Als Keetje (16) op haar tiende een knobbel in haar bovenbeen voelt, lijkt er in eerste instantie nog niet heel veel aan de hand. Toch blijkt het een kwaadaardige tumor te zijn.
Vele operaties, chemo’s en bestralingen later is een omkeerplastiek dé manier om van de kanker af te komen en ook nog goed te kunnen blijven lopen.
“Ik had niet echt pijn, maar mijn moeder voelde ineens een grote bult op mijn bovenbeen toen ik tien was,” vertelt Keetje als we haar en haar moeder bellen. “Deze bleef maar groeien, dus toen zijn we naar de dokter gegaan.”
Na vele scans lijkt de bult verder geen problemen te veroorzaken, maar besluiten Keetje en haar moeder wel dat het beter is om ‘m weg te laten halen. “Na de operatie moesten we naar het ziekenhuis om de wond te laten controleren,” vertelt Keetjes moeder. “Toen bleek het kanker te zijn.”
Keetje wordt geopereerd, bestraald en krijgt chemotherapie, maar niets slaat aan. “Het was te agressief om te behandelen. Een amputatie was de enige optie.” Een heftige, levensveranderende keuze, maar Keetje blijft positief. “Ik wilde gewoon dat de kanker weg was. En toen ik hoorde wat je allemaal kon doen na de operatie, dan voelde dit als de enige goede optie.”
Keetjes moeder: “Ik zal je eerlijk zeggen dat je eigenlijk een beetje naar het moment toeleeft dat je te horen krijgt dat er een amputatie moet plaatsvinden. In het begin zagen we zoveel kinderen met geamputeerde ledematen en toen dachten we nog dat dat het allerergste was wat er kon gebeuren. Maar als niets werkt en dit is je redding, dan sta je daar heel anders in. Dan vind je het vooral heel fijn dat het kan.”
Na een week bedenktijd, kiest Keetje vol overtuiging voor een omkeerplastiek. Bij een omkeerplastiek wordt het bovenbeen geamputeerd en wordt het onderbeen – inclusief voet – achterstevoren aan de romp bevestigd. Hierdoor kan de enkel functioneren als knie.
“Een andere optie was dat het been bewaard werd, maar dat ze er steeds meer uit zouden halen. Het risico daarvan was dat je verlamd kon raken en dat er een grotere kans was dat de kanker terug zou komen,” vertelt Keetje.
Omdat Keetje en haar moeder niet veel weten over de ingreep, krijgen ze van de artsen filmpjes te zien van andere meiden die dezelfde operatie hebben gehad. “We zagen een video van een Amerikaans meisje met een omkeerplastiek die op spitzen danste. Dat was voor ons het teken dat het allemaal wel goed zou komen,” vertelt Keetjes moeder.
Vlak voor de operatie geeft Keetje een afscheidsfeest voor haar been. “Ik wist dat dit de laatste keer in lange tijd zou zijn dat ik kon dansen, dus we hebben een disco georganiseerd. Iedereen stond te dansen.”
“De dag voor de operatie, toen ik al in het ziekenhuis lag en mijn been er bijna afging, heeft iedereen er nog afscheidsboodschappen op geschreven. Er stond zelfs op dat de dokter wel het goede been moest amputeren.”
Tekst gaat verder onder de foto.
En toen was het zover: de grote operatie. Keetje kan zich nog goed herinneren hoe de eerste dagen met haar nieuwe been waren. “Ik moest een week in het ziekenhuis blijven, maar ik heb de eerste dagen niet durven kijken. Ik vond het ontzettend spannend, maar toen ik eenmaal had gekeken vond ik het allang niet meer zo eng. Al was de spanning er pas helemaal af toen ik mijn eerste prothese kreeg en ik voelde dat ik weer zou kunnen lopen.”
Haar protheses hebben allerlei kleuren en printjes gehad. “Ik heb tijger- en jeansprint gehad toen ik jonger was, maar nu vind ik het fijn dat mijn nieuwe prothese er zoveel mogelijk uitziet als een echt been.”
Tekst gaat verder onder de foto.
Keetjes moeder: “Het is zo fijn dat ze er alles aan doen om het zo ‘leuk’ mogelijk te maken voor die kinderen. Het is allemaal al zwaar genoeg. Zo gaat ze waarschijnlijk deze winter weer met de bus naar Oostenrijk op skivakantie met andere jongeren die door kanker hun been zijn verloren. Echt te gek.”
En mocht je het je afvragen: Keetje lakt óók de teennagels van haar prothese voet.
Cait (15) verloor vinger nadat ze met ring bleef haken: 'Hij hing nog aan het hek'
