Het leed dat daten heet. Redacteur Misha heeft inmiddels al achttien maanden geen slaapkamergymnastiek gedaan en vraagt zich af of je je skills kunt verleren.
Wekelijks schrijven de redacteuren van LINDA.meiden hoe het er bij hen voor staat op gebied van flirts, seks en relaties.
Dat mijn seksleven tijdens de pandemie enorm is opgedroogd, heb ik je al eerder verteld. De Sahara is er niks bij. Ik heb een theorie: hoe langer je geen seks hebt, hoe minder behoefte je eraan hebt. In de eerste paar maanden van mijn seksloze bestaan voelde ik constant de behoefte iemand de kleren van het lijf te rukken (met consent, natuurlijk). Ik wilde iedereen die ik er aantrekkelijk uit vond zien bespringen. Het is dan ook zacht uitgedrukt dat ik het er toen moeilijk mee had. Maar nu, 18 maanden later (onthoud: dit is een judgement free zone), lijkt mijn behoefte drastisch te zijn verminderd.
Omdat ik niet de hele tijd bezig ben met wie mijn private parts zal kietelen, heb ik ruimte over om te obsederen over hoe eng ik het inmiddels vind om weer in de vijver van het seksen te duiken. Mijn (gekozen) celibataire bestaan komt deels door onzekerheid over mijn lijf. En angst dat mijn toekomstig bedpartner het allesbehalve aantrekkelijk vindt. Naarmate de tijd verstrijkt heb ik een nieuwe “angst” ontwikkeld: namelijk dat – wanneer het zover is – mijn seks wack is. Dat alles wat ik de afgelopen jaren op mijn seks-skills-lijst toevoegde uit prehistorische tijden stamt en niet meer relevant is. Dat ik niet meer op de hoogte ben van de trends in seksland (als die er al zijn). Dat ik niet meer weet hoe ik me letterlijk en figuurlijk moet blootstellen. En tot slot dat ik niet meer durf te genieten van seks en er als een strijkplank bij lig. Het idee alleen al…
Mijn vrienden – die zich regelmatig goed onder handen laten nemen – noemen mijn angst irreëel. “Het is net als fietsen, zoiets verleer je niet”, krijg ik dan te horen. Maar ik moet zeggen dat mijn eerste keer fietsen na twee jaar allesbehalve soepel ging. Toen ik eindelijk afscheid had genomen van mijn scooter, was ik spontaan vergeten hoe je op een zelf aangedreven tweewieler moest remmen. Ook de verkeersregels voor deze deelnemers was me ontgaan en de confrontatie met mijn zwaar verslechterde conditie was ook niets om over naar huis te schrijven. Kortom: het was een drama en duurde een paar weken tot ik het weer helemaal onder de knie had. Ik herhaal: een paar weken!
Maar als ik heel eerlijk ben gun ik het ook niet iedereen meer, mijn mogelijk saaie seks. Ik ben inmiddels uitgehongerd wanneer het op intimiteit aankomt. Toch ben ik niet van plan te bunkeren als ik er hierna spijt van krijg. Het liefst wacht ik nog even tot er iemand van kwaliteit langskomt. Ik wil niet iedere idioot met een hartslag en piemel een kans gunnen – niet dat ik dat al deed, maar you get it. In mijn hoofd klinkt de mantra: jij bent de prijs. Iets wat ervoor zorgt dat menig potentieel kandidaat afvalt.
Deze mentaliteit heeft ervoor gezorgd dat ik een soort onmogelijke Prince Charming van mijn eigen seksfantasie heb gecreëerd. Het is nagenoeg onmogelijk voor een man van vlees en bloed om dit te belichamen en daarmee maak ik mijn eigen cirkel rond. Geen seks, geen behoefte, geen gunnings, geen seks.
Voordat ik mijn seksprins heb gevonden en me weer in het diepe van een actief slaapkamerleven stort, moet ik revalideren van de stilstand van de afgelopen jaren. Maar hoe doe ik dat? Online artikelen lezen over de nieuwste origamiposities om jezelf in te vouwen? En deze alvast in mijn eentje oefenen? Porno kijken om te zien hoe het ook alweer niet (!) moest? Praten met voormalige scharrels als een soort verlaat evaluatiegesprek?
Ik weet het niet zo goed. Maar wat ik wel weet, is dat mijn vrienden gelijk hebben. Het is een irreële angst, eentje die ik slechts als excuus gebruik om niet head first (ha ha) in de wijde wereld van seksueel genot te duiken. Wanneer het zover is, denk ik dat mijn spiergeheugen het overneemt en ik precies weet wanneer ik mijn rug moet krommen of benen om zijn middel moet slaan. Ondanks deze wetenschap, pieker ik me suf over de toekomst van mijn slaapkamerbestaan. Ik hoop over een tijdje terug te kijken op verspild gemaal en te lachen om mijn gedachtes die me onnodig lang weghielden van de man waar ik op dat moment naast lig.
Misha is 32 jaar en woont alleen in Amsterdam. Ze heeft een relatie van vier jaar en een van zes maanden gehad, inmiddels is ze zes jaar single.
Hoe date ik het: 'Ik word te vaak verliefd op mannen op TikTok'
