Ondertussen maakt het veelvuldig bekritiseerde ‘Emily in Paris’ wél kans op een felbegeerd beeldje.

Over de serie

‘I May Destroy You’ is het werk van de 32-jarige Michaela Coel. Ze bedacht, schreef, produceerde en vertolkte de hoofdrol in de serie. Voor velen was het dé beste release van 2020. Bovenal omdat het plot gebaseerd is op gebeurtenissen uit Coels eigen leven. Dat maakt het verhaal intiem en origineel, zonder ooit toondoof of onrealistisch over te komen.

In twaalf afleveringen kijken we mee in het leven van Arabella en haar Londense vrienden. Na een avond uit merkt de veelbelovende schrijfster dat er gaten in haar geheugen zitten. Is ze inderdaad dronken op de vloer gevallen, of toch op een andere manier aan die hoofdwond gekomen? Wat volgt zijn meerdere verhaallijnen over seksueel geweld, die op z’n minst aangrijpend te noemen zijn.

Lees ook
Congreslid Alexandria Ocasio-Cortez: ‘Ik ben overlever van seksueel misbruik’

Belangrijke onderwerpen

Alleen al voor het openbreken van zo’n belangrijk gesprek verdient de serie alle mogelijke prijzen. ‘I May Destroy You’ stipt ook meer gevoelige onderwerpen aan: denk aan racisme, de enorme stress waaronder twintigers leven, en de impact van social media. Ondertussen blijft de boel herkenbaar vanwege de positieve elementen die zijn toegevoegd – het leven van de hoofdpersonen is niet alleen maar kommer en kwel, maar bevat ook lichtpuntjes, in de vorm van muziek, humor en de levendige stad.

‘I May Destroy You’ werpt vragen op waar ik nog dagen mee in mijn hoofd heb gezeten. Wat doet wraak nemen bijvoorbeeld met je mentale gesteldheid? Is het bevorderlijk voor de traumaverwerking, of verander je daarmee niet juist in dat wat je zo haat? De serie geeft geen hapklare antwoorden, maar wel een boodschap: weer in het heden durven leven is het engste wat je kunt doen, maar het geeft wél meer vrede dan terug blijven kijken.

Makers van kleur

De serie gaat over een universeel thema: helaas krijgen veel vrouwen met seksueel misbruik te maken. Uit Amerikaans onderzoek blijkt zelfs dat zwarte vrouwen een groter risico lopen om misbruikt te worden. ‘I May Destroy You’ laat op een treffende manier het vervolgproces zien. Mensen van kleur worden vaak niet geloofd na een misbruikervaring, en teleurgesteld door het systeem dat hen juist zou moeten beschermen.

Dat de Golden Globes-organisatie dit werk nu ook laat hangen, is in die zin veelzeggend. Terwijl ze de macht hebben om taboedoorbrekende thema’s en zwarte makers een podium te geven, kijken ze liever weg. Dat het (bijna uitsluitend witte) ‘Emily in Paris’ wél genomineerd is, stipt precies het probleem aan: ook in 2021 gelooft Hollywood nog altijd liever in croissants dan misbruik.