Dubbel zien

Lynn groeit op met haar ouders en haar kleine zusje, Iris. In haar kindertijd speelt ze veel met haar zusje en halen ze soms weleens kattenkwaad uit. De meiden groeien op in een gelukkig, zorgeloos huishouden.

Tot 2008, wanneer de wereld van het gelukkige gezin plotseling op z’n kop gezet wordt. Iris begint op vakantie haar hoofd schuin te houden en beweert dat ze dubbel ziet. “Ze was nog zo jong dat mijn ouders er niet zoveel achter zochten, maar terug in Nederland botste ze tegen een fietspaaltje aan. Zij zag namelijk twee paaltjes en wist niet welke echt was. Dat was het moment dat er bij mijn ouders alarmbellen afgingen en ze naar een dokter werd gebracht.”

“Mijn ouders zijn naar de oogarts gegaan, omdat ze haar hoofdje scheef bleef houden. Daar werd ze al snel doorverwezen naar de neuroloog”, vertelt Lynn. Iris ondergaat een scan en daaruit wordt de diagnose hersenstamkanker gesteld.

Het gezin krijgt het verschrikkelijke nieuws dat ze nog maximaal drie maanden met hun dochter en zusje hebben. “Door de chemo heeft ze uiteindelijk nog negen maanden kunnen leven. Mijn ouders hebben eerlijk tegen me gezegd dat Iris een bobbel in haar hoofd had, dat die bobbel kanker heette en dat ze daaraan zou overlijden”, vertelt ze.

Tekst gaat verder onder de foto.

De laatste dagen

De familie besluit in die laatste maanden zoveel mogelijk leuke dingen te doen met elkaar. “We zijn met z’n allen naar Curaçao gegaan, want mijn ouders wilden graag naar de zon. Toen we terugkwamen, ging Iris’ gezondheid snel achteruit. Ze lag veel op bed en deed niet zoveel meer”, vertelt Lynn.

Het is op dat moment niet zeker of Iris nog zou leven op haar eigen verjaardag, dus besluit het gezin om deze tegelijk met Lynns verjaardag, een aantal weken eerder, te vieren. Op die dag merkte ze goed dat het steeds slechter met haar zusje ging. “Ik speelde buiten met vriendinnetjes, maar Iris lag ziek op bed.”

Tijdens de laatste dagen van Iris’ leven zit het gezin constant naast haar bed. Ze spelen spelletjes en lezen het zieke meisje voor. “Uiteindelijk was ze niet meer aanspreekbaar, omdat haar hersenen er al mee gestopt waren en ze hersendood was. Alleen haar hartje klopte nog. We zijn tot het einde bij haar gebleven.”

Laurens Verhagen over het verlies van zijn gehandicapte zoon: 'Dat we er niet bij waren, blijft traumatisch'Lees meer

Afscheid nemen

Iris ligt na haar overlijden nog een tijdje thuis opgebaard. Er komen veel familieleden en kennissen op bezoek die afscheid willen nemen van het kleine meisje. Lynn, die op dat moment net negen is, heeft geen moeite met de hoeveelheid mensen die over de vloer komen. “Het klinkt nu een beetje gek, maar ik vond het eigenlijk wel gezellig.”

Voor de kleine Lynn is het moeilijk om te begrijpen dat haar zusje er niet meer is. Ze is nooit eerder in aanraking gekomen met de dood en nu komt het ineens wel heel dichtbij. “Toen Iris in haar kist lag, heb ik haar gevraagd om haar hand te bewegen als ze nog leefde. Ik dacht dat ze misschien nog wakker zou worden”, vertelt ze. Lynn beseft pas op de dag van de begrafenis dat haar zusje niet meer fysiek bij haar is en niet terug gaat komen.

Rouwen

Lynn heeft een lange tijd rouwtherapie gevolgd met haar hele gezin. Dit startte al toen Iris nog leefde. “We hadden allemaal dezelfde therapeut en zijn daar lang naartoe gegaan. Eerst gingen we wekelijks, maar in de loop van de jaren hebben we dat afgebouwd. Op dit moment zie ik geen rouwtherapeut meer”, legt Lynn uit.

Wel zijn er momenten dat ze nog steeds extra aan haar kleine zusje denkt, die dit jaar 19 geworden zou zijn. “Toen ik bijvoorbeeld mijn diploma-uitreiking had, had ik zo graag gewild dat ze erbij had kunnen zijn. Ik vraag me ook af hoe mijn band met Iris zou zijn als ze nog wel zou leven. Ik zal in de toekomst altijd aan haar blijven denken, wanneer ik ga trouwen, bijvoorbeeld.”

Tekst gaat verder onder de foto.

Hoera, een broertje!

Lynn krijgt drie jaar na het overlijden van Iris te horen dat er een nieuw gezinslid op komst is. “Vlak na het overlijden van Iris zei ik al dat ik weer een zusje zou willen. Ik vond het daarom ook heel leuk toen mijn moeder zei dat ze zwanger was.” Ze krijgt alleen geen zusje, maar een broertje, Daan. Lynn moet wennen aan het idee van een broertje, maar inmiddels is ze blij dat het geen meisje geworden is. “Als ik een zusje had gekregen, zou ik haar te veel gaan vergelijken met Iris.”

Toen Daan op de wereld kwam, zijn ze altijd open over Iris geweest richting hem. “Hij weet dat hij nóg een grote zus heeft, al vindt hij dat moeilijk te begrijpen omdat ze er fysiek niet meer is. Nu hij ouder is dan Iris, vindt hij het lastig te begrijpen dat zij zijn oudere zus blijft”, legt Lynn uit. Hun ouders hebben ook met Daan gedeeld dat hij waarschijnlijk niet geboren zou zijn als Iris nog had geleefd. “Daan is geen vervanging, maar dit is wel hoe het zit.”

Tekst gaat verder onder de foto.

 

Binden

Lynn vindt het in het begin moeilijk om zich aan Daan te hechten, maar heeft dit een lange tijd zelf niet doorgehad. “We schelen twaalf jaar van elkaar, dus we hadden niet per se ruzie, maar een aantal jaar geleden gaf mijn moeder aan dat ik niet veel aandacht aan Daan schonk in zijn eerste jaren. Ik speelde nooit uit mezelf met hem of gaf hem nooit zomaar een knuffel”, schetst ze. Waardoor dit precies komt, weet Lynn zelf ook niet goed. “Het kan komen door het leeftijdsverschil, maar ook omdat ik misschien onbewust bang was om ook hem aan een ziekte te verliezen.”

Inmiddels werkt ze hard aan de relatie met haar broertje door veel leuke dingen met hem te doen. “Ik woon inmiddels op mezelf en vind het lastig dat ik Daan minder zie. Daarom probeer ik minimaal één keer per week bij mijn ouders te eten, zodat ik tijd met hem kan spenderen.” Daarnaast vindt Daan het heel gezellig om bij zijn grote zus te logeren, nu ze een eigen plekje heeft. Die dagen brengen ze vaak door in de stad en sluiten ze af in de McDonald’s.

Viola organiseert afscheid voor vroeg verloren kindjes: 'Je verliest je droom, dat is niet niks'Lees meer