Zonder einddatum en geen idee van wat haar te wachten stond, zwaaide Maud Wessels haar waanzinnige Amsterdamse leven drie jaar geleden gedag. Inmiddels is ze weer thuis, en dat is best wennen.
In Australië had ze heimwee naar Nederland, maar nu, weer terug in Amsterdam, is dat andersom.
‘Het was dinsdagochtend. Ik was koud (zeg maar gerust: onderkoeld) wakker geworden en had weinig zin om hard te lopen. Toch besloot ik standvastig en met nog één oog dicht dat het inhaleren van de frisse, ijle lucht mij goed zou doen. Melancholisch besloot ik de route langs mijn oude huis te rennen. Voor de deur stopte ik even. Ik wilde er (bij) stil staan. De lampen brandden, de bewoners waren al wakker… Soms ontgroei je plekken misschien. Vind je rust in dat wat was, was. En wat is, is.
Wat haaks staat op dat gevoel is de vraag die mij de afgelopen weken bezigt: is het gras dan echt altijd groener aan de overkant? In Australië werd ik op een gegeven moment wakker met het gevoel van heimwee naar Nederland, terwijl ik nu hier, in Amsterdam, met dezelfde weemoed richting Australië ontwaak. Het zal niet meehelpen dat ik het chronisch (te) koud heb en nog nét niet met winterjas aan slaap of klappertandend over de redactie paradeer terwijl er foto’s van het zonnige Byron Bay tot mij komen via de socials.
Tijdens één van mijn ochtenddiensten, voor de dagelijkse talkshow waar ik weer voor werk, dwaalden mijn ogen, bij het lezen van de vierde krant van die ochtend, af. Voorbij het beeldscherm zag ik de golven. Het uitzicht waar ik aan gewend was geraakt. Een heel ander soort uitzicht dan minister Faber op de voorpagina van de Telegraaf. Alles is hier anders, maar misschien ben ík het die is veranderd.
Ik overdrijf niet als ik zeg dat ik minimaal dertig keer nét niet van de fiets ben gereden door een fat bike (die dingen bestonden drie jaar geleden alleen bij de gratie van hippe influencers), het mij opvalt dat ‘we’ het knipperen van het groene stoplicht niet meer horen omdat alles en iedereen met geluidsdichte oordoppen fietst en we weigeren te stoppen voor overstekende voetgangers, want ‘we moeten door’. Altijd bezig met het volgende plan en eyes on the price.
Mijn weekenden zijn heel bewust groot en deels leeg en eigenlijk is de standaard reactie daarop: ‘Jeetje, wat zalig! Zou ik ook moeten doen.’ Maar, correct me if I am wrong, zijn we niet allemaal beheerder van onze eigen agenda?
‘Maar ben je dan niet bang dat je alleen op de bank beland?’ Bang? Sterker nog! Ik zou het zalig vinden als ik zaterdag niets hoef, omdat ik dat niet wil. Dat die ruimte er is, omdat mij niets in de weg staat. Maar tegelijkertijd is het lastig de nieuwe versie van mijzelf thuis te laten komen in mijn oude leven. Want hoe hou je vast aan nieuwe idealen, behoeftes en verlangens als je binnen een mum van tijd weer in je oude, snelle ritme belandt? Het ‘oude’ leven waar ik zolang naar heb verlangd, maar waarvan ik nu niet meer weet of het nog past.
Wat is dat toch met verlangen naar iets wat je niet hebt: toen ik verkering had was ik eindeloos benieuwd naar het zijn van vrijgezel en daten, nu ben ik vrijgezel en date ik niet. Omdat ik die zaterdag dus liever vrij hou voor vrienden, spontaniteit of mijzelf dan dat ik ‘m opoffer aan mogelijk ongezellig gezelschap dat zich al 7 dagen van tevoren aan mijn agenda opdringt. Misschien is het gras dan toch altijd groener (of de zee blauwer) en maakt verlangen dus toch alles mooier. To be continued.‘
Maud is weer thuis: 'Ik moet aanpoten, wennen en acclimatiseren'
