Van jongs af aan weet Lis (25) het zeker: moeder worden is haar grootste droom, het liefst zo snel mogelijk. Tót ze anderhalf jaar geleden zwanger blijkt te zijn en de paniek toeslaat.
Het moederschap lijkt ineens het laatste wat ze op dat moment wil.
Als jong meisje weet Lis het zeker: ze wil absoluut moeder worden. “Veel kinderen, als het kon. Vooral toen mijn vader met zijn nieuwe partner mijn twee broertjes kreeg en ik hielp voor hen te zorgen, wist ik het zeker: dit is wat ik het liefste wil.”
Het liefst op jonge leeftijd, want ze heeft het gevoel dat dit haar ultiem gelukkig zou maken. “Ik was al een jaar of drie samen met mijn vriend, al was hij op dat moment doordeweeks niet thuis en zorgde dat af en toe voor struggles in onze relatie. Toch ging het verder goed tussen ons en hadden we allebei een sterke kinderwens.”
Wel zit Lis op dat moment zelf helemaal niet goed in haar vel. “Ik was depressief door trauma’s uit het verleden. Het gekke was dat ik toen nog dacht dat moeder worden me zou helpen daar overheen te komen, tót ik zwanger bleek te zijn. Dat was het moment dat alles wat ik tot dan toe zeker dacht te weten, compleet omsloeg.”
Dat Lis zwanger raakt, komt niet helemaal uit het niets. Toch is het een verrassing. “Mijn vriend en ik deden het al een tijdje zonder anticonceptie. Deels omdat we hadden besproken dat wanneer het zou gebeuren, we er voor open zouden staan. Maar ook omdat een gynaecoloog vermoedde dat ik PCOS had – ondanks dat ik daar nooit officieel voor ben gediagnostiseerd. Daardoor was ik in de veronderstelling dat ik sowieso naar het ziekenhuis zou moeten als ik zwanger zou willen worden. Ik had niet verwacht dat het op de natuurlijke manier zou gebeuren.”
De positieve test is de eerste in een rijtje van negatieve testen. “Een zwangerschapstest had ik al wel vaker gedaan, maar ik was nooit zwanger. Het gekke was dat ik steeds toch weer een beetje teleurgesteld was als ik geen plusje zag verschijnen. Die laatste keer leek het alsof ik ongesteld was geworden, maar het voelde niet alsof het echt zo was. Voor de zekerheid besloot ik een test te doen. Ik was alleen thuis toen die plotseling positief bleek te zijn.”
Het geloven doet Lis niet meteen, dus als ze haar vriend belt zit ze nog in de ontkenningsfase. “Eigenlijk vertelde ik hem tussen neus en lippen door dat ik zwanger was en dat ik nog een test moest halen om te checken of het wel klopte. Hij was compleet in shock en snapte niet waarom ik het hem op die manier vertelde.”
De week die volgt, zit Lis alleen thuis. “Ik heb amper geslapen en voelde me zo angstig. Mijn vriend en ik konden het nauwelijks bespreken omdat hij er niet was, en ik wist gewoon niet wat ik moest doen.”
Meggie (26) onderging twee keer een abortus: 'Ik dacht, dit ga je niet menen'
Van een lang gekoesterde wens naar een plotselinge realiteit: de zwangerschap voelt voor Lis heel anders dan ze altijd had verwacht. “Meteen had ik het gevoel dat ik nog helemaal niet op het punt was om dit aan te kunnen. Mijn beeld over het moederschap veranderde op dat moment compleet. Ik was in therapie voor trauma’s uit het verleden en besefte toen ineens dat ik eerst aan mezelf moest werken voordat ik een kind kon krijgen. Het zou oneerlijk zijn als ik van een kind zou verwachten dat het me gelukkiger gaat maken. Ik moest eerst zelf gelukkig zijn, zodat ik uiteindelijk mijn kind een goed leven kan geven.”
Abortus is voor haar nooit een optie geweest. “Ik was er altijd op tegen. Niet bij anderen, maar ik kon het bij mezelf gewoon niet voorstellen. Dat gevoel werd versterkt door de mensen om me heen, omdat zij me eraan herinnerden dat het altijd mijn droom was geweest om moeder te worden. Zij zeiden dat ik gewoon in shock was en er wel overheen zou komen.”
“Er werd gezegd dat ik niet voor abortus kon kiezen, omdat dat het nog veel erger voor me zou maken. Zoiets zou ik mezelf volgens hen nooit kunnen vergeven. Sommigen zeiden zelfs dat ik affirmaties moest gaan doen, tot ik het gevoel had dat ik het wel wilde. Op een gegeven moment liep ik door m’n huis het zinnetje ‘ik wil dit kind’ te herhalen, maar het hielp niet.”
De paniek groeit met de dag. “Mijn lichaam zei dat ik het echt niet wilde, maar abortus wilde ik ook niet. Het was een gigantische tweestrijd. Ik zag niet op welke manier dit voor mij wél goed zou kunnen uitpakken. Dat moeten kiezen tussen twee kwaden resulteerde erin dat ik zelfdoding als enige optie zag. Dan hoefde ik het allebei niet te doen. Dat is echt het diepste dieptepunt waar ik heb gezeten in die tijd.”
Lis belandt in die tijd zelfs bij de crisisdienst. “Toen werd ook voor mijn familie duidelijk dat ik het echt niet meer trok. Vanaf dat moment lieten ze me meer los en voelde ik de vrijheid om zelf de keuze te maken. Dat was het moment dat mijn vriend en ik de knoop hebben doorgehakt: we wilden wel kinderen samen in de toekomst, maar op deze manier gaat het gewoon niet. Ik moest aan mezelf gaan werken en zorgen dat de trauma’s die ik had opgelopen – die ook te maken hadden met kindermishandeling – verwerkt zouden worden. Die cyclus moest bij mij stoppen. Dit wilde ik niet aan mijn kinderen doorgeven.”
Na weken alles te hebben overwogen, maakt ze als ze dertien weken zwanger is een afspraak bij de kliniek. “Tot de afspraak heb ik getwijfeld. Wat als het de depressie was die sprak en ik het stiekem wel graag wilde? Of misschien waren het de hormonen waardoor ik me zo voelde? Mijn vriend en ik hadden zelfs een lijstje gemaakt met redenen waarom we deze keuze maakten, zodat we dat terug konden lezen als we spijt zouden krijgen.”
Maar op het moment dat ze wakker wordt uit haar roesje, voelt ze meteen een groot gevoel van opluchting. “Toen dacht ik: dit is de goede keuze geweest. Daarna heb ik nooit een moment getwijfeld en het lijstje hebben we niet meer hoeven teruglezen.”
Nu, anderhalf jaar later, kijkt Lis met gemengde gevoelens terug op die periode. “Het heeft me veel gekost, maar ook veel gebracht.” Ze heeft inmiddels intensieve therapie gevolgd en voelt dat ze daardoor gegroeid is. Haar relatie is sterker dan ooit. “We maken er geen taboe van, want dat maakt alles alleen maar zwaarder. En als je het samen draagt, is het lichter.”
Wat het moederschap betreft; daar staat ze nog steeds voor open in de toekomst. “Het is zeker iets wat ik wil, en mijn vriend en ik praten er serieus over. Maar we weten nu heel goed wat de voorwaarden zijn: we willen dat alles goed zit, emotioneel en praktisch, voordat we eraan beginnen. Ik geloof dat we er goed aan doen om het op deze manier aan te pakken. ” Ze wil ervoor zorgen dat ze helemaal gelukkig is in haar eigen leven. “Zodra ik de ruimte voel om dat geluk door te geven aan een kindje, weet ik dat we er klaar voor zijn.”
*Lis is een gefingeerde naam. Haar echte naam is bekend bij de redactie.
Noa (27) praat na jaren open over haar abortus: 'Ik was bang om veroordeeld te worden'
