Tweeënhalf jaar geleden vertrok Maud Wessels. Met dromen groter dan angsten zwaaide ze haar waanzinnige Amsterdamse leven gedag. Geen idee van wat haar te wachten stond, waarheen en voor hoelang.
Inmiddels heeft ze de knoop doorgehakt en een grote beslissing gemaakt.
In de laatste weken van mijn wereldreis besloot ik mijzelf op te sluiten in een Vipassana (stilte)retraite. Het beloofde een van de grootste uitdagingen van mijn leven – tot dusver – te worden. Tien dagen in stilte, zonder enige vorm van contact met wie dan ook. Elf uur per dag mediteren en dat houdt in dat je van alle uren die je wakker bent, je ogen maar drie uur open hebt. Het idee alleen al voelde als een kwelling en voorafgaand had ik geen idee waar ik aan begon.
Met terugwerkende kracht durf ik toe te geven dat ik als de dood was. Ik geloof niet in angsten, maar wat in godsnaam ging er met mij gebeuren als ik dagenlang opgesloten zou zitten in mijn eigen hoofd?
De mensen die mij kennen, weten dat ik energiek en praatgraag ben – never a dull moment en altijd in beweging. Maar tien dagen lang deed ik niets anders dan in kleermakerszit zitten, met mijn ogen dicht en ademen. Urenlang, onafgebroken. Van half vijf ’s ochtends tot negen uur ’s avonds. Het is bijna niet in woorden te vatten wat deze ’trip’ (zo noemen Heep en ik de Vipassana liefkozend) met mij heeft gedaan en bovenal in mij heeft veranderd.
Hoe je je gevoelens en gedachtes leert observeren in plaats van ze klakkeloos voor waarheid aan te nemen. ‘Het is geen picknick’ en het was met recht één van de zwaarste dingen die ik ooit heb gedaan, maar in stilte groeit men. En in stilte besloot ik dat ‘genoeg’ soms meer is dan je ooit had durven dromen.
De cirkel voelde rond, evenals de reis om de wereld, en het was tijd om thuis te komen op de plek en bij de mensen bij wie ik dat het allerliefste doe. De afgelopen weken heb ik Nederland door de ogen van een toerist met lentekriebels ervaren. De windmolens, groene weilanden, grazende koeien, de geur van bitterballen, mest en zelfs de haute cuisine kon mij bekoren.
Driftig stond ik foto’s te schieten van alle Nederlandse pracht en praal, terwijl ik tegelijkertijd eindeloos overweldigd raakte door het horen en spreken van mijn moedertaal (die filter je namelijk niet weg zoals de Engelse).
Niet meer gewend aan grote groepen mensen, laat staan festivals waar je tot je knieën in de drek staat. Ik trof mijzelf soms schichtig en overvallen op de achtergrond, terwijl ik er normaal gesproken geen moeite mee heb (of had) met duizend en één mensen tegelijkertijd te praten. De afgelopen weken waren een aaneenschakeling van gekochte huizen bezoeken en het ontmoeten van nieuw ontstane relaties.
Het is opnieuw zoeken naar mijn plekje hier, want waar er enerzijds zo weinig veranderd lijkt, is er zo veel gebeurd. Ik moet mijzelf blijven knijpen om niet in de gedachte te verdwalen dat de afgelopen jaren een droom was. De veranderingen die ik heb doorgemaakt zijn minder tastbaar, maar misschien vallen die wel meer op in een bekende omgeving waar ik oud gedrag vertoonde.
De confrontatie met mijn vorige leven heeft mij doen beseffen dat die innerlijke rust met mij mee is gereisd en nu graag hier thuiskomt, maar een vernieuwd leven opbouwt.
Maud: 'Deze maand India voelt als één grote reset van mijn systeem'
