Het idee van de ware liefde is natuurlijk enorm geromantiseerd door alle content die we consumeren. Als je the one niet tegenkomt, ben je, volgens diezelfde content, als vrouw gedoemd een flink aantal katten te adopteren en eeuwig terug te denken aan de mannen uit jouw wilde verleden.

Ik vind het maar onzin, want er valt veel te zeggen voor een bestaan zonder levenspartner. Het allerergste wat je kan overkomen is niet de eeuwige vrijgezel zijn. Ik kan me zelfs voorstellen dat het heel fijn is om een leven te leiden zonder rekening te houden met anderen. En met anderen bedoel ik partners en/of dwarrelende snottebellen, ook bekend als kinderen. Zelf bepalen wat je doet, met wie én hoe; vertel mij maar eens dat die vrijheid je niet als muziek in de oren klinkt.

Misha: 'Mijn business lag letterlijk op straat, daarmee bedoel ik de gebruikte condooms'Lees meer

Hypocriet

Ik snap dat we evolutionair gezien op zoek moeten naar een partner. Niet alleen voor bescherming en genegenheid, maar ook om mee voort te planten. Dat idee voelt toch een beetje achterhaald, want heb ik daar echt een man voor nodig die zijn sokken in de zijkant van de bank drukt en niet snapt dat je een bord in de vaatwasser kan zetten in plaats van in de wasbak? Ja, heel stereotyperend, maar dat is mijn ervaring met mannen met wie ik al dan niet tijdelijk woonruimte heb gedeeld.

Als voorstander van vrijgezel zijn, voel ik me een hypocriet als ik naar de liefde van een romantisch partner verlang. Steeds meer van mijn vriendinnen, met wie ik de wildste dingen heb meegemaakt, maken nu onderdeel uit van een setje. En ik voel me achtergelaten. Dat wil ik ook. Denk ik.

Angst

Het idee van nooit meer een relatie hebben boezemt me evenveel angst in als het idee van er wel een hebben. Ik kan er lang of kort over zijn, maar ik heb mijn leven altijd voorgesteld met iemand aan mijn zijde. Als ik the one niet vind, moet ik dat beeld bewerken. En daar hou ik niet van. De vragen schieten met een noodgang door mijn hoofd: blijf ik in Nederland wonen? Hoe zit het met mijn (niet-bestaande) kinderwens? En hoe gaan de komende vijfendertig kerstavonden eruit zien? De eeuwige vrijgezel zijn voelt eng en groots, maar ook als een avontuur dat ik wel aan zou durven.

Wel verliefd

Nu ik heb gescheten op het idee van een relatie hebben, wil ik er ook even voor pleiten. Hoe verstikkend het concept ook aanvoelt, het lijkt me heel fijn. Dat maakt het ook beangstigend. Als iemand die heel erg is gesteld op haar privacy (je zou het niet denken met wat ik hier allemaal deel) en vrijheid, voelt een partner als een beperking. Alsof hij de handrem op mijn toekomst is en ik met piepende banden kom stil te staan. Diep van binnen weet ik dat dat onzin is. Een partner zet je leven niet stil. Sterker nog, je hoort met iemand te zijn die er iets aan toevoegt (lees: liefde, vreugde, geluk) en niet het tegenovergestelde bewerkstelligt.

Na zeven jaar singledom baal ik er soms van om alleen te zijn. Dat bedoel ik heel letterlijk: alleen in huis, alleen in bed, alleen op familiefeestjes. Verliefdheid en diepe liefde voelen inmiddels als vage kennissen in plaats van goede vrienden. Lange tijd was mijn deurtje voor de liefde dichtgemetseld. Dat ligt nu in het verleden, denk ik. De deur naar mijn hart staat op een klein kiertje en als de juiste persoon het licht erachter weet te spotten, zwaait-ie vanzelf wagenwijd open. Tot die tijd, als die tijd ooit komt, geniet ik van elke seconde die ik het leven in mijn eentje trotseer. Want hoe je het ook wendt of keert, het heeft ook iets magisch. En daar moeten we niets aan afdoen omdat de samenleving verwacht dat we iemand vinden om het allemaal mee te delen.

Misha: 'We onderhandelen niet met terroristen, we daten niet met klootzakken'Lees meer