Het leed dat daten heet. Vorige week schreef redacteur Gaby over haar ervaringen met seksueel grensoverschrijdend gedrag. Deze week over de bizarre reacties die ze daarop kreeg.
Wekelijks schrijven de redacteuren van LINDA.meiden hoe het er bij hen voor staat op het gebied van flirts, seks en relaties.
Trigger warning: onderstaand artikel beschrijft situaties waarin seksueel grensoverschrijdend gedrag voorkomt.
Mijn hemel, wat vond ik het spannend om mijn ervaringen met seksueel grensoverschrijdend gedrag te delen met de wereld. Het is niet niks om je voor een groot aantal onbekenden én de mensen om je heen – ik deel mijn column altijd op mijn Instagram stories – zo kwetsbaar op te stellen.
De reacties vanuit mijn omgeving waren echt ongelooflijk liefdevol en fijn. Ook erg confronterend, omdat veel vrouwen lieten weten zich te herkennen in de nare anekdotes die ik had omschreven. De reacties op Facebook daarentegen waren op z’n zachtst gezegd minder liefdevol en fijn. Iets wat je de afgelopen weken vast vaker langs hebt zien komen, met daarbij het vermeende slachtoffer van Marco Borsato in de hoofdrol.
Nu moet ik zeggen dat ik me al had voorbereid op een flinke lading victim blaming (het slachtoffer de schuld geven van hetgeen diegene is overkomen) van mensen die zelf nooit in de schoenen van een slachtoffer hebben gestaan. Het deed me dan ook niet heel veel dat verschillende mensen zeiden dat ik mezelf in deze situaties had gebracht, omdat ik weet dat het niet mijn schuld was.
Waar ik me meer zorgen om maakte was hoe dit voor andere slachtoffers zou zijn om te lezen. Want wat veel mensen vergeten is dat zij vaak jaren later nog moeite hebben met zichzelf te overtuigen van hun onschuld. Door reacties als ‘Waarom heb je niets gezegd?’, ‘Hoezo kom je er zo laat pas mee?’ en ‘Maar je bent toch zelf meegegaan?’ is het heel moeilijk om te blijven geloven dat jou daadwerkelijk iets is overkomen dat niet had mogen gebeuren.
Ik zal voor het gemak trouwens een paar reacties die onder mijn column verschenen voor je op een rij zetten. ‘Jank niet, je regelt die date toch zelf’, werd er bijvoorbeeld gezegd. Daarmee impliceert degene die het schrijft dat een man, zodra ik met hem op date ga, vrij spel heeft in wat hij met me mag doen. Want ik heb de date zelf geregeld, dus moet ik vooral niet janken als ik dan verkracht word.
Anderen vonden me naïef. Want ‘de meeste mannen willen maar één ding. En als je dat als vrouw nou eens in je achterhoofd houdt, kom je niet in deze situaties terecht’. Geschreven door een vrouw nota bene. Omdat de meeste mannen volgens haar alleen maar seks willen, moeten WIJ daar rekening mee houden. Want een man die gewoon zijn pik in z’n broek houdt (of ‘m uit je haalt als je hem dat vraagt) is blijkbaar geen optie.
Ze sluit haar reactie af met: ‘En anders heb je altijd nog handen en voeten om iemand in elkaar te trappen ipv een zielig vogeltje spelen’. Als je fysiek wordt aangevallen door een man die langer, zwaarder en sterker is dan jij, is het heel normaal dat je uit zelfbescherming juist niet terug gaat vechten. Want je weet dat je dat waarschijnlijk niet gaat winnen. En bevriezing tijdens een verkrachting is ook nog steeds een ding.
Waarom ik het na ontelbare keren ‘nee’ zeggen uiteindelijk toch ’toeliet’ dat hij bij me naar binnen drong, werd ook niet helemaal begrepen. Want ‘hij dacht waarschijnlijk: ‘O, nu wil ze het wel, want ze laat het toe, dus het mag’. Wat ik hierboven schrijf over terugvechten en bevriezing geldt ook voor deze situatie. En de eerste ‘nee’ had al meteen het einde moeten zijn. Het idee dat hij misschien wel confused zou zijn als je uit angst toch besluit iets ’toe te laten’ is bizar. ‘Nee’ is ‘nee’. Zo lastig is dat niet.
Een andere vrouw schreef: ‘Misschien moet je ook een beetje op je eigen gedrag letten’. Even voor de duidelijkheid: als ik iemand uitnodig, vraag ik er niet om om verkracht te worden. Als ik geforceerd bij iemand in bed moet liggen, vraag ik er niet om om verkracht te worden. Als ik al seks heb met iemand, vraag ik er niet om om verkracht te worden. Mijn gedrag veroorzaakt deze situaties niet. De mannen die niet kunnen luisteren als ik zeg dat ik iets niet wil wél.
De allerbeste tip kreeg ik wederom van een vrouw. ‘Ja joh… het beste geen man in je bed uitnodigen. Dan weet je zeker dat het veilig is op alle fronten’. Het idee dat ik volgens deze vrouw alleen veilig ben als ik er zelf voor kies om nooit meer seksuele interactie te hebben met een man is krankzinnig. Het probleem wordt weer volledig bij mij gelegd én er wordt ook compleet genegeerd dat vrouwen ook buiten hun bed niet overal veilig zijn.
Ik heb heel veel reacties gelezen en zag gelukkig dat heel veel lieve mensen voor me opkwamen. Veel slachtoffers die hetzelfde hebben meegemaakt en weten hoe het voor mij moet zijn geweest. Veel vrouwen die laten weten zelf nog steeds moeite te hebben met de nasleep van hun verkrachting, aanranding of het seksuele misbruik dat zij hebben meegemaakt.
Voor iedereen die het nog niet begrijpt: seksueel grensoverschrijdend gedrag is nooit de schuld van het slachtoffer. Het is tijd dat we stoppen met de schuld bij hen neer te leggen in plaats van bij de dader. Het is al moeilijk genoeg om toe te geven dat zoiets je is overkomen. Daar kunnen we écht geen victim blaming bij gebruiken.
Dat jij niemand kent die iemand heeft verkracht (hate to break it to you, maar die ken je waarschijnlijk wel, alleen hangt diegene dat niet aan de grote klok) betekent niet dat het niet nog steeds ontzettend vaak gebeurt.
Tip voor de mensen (ja, ook vrouwen kunnen te ver gaan) die moeite hebben met grenzen te respecteren (of zien): vraag liever te vaak of iemand het prettig vindt wat je doet, dan te weinig. En hoor je ‘nee’? Dan betekent dat ook echt ‘nee’.
Hoe date ik het: 'Ik vroeg hem weg te gaan, maar hij negeerde mijn 'nee' keer op keer'
