maar hopelijk waait het weer over?
Al waren er ook fijne appjes. Een vriendin van mijn moeder stuurde: ik snap dat je geen zin hebt om erover te praten, maar laat ze lekker lullen – je bent een topper. Zo voel je je wel gesteund, maar hoef je niet te reageren.

Starende blikken
Op de lijst worden meiden ordinair of geil genoemd, of het gaat over hun borsten of kont. Het sloeg nergens op, wat er over mij werd geschreven, maar toch was ik bang dat het hele land me zo zou zien. Je bent jong en zoekende, dus het is in zo’n geval extra lastig om zelfverzekerd te blijven. Daar word je verdrietig en gestrest van, ik heb er zeker een paar keer om gehuild. Aan mijn huis- en clubgenoten heb ik direct veel steun gehad, ik beschouw hen als goede vriendinnen. Heel fijn, want niet alle reacties waren sympathiek. Via via hoorde ik dat sommige mensen het tekstje juist op een lullige manier bevestigden. Zo van: o, maar dat wisten we toch allang? Het gevoel dat mensen je met de stempel van die lijst associëren, dat vond ik het kutst.

Eén dag na deze bom gingen we met de vereniging op skireis, wat erg raar was. Ik kon amper normaal over het terrein lopen, zo vaak werd ik aangesproken. Mensen zeiden: wat een eikels, de gasten die dit gedaan hebben, ze vroegen hoe het echt met me ging. Het is vervelend om zo in de belangstelling te staan, ik wilde gewoon van de vakantie genieten. Ik had het gevoel dat iedereen naar me keek, dus ik zag zelfs op tegen een wandelingetje naar de wc. Op een gegeven moment heeft het bestuur ingegrepen. Wie iets vervelends zei over de lijst, moest naar huis.

U.V.S.V. heeft de situatie vanaf het begin heel serieus genomen. Ik ben gebeld door slachtofferhulp, we hebben bijeenkomsten met elkaar gehad. Over hoe het met ons ging, maar ook over de vervolgstappen vanuit hen. Met het bestuur van het USC hebben ze gepraat over een cultuurverandering. Als er een kans is dat we de daders ergens kunnen tegenkomen, worden we vooraf ingeseind. Die nazorg doen ze echt heel goed.

Vieze oude mannen
Na de skireis ben ik meteen naar mijn ouderlijk huis gegaan om bij te komen. Met mijn moeder heb ik er veel over ­gepraat. Ze zei: niet jij, maar die jongens zijn triest. We hebben er ook grapjes over gemaakt, om het niet nog kutter te maken dan het al was. Het scheelde dat ik heel af en toe al naar een therapeut ging, met haar heb ik er ook even over gepraat. Verdriet is oké, zei ze, maar jij staat hierboven.

Ik heb me nooit in mijn huis opgesloten, maar als je de deur uit loopt, ben je toch bang dat mensen je herkennen. Ik hóórde mensen er ook over praten, in de bus bijvoorbeeld. Dan probeerde ik me maar vast te houden aan wat mijn moeder zei: dat het dapper is om schijt te hebben, gewoon op pad te blijven gaan. De eerste keer naar mijn studie gaan vond ik een ding, ook daar werd ernaar gevraagd. Best ­vervelend, want ik zie mijn studiegenoten amper. Het zijn geen vrienden van me, dus zoiets is eigenlijk veel te persoonlijk om met hen te bespreken, vind ik.

Ook heftig waren alle volgverzoeken op social media. Ik heb alles op privé gezet, maar op Instagram staan er nog zevenhonderd volgverzoeken open. Zeker niet alleen van jonge mensen, juist van vieze oude mannen. Wanneer er weer iets over op het nieuws kwam, kreeg ik er direct honderd aanvragen bij. Ik heb nog ‘geluk’ dat mijn telefoonnummer niet op de lijst stond, dat was bij andere meiden wel het geval. Zij worden door random mensen opgebeld, dat soort dingen.

Het spijt me, vergeef me
Met de andere meiden die op de lijst stonden, zit ik in een appgroep. Omdat er een ‘positieve’ en ‘negatieve’ lijst was, is de nasleep voor iedereen heel anders. Ik vond het al vervelend om op de ‘positieve’ lijst te staan, maar als je ‘draak’ wordt genoemd, is de impact nog heftiger. Kom dan maar eens je bed uit. Er zijn meiden die zich hebben uitgeschreven bij de vereniging, en dat snap ik. Ik gedraag me nu wat voorzichtiger op Instagram. Je bent toch bang dat mensen negatief over je denken, hun oordeel klaar hebben. Als ik op deze foto maar niet te veel make-up opheb, denk ik dan.

Ik heb een van de daders een-op-een gesproken. Na drie weken zijn we een drankje gaan doen. Ik zei: jammer dat je nu pas contact met me hebt gezocht, in plaats van meteen. Hij stelde zich begripvol op, heeft uitgebreid zijn excuses aangeboden. Hij snapt nu ook dat het niet normaal is om zoiets over vrouwen te zeggen, dat de cultuur moet veranderen. Ik vraag me af of er ooit echt een omslag komt, maar hoop wel dat die jongens geschrokken zijn. Het is nu aan mannelijke studentenhuizen om te zeggen: hier trekken we een grens. Iedereen zal zich daarvoor in moeten zetten, want álle gasten maken dit soort lijsten. Er is veel groepsdruk in deze bubbel, daarom ben ik ook niet specifiek boos op de jongens die dit hebben gedaan. Maar als het aan mij ligt, komen de daders bij een volgende ontgroening wel hun verhaal doen. Zodat het niet nog een keer gebeurt.

De laatste tijd kan ik het goed laten rusten, ik heb het gevoel dat de jongens hun les wel hebben geleerd. Mijn toekomst bij U.V.S.V. zie ik, gelukkig, als normaal. De lustrumweek begint bijna, daar heb ik zin in. Maar natuurlijk hoop ik dat niemand zegt: ‘Oh, dat is die van de bangalijst’, alsof ik niet meer ben dan dat.”•