In de online portrettenreeks Doorpakkers geven we je een eerlijk kijkje in het leven van jonge professionals die hun plek vinden in het Nederlandse bedrijfsleven. Want wat is er zo leuk aan dat ene beroep? En hoe belangrijk is het om betekenis te vinden in je werk? Dit keer spreken we kinderverpleegkundige Charlotte Kranendonk (26), die haar eigen weg aan het vinden is in de zorg.
Eigenlijke wilde ze danseres worden, maar door een blessure moest ze die droom loslaten.
Toen de dansdroom van Charlotte in duigen viel, gooide ze het over een andere boeg. “Ik schreef me in voor de studie verpleegkunde, omdat ik dacht ‘daar word ik vast niet ingeloot’. Zo kon ik in ieder geval tegen mijn ouders zeggen dat ik me ergens had ingeschreven,” zegt ze lachend. “Als ik niet ingeloot zou worden, zou ik een tussenjaar nemen.” Maar dat tussenjaar is er niet van gekomen. Charlotte werd ingeloot en de opleiding bleek – compleet onverwachts – juist een match te zijn. “De praktijkervaringen tijdens mijn stages raakten me echt. Ik merkte dat ik graag voor anderen zorgde. Na mijn HBO-opleiding ben ik direct in een perifeer ziekenhuis gaan werken en daar ontdekte ik dat ik nog niet uitgeleerd ben en heel graag met kinderen wilde werken.”
Na haar eerste werkervaring als verpleegkundige maakte Charlotte de overstap naar het Erasmus MC Sophia Kinderziekenhuis. Na twee jaar met kinderen gewerkt te hebben wist ze het zeker. “Ik miste verdieping en voelde dat ik meer wilde leren om de best mogelijke zorg te kunnen bieden,” vertelt ze. Daarom maakte ze de stap naar de Kinder Intensive Care. “Het leuke aan dit beroep is dat je altijd kunt bijleren.” Inmiddels doet ze een specialisatie tot kinder IC-verpleegkundige en werkt ze tegelijkertijd ook op die afdeling. En die verdieping brengt veel voldoening, al is het soms zwaar. “Er zijn dagen dat ik de klompen uit mijn lijf loop (ja, we dragen klompen op de afdeling), maar ik ga altijd met een voldaan gevoel naar huis.” Zo zie je maar dat je zelfs na je studie altijd nog kunt bijleren. Daar ben je immers nooit te oud voor.
Als één van de jongsten op de afdeling past Charlotte vooral veel theorie uit de schoolbanken toe, terwijl haar oudere collega’s juist veel praktijkervaring kunnen meenemen. “Zij benaderen situaties soms heel anders, en daar leer ik ontzettend veel van.” De samenwerking tussen generaties is voor haar een groot pluspunt. “Ik leer bijvoorbeeld van mijn oudere collega’s hoe ik een kind kan troosten of hoe je ouders begeleidt, omdat zij dat vaak uit eigen ervaring kennen. Aan de andere kant help ik hen weer met digitale processen, omdat dat voor mij natuurlijk veel vanzelfsprekender is. Die diversiteit maakt ons team sterker. We vullen elkaar aan en dat zorgt ervoor dat we samen beter voor de kinderen en hun ouders kunnen zorgen.”
Er zijn ook wel eens momenten waarop die verschillen enorm lachwekkend kunnen zijn: “Als ze in de pauze over hun pubers praten, denk ik vaak: dat had ik een paar jaar geleden ook kunnen doen.”
Say it louder for the people in the back: de zorg is méér dan alleen mensen helpen met wassen en aankleden. En dat vooroordeel kan Charlotte als geen ander ontkrachten. “Het klopt gewoon niet,” zegt ze. Haar dagen zitten vol met klinisch redeneren, het observeren van patiënten en de juiste medicatie aanpassingen doen samen met het medisch team. “Natuurlijk hoort basiszorg (zoals wassen) erbij, maar dat is maar een klein stukje van het geheel. Je bedenkt elke dag: hoe kan ik deze kinderen het beste helpen?” Dat is per kind anders, en daar komt dus meer bij kijken dan mensen vaak denken. Zoals ook begeleiding van de ouders van de kinderen. “Voor hen ben je soms hun enige houvast,” zegt Charlotte. “Je probeert ze wat rust te geven en mee te nemen in alles wat er gebeurt. Dat kan zwaar zijn, maar het is ook zo dankbaar om te doen.”
Werken in de zorg betekent ook nachtdiensten draaien en werken in het weekend. Niet altijd ideaal: “Terwijl mijn vriendinnen in het weekend vrij zijn, zit ik dan soms aan mijn nachtdienst vast,” vertelt Charlotte. Maar, dat heeft ook zo zijn voordelen. “Als ik een afspraak heb waar ik geen zin in heb, zeg ik dat ik nachtdienst heb – perfect excuus, haha.” En iedereen op de afdeling heeft deze onregelmatige diensten. “Je doet het samen met je collega’s en omdat het je passie is, went het snel.”
Naast haar werk als verpleegkundige deelt Charlotte haar ervaringen op social media – vooral om anderen te inspireren. “We hebben zó hard mensen nodig,” zegt ze. “En ik wil graag een unieke kijk op mijn werkveld geven.”
Haar belangrijkste tip voor jonge vrouwen die aan hun carrière beginnen? “Kies niet alleen voor het geld, maar vooral voor iets wat je écht voldoening geeft.” In de zorg werken is volgens haar het mooiste dat er is, juist omdat je het echt samen doet. “Natuurlijk kun je als ZZP’er bijvoorbeeld soms meer verdienen, maar ik zou dat teamgevoel toch missen.” Voor Charlotte blijft haar werk haar hobby: “Het is ontroerend, uitdagend en dankbaar. Dat maakt het voor mij de mooiste baan die er is.”
Dit artikel is mede mogelijk gemaakt door Doorpakkers, een initiatief van Nederlandse bedrijven in samenwerking met VNO-NCW en is dé plek voor gesprekken over ondernemen, duurzaamheid, gelijkheid, betekenisvol werk en financiële zekerheid. LINDA.meiden gaat in gesprek met mensen die bij bedrijven werken, van klein tot groot, over thema’s die ons allemaal aangaan.
Meer verhalen lezen van andere Doorpakkers? Dat doe je hier.
Chigozie Arts (24) ging van design naar data: 'Uit mijn comfortzone stappen pakte heel goed uit'
Sarah (26) over werken bij een groot bedrijf: 'Ik vond salarisonderhandelingen doodeng'
Werken in een team vol mannen? Nikki (23) vindt dat juist leuk: 'Ze zijn lekker nuchter'
Shanjana werkt als verduurzamer bij groot bedrijf: ‘Spreek 5 talen en werk met teams over de hele wereld’
