Al vanaf haar tweede heeft Indra (21) de eetstoornis ARFID. Toch komt ze er pas op haar negentiende achter. “Ik dacht dat ik gewoon een moeilijke eter was.”
Aan LINDA.meiden vertelt Indra over haar eetstoornis, therapie en het niet serieus nemen van haar eigen probleem.
Trigger warning: dit artikel bevat informatie over eetstoornissen.
Vanaf het moment dat Indra vast voedsel kan eten, ontstaat bij haar de eetstoornis ARFID-Avoidant/Restrictive Food Intake Disorder, waardoor ze bepaald voedsel niet durft te eten. Er zijn veel manieren waarop de eetstoornis kan ontstaan. “Bij mij is het ontstaan door sensorische gevoeligheid. Ik had bijvoorbeeld een hele gevoelige tong.”
Door Indra’s gevoelige tong heeft ze moeite met eten wegkrijgen. “Daardoor werd ik selectiever met eten. Als kind was dat niet raar. Het werd gezien als ‘standaard’ kindgedrag.”
Het selectiever eten wordt erger als Indra zeven jaar is en veel moet overgeven na het eten van een tomaat. “Vanaf dat moment ben ik gestopt met bepaald eten te tolereren. Ik was bang om te spugen of te stikken.” Producten als noten, zaden en kleine dingen eet Indra niet meer uit angst voor verstikking. “Ook groente en fruit durfde ik na het heftige overgeven niet meer te eten. Dan is het wel lastig gezond te blijven eten.”
Ondanks het jaren struggelen met haar eten krijgt Indra op haar negentiende pas de diagnose ARFID. “Op mijn zeventiende heb ik hulp gezocht. Ik dacht toen: dit is meer dan ‘gewoon een moeilijke eter’ zijn. De huisarts wist helaas niets uit mijn symptomen af te leiden en stuurde me door naar een therapeut.” Hier wordt Indra’s eetstoornis behandeld als een fobie. “Ze heeft haar best gedaan, maar een eetstoornis kun je niet behandelen als een fobie. Het hielp daardoor ook niet.”
Het balletje begint pas echt te rollen als een vriendin van Indra haar een TikTok doorstuurt. “In de TikTok vertelde iemand over een onbekende eetstoornis. Hij noemde ook de symptomen op. Zij stuurde dit door met de tekst: ‘Hé, lijkt dit niet heel erg op waar jij last van hebt? Ik begon te googelen en alles viel op zijn plek.” Hierna werd Indra officieel gediagnosticeerd met ARFID.
Sabines zoon had eetstoornis ARFID en was afhankelijk van sondevoeding: ‘Alles geprobeerd’
Indra’s eetstoornis maakt het in sociale situaties soms lastig voor haar. “Tijdens mijn intro van de studievereniging gingen we met een stuk of honderd man slapen op een boerderij. ’s Avonds gingen we samen eten en was er een ‘simpele’ pasta gemaakt. In de pasta zat tomatensaus en paprika.” Indra ervaart op dat moment schaamte en paniek. “Op dat moment wist ik niet hoe ik het moest uitleggen. Ik voelde me daarin eenzaam en onbegrepen. Voordat ik in therapie ging had ik geen tools om er mee om te gaan.”
Die avond eet Indra niks meer. “Ik heb de hele avond honger geleden. Dat soort momenten zijn wel tekenend voor mijn jeugd.”
Na haar diagnose is Indra in therapie gegaan voor haar eetstoornis. Inmiddels zit ze in de ‘Follow-up fase’. Dit betekent dat ze nog maar twee keer terug hoeft te komen om te kijken hoe het gaat. “Ik werd echt in het diepe gegooid. Als het zo doorgaat ben ik in augustus uitbehandeld.”
Indra vertelt dat de angst voor overgeven en stikken zo goed als weg is. “Het blijft onprettig om onbekende producten te eten en er komt nog steeds een heleboel verdriet, angst en schaamte bij kijken.” Ondanks de moeite die Indra ervoor moet doen, lukt het haar om weer buiten de deur te eten. Ook het eten van groente en fruit lukt haar weer. “Therapie is geen magic fix. Ik gooi nog steeds niet alles in mijn mik, maar het lukt me wel stap voor stap.”
“Eigenlijk kan ik nu alles eten.” Zodra Indra die woorden heeft uitgesproken valt ze even stil. “Het voelt heel gek om dit hardop te zeggen.”
“Voordat ik aan mijn behandeling begon, was het voor mij gewoon onmogelijk om groente en fruit te eten.” Indra maakt lachend de vergelijking met hondenpoep. “Als ik aan jou vraag om hondenpoep te eten, dan doe je dat natuurlijk nooit. Zo voelde het voor mij als je vroeg of ik bijvoorbeeld paprika wilde eten.”
Indra vertelt dat haar hersenen op dat moment blokkeerden. “Het was echt een harde ‘nee’ in mijn hoofd.”
Rita's zoons hebben de eetstoornis ARFID: 'Drie keer per dag wit brood met hagelslag'
“Je merkt dat het woord ‘eetstoornis’ een bepaalde lading heeft. Mensen schrikken er gauw van. Ik ben heel erg een people pleaser. Als mensen geschrokken reageerden, ging ik mijn eetstoornis altijd bagatelliseren. Zodra mensen dan gerustgesteld waren, konden we weer verder met het gesprek.”
Indra vertelt dat ze dat echt heeft moeten afleren. “Op die manier was ik mensen verkeerd aan het informeren over ARFID. Tegelijkertijd nam ik ook mezelf niet serieus.”
Als Indra’s psycholoog haar daarop aanspreekt en vertelt dat haar eetstoornis net zo serieus is als van iemand die anorexia heeft, verandert Indra’s houding. “Dat was echt een turning point. Toen ik het zelf serieuzer begon te nemen, deden anderen dat ook.”
“Mensen onderschatten vaak deze eetstoornis omdat je het niet meteen aan iemand ziet. Dat ik geen onder – of overgewicht heb, wil niet zeggen ik niet net zoveel problemen in mijn hoofd heb als iemand die bijvoorbeeld anorexia heeft.”
“Ik hoop dat als iemand dit leest en zichzelf hierin herkent, dat diegene weet dat je niet alleen bent. Ook als je al jaren rondloopt met ARFID en je hebt er oud mee mogen worden, weet dat het ernstig genoeg is om hulp te zoeken. En die hulp verdien je echt.”
Struggle jij met een eetstoornis en heb je hulp nodig? Neem dan contact op met je huisarts of kijk op deze website.
Tamara (22) heeft een eetstoornis: 'Het beeld dat we ervan hebben is niet realistisch'
