Ik had eigenlijk al mijn twijfels bij deze match. De blonde Casper (25 jaar) ziet er knap uit, maar ook een beetje knullig. Op zijn eerste foto ligt hij op het strand en lacht hij met open mond, op een manier die de indruk wekt dat hij geen ondertanden heeft. Op een andere zit hij op een terras, onder zijn crèmekleurige trui piept een keurig kraagje en zijn handen omklemmen de stalen stoelleuningen. Het lijkt alsof hij net is gaan zitten of net wilde opstaan. Ik vraag me af of zijn moeder deze foto heeft gemaakt.

Na een kort gesprekje via de datingapp stelt Casper voor om een koffietje te doen. Ook zegt hij dat hij wel op krukken komt, want hij heeft recent allebei zijn voeten gebroken. Dat prikkelt mijn nieuwsgierigheid, en ik zeg ja.

Hij arriveert per scooter bij café Karavaan, zijn krukken stevig tussen zijn benen geklemd. Zijn linkervoet zit nog in een lompe zwarte gipsschoen, zijn rechter steekt in een elegante herenschoen. Hij ziet er netjes uit, eigenlijk net als op zijn foto’s. Normaal hou ik daar niet van, maar zijn warrige blonde coupe heeft dan wel weer wat. Casper hupt op zijn krukken op me af, zijn ogen gericht op de regenplassen die hij moet ontwijken. Wanneer zijn blik de mijne eindelijk kruist herken ik daarin hetzelfde ongemak als op zijn foto’s. Ik voel een eerste steekje van spijt, maar wegrennen gaat niet meer – niet dat hij me zou kunnen bijhouden op die krukken.

Zodra Caspers cappuccino en mijn muntthee op tafel worden gezet hebben we er al vijf ongemakkelijke stiltes opzitten. We hebben wel even besproken wat we doen in ons dagelijks leven, maar zijn antwoorden op mijn vragen zijn kort en het gesprek komt niet op gang. Zijn blik is gefixeerd op het bierviltje dat hij rond en rond draait, slechts af en toe kijkt hij op. In een poging het ijs te breken, vraag ik hoe hij het voor elkaar heeft gekregen om beide voeten te breken.

“Ik ben van een balkon gevallen”, antwoordt hij droog. “Van de tweede verdieping.” Kijk, nu komen we ergens. Ik moet me bedwingen om niet te veel vragen in een keer op hem af te vuren, want hoe valt iemand als Casper nou zomaar van een balkon?

Het gebeurde op een feestje. Hij had al de nodige drankjes achter de kiezen toen hij al append het balkon op liep, waardoor hij niet zag dat het balkon beschadigd was en de reling ontbrak. “Ik dacht, ik loop door tot ik de reling voel”, zegt hij met een lege blik in zijn ogen. “Maar die was er niet.” Even zie ik voor me hoe hij van het balkon af waggelt als een pinguïn van een ijsschots. Ik duw het beeld weg, want voor Casper is het bittere ernst. Mijn opmerking dat het gelukkig wel los is gelopen valt dan ook niet in goede aarde.

Ik probeer het nog te redden met wat vragen en een grapje hier en daar wanneer hij plots zijn arm heft naar een ober die voorbijloopt.
“Mag ik de rekening alsjeblieft?”
Ik kijk naar mijn thee. Het glas is nog halfvol. Casper volgt mijn blik en lacht schaapachtig.
“Drink je thee maar rustig op hoor, ja ik eh…”
“O nee, dat is helemaal prima, als je weg wil moet je gewoon gaan.”
“Ik eh, ik voel het niet zo, dus…”
“Helemaal prima.”

Daar meen ik natuurlijk helemaal niks van. Ik ben nog nooit zo snel afgewezen, laat staan op een date die pas net begonnen was. Toegegeven, ik was zelf ook niet enthousiast, maar hij had toch op zijn minst kunnen wachten tot ik mijn thee op had?
We wachten in stilte tot de ober terugkomt met de rekening. Casper rekent af en trekt zijn jas aan, mompelt nog iets onverstaanbaars en hobbelt dan zo snel als zijn krukken hem dragen kunnen het café uit.

Beduusd app ik een vriendin over de date. Viel ik dan zo tegen dat hij het op een lopen moest zetten? ‘Jana, deze gast loopt van balkons’, stuurt ze terug.