Holly Mae Brood stapt de ontbijtbar binnen in Amsterdam-West, schuift aan en bestelt een cappuccino. Ze is kwaad over het bericht dat iemand een doos met katten in het park heeft achtergelaten. Ze werden pas na een week gevonden. Als zelfbenoemd überdierenfanaat zou ze liefst een dag per week op de kattenboot of in een dierenasiel werken. Wie weet. In between projecten – de opnames voor Videoland-serie Patty zijn afgerond en deze lente wacht een volgende acteerklus – is er ineens vrije tijd. Na het interview wil ze gaan shoppen. “Ik ben geen fashion tiger, zit niet een uur voor mijn kledingkast te bedenken in welke look ik koffie ga drinken, maar ik ben wel met mode opgegroeid.
Ik hou van glam met een edgy randje. Een colbert met schouders die net te groot zijn over een jurkje. Ik ben er boos over dat mijn moeder massa’s kleren van vroeger heeft weggegooid.” Lachend: “Ze had moeten bedenken dat ik haar leren broek – zó strak dat ze op bed moest liggen om ’m dicht te knopen – graag had willen hebben. Ik draag haar korsetten van vroeger, een grote leren jas van papa. En voor deze fotoshoot mocht ik twee dagen los met een scala aan jurken.”

Holly. Actrice, presentatrice, danseres. Born & raised since 1994. Waar veel millennials dealen met commitment issues of in een ‘situationship’ of ‘hesidating’-fase zitten, is Holly al zeven jaar samen met Soy Kroon.

Dat is een serieuze commitment. “We ontmoetten elkaar op de set van Nieuwe Tijden en werden heel goeie vrienden. Soy zegt daarover dat het meteen als een verbintenis voor het leven voelde. Het is een goede basis voor een relatie als je dol op iemand bent als vriend. Je kan iemand hot vinden, maar het is ook fijn als je kan praten met elkaar en de ­domme versie van jezelf mag zijn. We sloegen het ­ongemakkelijke datendeel over. Op Koningsdag waren we beiden met vrienden de stad in geweest. De volgende ochtend moesten we vet vroeg draaien voor Nieuwe Tijden en ik vroeg Soy nog een borreltje bij me te komen drinken. Voordat we het wisten, was het drie uur ’s nachts. Twee uur later zou de wekker alweer gaan. Soy wilde naar huis gaan en dat vond ik gek. Ik vroeg hem te blijven.
Het overkwam ons een beetje, de verliefdheid. Soms heb je een relatie waarin je helemaal lijp wordt en je over je grenzen gaat om bij de ander in de buurt te zijn met een leugentje als: ‘Ja hoor, ik ben nog in de stad, ik kom naar je toe’, terwijl je al uren in bed ligt. Van vriendinnen hoor ik weleens dat ze iemand heel, heel leuk vinden maar toch afstand ­bewaren. Omdat ze nog niet toe zijn aan een relatie, omdat ze misschien nog wat te verwerken hebben, het niet het juiste moment is of wellicht uit angst om het niet goed te doen. Zo ging het totaal niet met mij en Soy. We hebben ons er best wel ingesmeten, in deze relatie.”

Hoe heeft dat uitgepakt? “De beginjaren zijn helemaal spannend en leuk. Alles gaat in fases, dus er zijn heus ook niet-leuke punten. Na zeven jaar denk je niet meer ‘o mijn god’ elke keer als je de ander diep in de ogen kijkt. Het gaat over in een fijn teamgevoel. Ik zoek geen relatie met pieken en dalen. Geen liefde waarin het constant knettert en het servies tegen de muur wordt gesmeten waarna een spicy making-upsessie volgt. Ik zou kapot zijn van zo’n achtbaan aan emoties. Ik leef niet op zulke spanning. Maar: ik hoef ook geen flatliner-relatie waarbij we elkaar ’s avonds in bed instoppen.”

Wat vind je belangrijk in een relatie? “Zorgzaamheid. Heel veel lol. Soy is mijn steunpilaar – een suf woord misschien, maar het dekt de lading. Dat we hetzelfde vak uitoefenen, vind ik fijn. Rare draaitijden, er met feestdagen niet kunnen zijn door opnames: je hoeft elkaar niets uit te leggen.
Ook de minder leuke kanten van dit werk kunnen we goed met elkaar bespreken. Op een set moet je presteren. Het is gewoon werk en geen hobby, zoals veel mensen denken. Oké, het is werk waarbij we veel gevoel hebben, maar ik spring echt niet om half zes m’n bed uit met het idee: jippie, oh my God, ik mag weer. Alles voor de kunst, I’m eating art! Nee, nee, nee.”

Je wordt dertig, dit jaar. “Ja. Kak.”

Niet leuk? Zichzelf verschuilend achter haar handen: “Ik vind het best een ding. Welk beeld hoort er bij een dertig­jarige?”

Zeg jij het maar. “Het klinkt dom als ik zeg dat ik het een ding vind, maar dertig worden klinkt officieel. Echt volwassen. Ik wil nog wel …”

Gek doen? Hoort dat bij 29 en niet meer bij dertig? “Het is meer het vrijblijvende dat verdwijnt. Ik heb het gevoel dat de keuzes die ik maak meer betekenend moeten zijn voor de jaren erna. In mijn hoofd zit het idee dat ik nog van alles moet. Maar dat zou ik moeten loslaten, want ik heb een goede relatie, ik doe leuke, fijne dingen op werkvlak. Dertig, my lord. Ik voel een beetje onrust. Mijn moeder zegt: ‘De kleinste meid uit het gezin die echt groot wordt.’”

Voelt het alsof je op deze leeftijd niet meer op je bek mag gaan? “Dat is het niet. Ik zie al genoeg picture perfect levens op social media. Als volgers je T-shirt niet leuk vinden, mag je al dood van ze. Doe effe chill. Ik trek me daar niet al te veel van aan. Over het algemeen lijkt mijn generatie wel banger om op haar bek te gaan. Omdat er het gevoel is dat er veel van ze wordt verwacht. Op carrièrevlak bijvoorbeeld. Ik heb het er met vriendinnen over, sommigen zeggen: ‘Ik weet echt niet wat ik wil.’ Er kan het gevoel zijn dat alles groots en meeslepend moet zijn. Ik denk dat er onder leeftijdsgenoten een angst heerst om in het diepe te duiken voor een baan of een persoon. Er wordt gedacht: wat als het misgaat, ik wil niet falen? Nou, dat zie je dan wel weer, toch? Liever kneiterhard met een glimlach op je bek gaan dan niks proberen. Sommigen stoppen soms met eenopleiding omdat ze één stukje ervan niet leuk vinden. Wat denk je, dat ik alles honderd procent top vind? Dat ik elke dag jippiejajee in mijn balletpak naar de dansopleiding ging? Het leven is niet alleen rozengeur. Het beuken van links en rechts heb je ook nodig. Het maakt je sterker.”

Kun je een mindere kant van je werk noemen? “Soms voelt het alsof ik een soort pop ben die je kan neerzetten en een trucje laat doen: ‘Als we zeggen dat ze naar links moet lopen, loopt ze naar links, naar rechts dan loopt ze naar rechts.’ In een kantoorbaan vind je misschien niet iedereen met wie je werkt even leuk, zo is dat natuurlijk ook in mijn werk. Met de een klik je waanzinnig, de ander is je bloedgroep niet. Het is werk, zo moet ik ernaar blijven kijken. Het zijn projecten. Ik moet mezelf altijd beschermen in zo’n totaal nieuwe werkomgeving. Mijn beste Holly laten zien? Nee, dat hoeft niet. Als ik een kutdag heb of chagrijnig ben, mag dat er ook zijn. Dan sluit ik mezelf gewoon een beetje af, zet de knop om en breng de dag tot een goed einde. Niet iedereen hoeft er last van te hebben als ik er even niet zo lekker inzit.”

Je speelt een droom van een rol in Patty, de Videoland-serie. Hoe is dat? Lachend: “Jaaa, daar zat ik er juist wel lekker in, hoor. Ik speel de jonge Patty, naar het levens­verhaal van Patty Brard. Ik pak de rol op vanaf het moment dat ze zeventien is – oké, waar zijn de fillers, dacht ik – en je ziet me als Patty van Luv’ en als ze trouwt met Carlo Nasi in Los Angeles. De serie laat zien hoe haar passie voor muziek ontstaat, gaat over haar faillissement en de latere jaren met haar man Antoine op Ibiza. De looks erin zijn fan-tas-tisch. De seventies, eighties, nineties, het komt allemaal voorbij. Vooral de Los Angeles-periode vond ik geweldig om te draaien. Die filmden we in Spanje en ik droeg jasjes met megavette schouders. Ik gok dat het zo’n serie is die ­iedereen wil zien en ik ben zelf ook superbenieuwd naar het eindresultaat. Voor Patty moet het bijzonder zijn. Dat die vrouw nog overeind staat is wonderlijk met de dieptepunten die ze heeft meegemaakt. Altijd weer vond ze de kracht om erbovenop te komen, terwijl het leven soms ­vanuit links en rechts zo beukte. Jesus Christ, ik was onder een deken ­gekropen om er niet meer onder vandaan te komen, denk ik.”

Toen jij jong was, heb je zelf ook ‘beuken’ gehad toen je je vader Herman verloor. “Ik was zes toen Herman (Brood, red.) overleed. Op mijn vijftiende stierf Leo, mijn biologische vader. Zulke verliezen ‘zitten’ altijd in je rug, ik draag ze met me mee in alles wat ik doe. Daardoor denk ik soms: kom maar even niet te dichtbij. Ik heb al zo veel mensen verloren in mijn leven dat ik een angst heb ontwikkeld om nog meer dierbaren kwijt te raken. Soms heb ik er nachtmerries over. Terwijl het me in het dagelijks leven gelukkig lukt om te focussen op positiviteit. Ook in het kleine: vandaag schijnt de zon, na dit interview ga ik winkelen in een zaakje hier om de hoek. Ik ben vrij, er is een kansje dat ik binnenkort een vriend ga opzoeken die op een Thais eiland zit. Reizen heb ik nodig als prikkel en ik vind het leuk dat ik nu kan ingaan op zo’n spontane uitnodiging van een vriend.

Echt, ik hou van mijn werk. Maar óók van mijn vrienden, van uitgaan en van avonden dat het geen ene reet uitmaakt hoe laat je thuiskomt, de volgende dag heb je toch niks te doen. In zo’n fase zit ik nu en dat is chill – het heeft ongetwijfeld met die naderende 3-0 te maken. Laatst werd ik wakker met een kater na een avond stappen. Ik moest meteen lachen, want: fucking brak natuurlijk, maar wow, wat was het vet.” •

HOLLY MAE BROOD GEBOREN op 25 november 1994 in Amsterdam IS presentatrice, actrice PRESENTEERT Love Island ACTEERDE in series als Goede Tijden, Slechte Tijden, Meisje van Plezier, in films waaronder Alles is Zoals Het Zou Moeten Zijn, The Takeover, Hockeyvaders NU TE ZIEN in de serie Patty op Videoland STUDIE Dansopleiding Lucia Marthas HEEFT een relatie met Soy Kroon en WOONT in Amsterdam.