Niet het meest gebruikelijke bijbaantje: werken als drager van kisten op uitvaarten. Maud Sintenie (22) deed het van haar 18e tot haar 22e naast haar studie Journalistiek.
De ruim 150 uitvaarten waar ze werkte leverden zoveel mooie verhalen op, dat ze er een boek over schreef.
Mauds carrière als drager begon bij een Facebook advertentie. “Ik zocht een bijbaantje, maar vond de horeca helemaal niets. En dan blijft er nog weinig over”, vertelt ze wanneer we haar opbellen. “In een advertentie op Facebook zag ik toevallig een foto van zes meiden in mooie pakken die een kist op hun schouders droegen.” Ze klikte, stuitte op een vacature, solliciteerde en ging aan de slag.
De eerste uitvaart is haar altijd bijgebleven. “Het was een stille uitvaart. Dan is er geen dienst en zijn er geen of weinig nabestaanden aanwezig. Dat kan de wens van de overledene zijn óf er zijn simpelweg geen nabestaanden.” De taak van Maud en haar collega’s is om de overledene op een nette en eervolle manier naar de laatste rustplaats te brengen. “Die uitvaart maakte veel indruk op mij. Niet alleen omdat het de eerste was, ook omdat ik merkte dat dit werk wel eens iets voor mij kon zijn.”
De dragers krijgen vooraf weinig informatie over de overledene. “We weten meestal alleen de naam en het geslacht. Dat zorgt ervoor dat we afstand kunnen bewaren en dat het draaglijk blijft. Letterlijk en figuurlijk.”
Maaike (23) is vrachtwagenchauffeur: 'In Zuidoost-Europa ben je bijzonder, zeker als je blond bent'
Ingrijpend zijn lijkbezorgingen tijdens de coronacrisis. Ze worden tot op het hemd uitgekleed. “Dingen als bloemen aannemen, mensen ontvangen of een erehaag vormen worden zoveel mogelijk geschrapt. Die contactmomenten moeten beperkt worden.” Kort voorafgaand aan een uitvaart van een vrouw die ouder dan honderd geworden was, kwamen Maud en haar collega’s erachter dat er niemand op de uitvaart zou komen. “Er lagen ook geen bloemen op de kist. Alle nabestaanden waren zo oud dat ze niet aanwezig konden zijn door het coronavirus. Dat doet wel wat met je.”
Toch kan ze het mooie van zo’n dag inzien. “Doordat wij er waren, was er toch niet helemáál niemand. Ik vind het mooi dat ik daar onderdeel van mocht zijn.” Ze vervolgt: “Maar eigenlijk is er is altijd wel iets bijzonders. Het gaat om een intiem moment van nabestaanden, waar je heel even onderdeel van bent.”
De combinatie van haar studie Journalistiek met deze bijbaan was soms wel apart te noemen. “Ik vond het soms heel gek dat ik de ene dag met mijn klasgenoten in een college zat terwijl ik wist dat ik de volgende dag in een klein dorpje in Brabant bij een uitvaart in een kerk zou zijn.” Over contrasten gesproken.
Verdient zo’n bijzondere bijbaan dan ook extra goed? “Eigenlijk wel, ja. In het begin, toen ik echt nog jong was, kreeg ik al meer dan een tientje per uur betaald. Uiteindelijk groeide ik door tot voorvrouw. In die rol heb je de leiding over het dragersteam en geef je de commando’s. Daar werd mijn salaris op aangepast en dus ging ik met een paar euro’s omhoog.”
En dan nu een boek. Haar huidige uitgever kreeg Maud in het vizier door een artikel in een landelijke krant over dit onderwerp. “Hij vroeg of ik mijn verhalen niet wilde bundelen. Dat was altijd al een droom. Het feit dat vrouwelijke dragersteams relatief nieuw zijn in de uitvaartbranche én dat ik hiermee een uniek kijkje geef in die wereld, maakt het voor mij zo interessant. Ik hoop dat ik anderen kan inspireren. Voor mij was het in ieder geval een tijd om nooit te vergeten.”
Het boek Tillen, alstublieft waarin Maud de lezer een kijkje geeft in de uitvaartwereld, voor en tijdens coronatijd, ligt in de boekhandels en is online te koop.
Lisa (26) zoekt onder de grond naar edelstenen in Australië: 'In de mijn voel ik me zen'
