Tweeënhalf jaar geleden vertrok Maud Wessels. Met dromen groter dan angsten zwaaide ze haar waanzinnige Amsterdamse leven gedag. Geen idee van wat haar te wachten stond, waarheen en voor hoelang.
Inmiddels is ze – hou je vast – weer thuis en praat ze ons bij.
‘De afgelopen weken is mijn leven 180 graden gedraaid. Van het checken van de golven en tweemaal daags coupe-le-zeewater door de surf, naar ritme en regelmaat. Of in ieder geval verantwoordelijkheden. Weer fulltime aan het werk bij de televisie, verhuisd naar de hoofdstad en op tijd komen bij (geplande) afspraken. Het is allemaal een stuk minder relaxed en het Nederlandse tempo ligt een stuk hoger. Het voelt als een grote, nieuwe uitdaging waarin ik moet aanpoten, wennen en acclimatiseren.
Ik kan niet (meer) meekomen in het Nederlandse tempo, maar eigenlijk wil ik dat ook helemaal niet. Ik wil geen datum prikkers invullen voor een etentje op 15 november en ook geen ontbijt, koffie, borrel en date op één dag. Ik voel mij niet meer thuis in het oude ritme waar ik toentertijd zo lekker op ging.
Het is alsof ik dichter bij mijzelf en mijn eigen behoeftes ben gekomen, maar ook merk dat mijn nieuwe belangen hier lastiger te handhaven zijn. Mijn omgeving kent mij als iemand die altijd aanwezig is en up for a party, terwijl ik dat nu steeds vaker afhoud om mijn energie te bewaken. De weerstand is groter, maar tegelijkertijd laat ik die opinies en dingen waar ik mij vroeger eindeloos over opwond of druk om maakte steeds vaker als een piramide van mij afglijden.
Maud: 'Deze maand India voelt als één grote reset van mijn systeem'
Zoals de zogeheten ‘festival stress’ die ik de afgelopen weken in verschillende groepsapps proefde. We willen georganiseerd, we willen perfect, maar ergens willen we ons ook even collectief verdoven om te ontsnappen uit de werkelijkheid waarin we normaal gesproken leven.
We betreden de ‘free state’ waar haast niet bestaat, rijen dik voor douches of drank prima zijn (het is niet alsof je naar een volgende afspraak moet) en kletsen met onbekenden alsof het onze beste vrienden zijn (al is het voor één weekend). In de ‘free state’ is alles geoorloofd en wordt er niet geoordeeld. Bij thuiskomst civiliseren we terug naar normaal.
Ik denk dat de afgelopen weken in Nederland voor mij zoals een festival hebben gevoeld: high on life, buzzing around, maar ook terug naar het (nieuwe) normaal. Een werkelijkheid waarvan ik niet weet of het mij nog past, maar er is maar één manier om daar achter te komen.
Op de vraag of ik blijf of wat mijn volgende plannen zijn, heb ik nog geen antwoord, maar ik heb er rust in gevonden dat ik dat niet weet. Het antwoord zal zich de komende maanden wel vormen en tot die tijd geniet ik van het nu met alle mensen die het hier zo giga maken en waarvoor ik altijd terug zal keren. Ik denk dat dat de luxueuze positie is waarin ik door mijn reis verkeer: als je thuiskomt bij jezelf, kom je dat eigenlijk overal en is dat enkeltje naar de ‘free state’ in binnen- of buitenland zo geboekt.’
Maud maakt drastische keuze tijdens retraite: 'Tijd om weer thuis te komen'
