Nachtmerrie

De bar waar Jente voor de lockdown werkte, is de plek waar de nachtmerrie begint. In de zomer van 2020 wordt ze daar tijdens haar dienst aangerand door een van haar klanten. Voor haar een ongelooflijk traumatische ervaring, vooral omdat de aard ervan agressief en dreigend was. Ze doet een week daarna aangifte, maar vertelt nog niets aan haar ouders.

“In de week tussen het incident en de aangifte had ik het enorm druk, omdat ik in die week verhuisde,” vertelt Jente. “Toen ik een paar dagen daarna onverwachts met mijn ouders op vakantie ging naar Frankrijk, wilde ik de sfeer niet verpesten met mijn verhaal.” Maar als haar oude hospita belt over problemen met de sleutel van haar kamer en Jente haar vertelt waarom ze de laatste tijd zo slecht bereikbaar is geweest, komt het verhaal via de hospita toch terecht bij Jentes ouders Simone en Paul.

Donderslag

“Ik kan het me herinneren als de dag van gisteren,” vertelt moeder Simone. “Het was prachtig weer in Zuid-Frankrijk, dus het kwam als een donderslag bij heldere hemel. De oud-hospita had mijn man aan de telefoon en ik zag aan hoe hij zat en keek dat er is iets aan de hand was. Jente was bij ons in de buurt en moest ons toen ineens vertellen wat er was gebeurd. Dan lijkt het haast alsof er een scherm over je schedel wordt getrokken.”

“Mijn eerste reactie was heel erg veel boosheid richting de dader, maar tegelijk het verschrikkelijke gevoel dat mijn kind deze pijn de afgelopen tijd alleen heeft moeten dragen.” De familie probeert alsnog de vakantie zo goed mogelijk af te ronden. Jente begint bij thuiskomst aan een nieuwe studie en moet wennen aan haar nieuwe huis. “We merkten op afstand wel dat het niet helemaal lekker ging met Jente, maar wijdden dat aan alle nieuwe gebeurtenissen in haar leven.”

Hulp

“Op een gegeven moment zocht haar vriend contact met ons om te vertellen dat het niet goed met Jente ging. In november heeft Paul haar opgehaald uit haar kamer in Amsterdam om een aantal weken bij ons te zijn, zodat we voor haar konden zorgen. Toen kwamen we er vrij snel achter dat ze dit niet zonder hulp van buitenaf kon oplossen.”

Via de huisarts krijgt Jente de diagnose PTSS en wordt ze doorverwezen naar de GGZ. “We zagen meteen dat er lange wachtlijsten waren, maar we zagen ook dat de aanranding een enorme impact had op Jentes leven. Het kon geen maanden meer duren voor ze hulp kreeg. Uiteindelijk hebben we met eigen middelen gezorgd dat ze EMDR-therapie kreeg, maar dat is niet het enige wat Jente nodig heeft om het trauma te verwerken.”

Wachtlijst

Helaas krijgt Jente te horen dat ze maar liefst 150 dagen moet wachten op een intake. De afgelopen maanden heeft zij daardoor nog steeds geen hulp gekregen. “Het is als moeder niet in woorden uit te drukken hoe het voelt als je hulpeloos moet toekijken,” vertelt Simone met tranen in haar ogen. “Het is een ware nachtmerrie geweest. De liefde voor je kind gaat zo diep, dat je alles op alles zet om haar leven zo prettig mogelijk te maken. Het is gewoon niet te bevatten, dat iemand die zo in de put zit en zoveel verdriet kent gewoon moet wachten.”

Asperger

Bovendien heeft Jente het syndroom van Asperger, waardoor er voor haar nog meer haast zit achter het krijgen van hulp. “Voordat ik aangerand werd, lukte het me heel goed om gewoon te manoeuvreren in het leven zonder dat mensen doorhadden dat ik Asperger heb,” vertelt Jente. “Maar die ervaring heeft eigenlijk mijn hele fundament weggeslagen. Daardoor kan ik me niet meer beroepen op mijn aangeleerde skills, waardoor ik moeilijker kan relativeren, sneller boos word en lastiger dingen van me af kan zetten.”

“Daarom vind ik het zo erg dat die hulp zo lang duurt. Iemand met Asperger die zoiets is overkomen, moet je vanaf de eerste dag dat ze zich aanmeldt bij de kop vatten en helpen. Zo’n situatie is voor iedereen verschrikkelijk, maar voor iemand met dit ‘extraatje’ is het soms helemaal niet te overzien. Dat Jente al vanaf het moment dat ze uit mijn buik kwam veerkrachtig is, is nu haar geluk.”

Lees ook
Klimaatactivist Greta Thunberg (16) heeft Asperger: ‘Het is een superkracht’

Pointer

“Ze zeggen dat ik in mei een intake krijg, maar als ik heel eerlijk ben heb ik daar geen vertrouwen in,” vertelt Jente. “Ik denk eerder dat het na de zomer wordt.” Tijdens de aflevering van Pointer komt ze er zelfs achter dat ze door een fout van de GGZ zonder dat ze het doorhad helemaal nergens op de lijst stond, terwijl ze zelfs een bevestiging heeft gehad.

“Zonder het programma denk ik niet dat ik er achter was gekomen dat er iets fout was gegaan. Dan had ik van voor af aan moeten beginnen. Ik ben nu in ieder geval blij dat er een stipje aan de horizon is om naartoe te leven.”

Meer zien over Jente? Je kijkt de aflevering van KRO-NCRV Pointer hier terug.