“Mijn vriendin organiseerde een meidenavondje. ‘Ace doet niks als jij ons niks doet’, zei ze over de hond van haar vriend. Hij kwam even ruiken, liet zich aaien en ging rustig op de bank tegenover ons liggen. Het was een super gezellige avond, tot ik opstond om iets te drinken te pakken.”

Kaak op slot

“Ineens vloog Ace overeind en greep mijn been. Hij was zó snel en sterk, ik viel meteen op de grond. Ace bleef me bijten, de zevende keer sloeg zijn kaak op slot. Tien minuten lag ik daar, met die enorme bonk spieren bijna bovenop me. Mijn vriendinnen waren verstijfd. Ace liet pas los toen hij op mijn bot zat, bloedend sleepte ik mezelf naar de gang.”

“‘Doe die deur dicht! Bel 112 en mijn vriend’, riep ik tegen mijn vriendinnen, terwijl ik mijn been afbond met iets dat op de grond lag. De wonden waren zo groot, dat ze onmogelijk gehecht konden worden.”

Therapie

Ace kreeg de volgende ochtend een spuitje, ik hoorde achteraf dat het zijn derde aanval was. In het begin wilde ik niet boos zijn op mijn vriendin en haar vriend, ze voelden zich zo rot. Later dacht ik: waarom grepen ze niet eerder in? Ik moet leren leven met de constante pijn in mijn been en kan niet langer dan tien minuten staan. Mijn blote benen houd ik het liefst bedekt en ik durf niet meer alleen naar buiten. Ondanks therapie blijf ik doodsbang dat ik een hond tegenkom.”

Tekst: Laura van der Burgt