Als twaalfjarige ben je druk, druk, druk met je schoolleven, vriendinnen, vriendjes en vooral met lekker puberen. Hoe anders was dat voor Laura Helder (20). Zij werd op deze leeftijd gediagnosticeerd met botkanker.
Een jaar later verloor ze haar linkerbeen aan deze ziekte. Ze vertelt haar verhaal aan LINDA.meiden.
Een aantal weken voor de diagnose heeft Laura verschillende klachten. Ze heeft vooral last van steken in haar knie. “Het voelde als heel heftige groeipijn. Het waren pijnlijke steken die door mijn been heen schoten. Na een tijdje kreeg ik ook last van dagelijkse misselijkheid”, vertelt Laura.
Ze heeft er een slecht voorgevoel over en lucht haar hart bij haar ouders. Die besluiten met haar een bezoek te brengen aan de huisarts.
Die stelt Laura en haar ouders gerust: de steken in haar been komen door spierpijn en zullen vanzelf wegtrekken. “We zijn drie keer naar de huisarts gegaan, omdat de steken niet verdwenen. Ik wist dat het geen spierpijn was en had nog steeds een naar voorgevoel, maar kon zonder doorverwijzing niet zomaar naar het ziekenhuis”, legt Laura uit.
Ze voelt zich ongehoord en machteloos. “We werden elke keer naar huis gestuurd met de boodschap dat het wel weg zou trekken. De vierde keer werden we eindelijk doorverwezen naar het ziekenhuis om een foto te laten maken.” Inmiddels is het dan ook vier maanden later. “In het ziekenhuis bleek dat ik geen last had van spierpijn, maar botkanker had. De huisarts is die middag bij ons thuis geweest om alles uit te leggen. Die dag was zo raar, die zal ik nooit kunnen vergeten.”
Er breekt een zware tijd aan met veel behandelingen, chemo’s en operaties. Laura, op dat moment nog maar 12 jaar oud, moet wennen aan dit nieuwe leven. “Ik ging opeens niet meer naar school en was met heel andere dingen bezig dan mijn klasgenoten. Toen de diagnose gesteld werd, was mijn eerste vraag of ik dood zou gaan. Dat is het enige moment geweest dat ik deze heftige gedachte had, want hierna was ik redelijk nuchter. Ik wist dat ik ervoor wilde gaan en dat ik daar alles voor zou doen.”
Mike (27) verloor been en oor bij treinongeluk: 'M'n vrienden haalden me van het spoor'
Ze begint met chemokuren en werkt naar een grote operatie toe, waarbij de tumor in haar knie weggehaald zal worden. “Er zou een stuk bot verwijderd worden en dat zouden de artsen vervangen met een metalen pin. Op die manier zou ik mijn been kunnen behouden”, vertelt Laura. Maar tijdens de operatie gaat er iets mis.
Na de operatie ontwaakt Laura met gestreste mensen om haar heen. Ze heeft dan zelf nog geen idee wat er aan de hand is. “Er waren veel artsen die me vroegen of ik mijn been op kon tillen. Dat lukte me helemaal niet meer, maar er was nog meer mis. Mijn voet was blauw, omdat mijn bloed niet meer goed doorstroomde. Hoe dat kon, weet niemand. Iedereen was in paniek, maar omdat ik net uit narcose kwam, kreeg ik er maar de helft van mee.”
Dan gaat het snel. Laura wordt meegenomen en ondergaat direct een tweede operatie. “De artsen probeerden elke keer een extra stukje van mijn been weg te halen, omdat ze wilden zien hoeveel ze konden redden. Ze hebben recht door mijn knie heen geamputeerd”, vertelt ze.
Tijdens de operatie is er een moment dat onduidelijk is of ze het zal overleven. “Zoveel narcose in je lichaam is niet gezond. Na de operatie heb ik wel een week geslapen, het voelde alsof ik in een coma lag.”
Na de operatie blijkt Laura klachten te krijgen van haar knie. Uiteindelijk wordt de rest van haar knie nog geamputeerd op haar eigen verzoek.
Na de operaties wordt Laura wakker met nog maar één been. Door de hoeveelheid narcose en gebeurtenissen kan ze zich hier weinig van herinneren. “Ik keek naar mijn linkerbeen, dat voor een gedeelte in het verband zat. Het been was een stuk korter, lichter en zag er bloederig uit. Ik besefte het nauwelijks en had ook geen idee wat ik ervan moest vinden.”
Keetjes (16) bovenbeen werd geamputeerd: 'M'n onderbeen zit omgekeerd aan mijn romp'
Uit nieuwsgierigheid doet ze onderzoek naar protheses. “Ik was benieuwd hoe een prothese eruit zou zien, maar schrok me rot toen ik ging googelen. Protheses zagen er toen nog ouderwets uit, ik vond ze lijken op een stok en vroeg me af hoe ik daarmee zou kunnen leven.” Gelukkig krijgt Laura een modernere prothese, waarmee ze via een chip de mogelijkheid krijgt om zelfs meer te doen dan lopen.
Wel moet ze dan nog veel revalideren en opnieuw leren lopen. Ze bezoekt drie tot vier keer per week het revalidatiecentrum. “Eerst leerde ik lopen met krukken, daarna ging ik het zonder krukken proberen.” Voor Laura, dan 14, is dat niet altijd makkelijk. Ze zou veel liever leuke dingen doen en lessen volgen op school, net als haar klasgenootjes. In het revalidatiecentrum krijgt ze mentale begeleiding om haar ei hierover kwijt te kunnen.
Zodra ze weer beter kan lopen, begint ze met het beoefenen van zwemmen en verschillende andere sporten. “Vroeger wilde ik altijd naar de sportschool, maar ik was bang dat ik met mijn prothese niet meer zou kunnen gaan. Ik oefende veel en zocht oplossingen voor de oefeningen die ik niet kon doen. Op die manier lukte het me uiteindelijk om naar de sportschool te kunnen. Dat gaf zoveel vrijheid.”
Momenteel gaat het goed met Laura. Ze heeft vorig jaar haar diploma voor schoonheidsspecialiste behaald en is daarnaast erg actief op sociale media. Hier deelt ze veel over haar eigen verhaal en hoe het is om met een prothese te leven.
Nog altijd gaat ze graag naar de sportschool. “Vroeger deed ik aan YouTube en maakte ik veel video’s. Nu ben ik bezig met een nieuw project, waarvoor ik test welke dingen ik mét prothese van mijn bucketlist kan afstrepen. Zo wil ik bijvoorbeeld nog graag leren schaatsen.”
Bo (21) verloor ringvinger tijdens gym: 'De docent heeft hem van het hek gehaald'
