Het leed dat daten heet. Je hebt delulu meiden en dan heb je redacteur Misha, die lange tijd een fakkel droeg voor een, bij gebrek aan een beter woord, klootzak. Na jarenlang vriendinnen adviseren over het niet dealen met assholes besluit ze nu haar eigen wijze woorden op te volgen.
Wekelijks schrijven de redacteuren van LINDA.meiden over hoe het er bij hen voorstaat op het gebied van flirts, seks en relaties.
Ik probeer mijn leven zo veel mogelijk vrij te houden van regels, afgezien van anderen niet opzettelijk pijn doen, belasting betalen et cetera. Eén regel die ik religieus naleef in mijn werkleven, is dat ik niet werk met klootzakken. Het was mijn beste vriend die dit erin stampte en daar ben ik hem nog altijd dankbaar voor.
Toch lijkt mijn lijfspreuk als sneeuw voor de zon te verdwijnen als het op romantische relaties – en bijkomende activiteiten – aankomt. Ik ben queen alles rechtlullen. Is een crush onaardig tegen mij, dan schud ik net zo lang met mijn hoofd tot de gemene opmerking en navolgende gedachten eruit vallen. Tot grote ergernis van de mensen om mij heen.
Als mijn vriendinnen met een douchebag daten, scharrelen of something-en, zeg ik altijd: “We onderhandelen niet met terroristen, we daten niet met klootzakken.” Maar mijn eigen advies opvolgen, ho maar.
Ik ben tot de realisatie gekomen dat ik de grootste martelaar van mijn eigen hart ben. Natuurlijk ben ik ook boos op de persoon door wie ik het hartzeer ervaar, maar degene waar ik écht kwaad op zou moeten zijn, ben ik zelf. Ik ben namelijk na elke emotionele stomp teruggegaan voor meer. Mijn misplaatste ‘ik kan jou wel redden’-syndroom zorgt ervoor dat ik de verkeerde mensen kies en vervolgens ook loyaal aan hen blijf. In het verleden heeft dit geen succes opgeleverd, dus ik weet niet waarom ik mijn tijd, energie en goedheid blijf steken in een aflopende situationship of man of vriendschap.
Een tijd geleden liep ik opnieuw tegen zo’n situatie aan. Wederom had ik iemand op een voetstuk geplaatst, een waar-ie naar mijn idee nooit vanaf zou vallen. Boy, was I wrong. Na een gesprek waarin ik me voor de zoveelste keer kut voelde over dat ik mezelf was, drong het tot me door: jij bent een lul. En dat ben je altijd al geweest. Er was helemaal niets veranderd, hij was niet veranderd, mijn perceptie van hem daarentegen wel. In hoog tempo speelden alle gesprekken (WhatsApp en real life) als een videomontage achter mijn ogen af en voor het eerst zag ik wat ik al die tijd had weggewuifd: kutopmerkingen en beledigingen. Poef, daar ging het voetstuk.
Natuurlijk kan ik nu pretenderen dat dit het beste gevoel ooit was. Dat was het ook, deels. Ik voelde gelijktijdig een soort pijn en verdriet. Niet voor die specifieke situatie, maar voor dat ik mezelf hier zolang doorheen heb geduwd. Alles onder het mom van: ik ga jou laten zien hoe ik ben, ook als je mij als een stuk stront behandelt. Waarom echt? Mama didn’t raise no deurmat.
Misschien is het een gebrek aan zelfrespect, zelfliefde of eigenwaarde. Ik weet het niet. Wat ik wel weet, is dat ik op de road to recovery ben. Toen het voetstuk wegviel, was ik de persoon die de val brak. (Je hebt het ‘redder’-syndroom of je hebt het niet.) Eén ding is zeker: dat voetstuk is verpulverd en de kans dat ik het ooit nog aaneen lijm, is verdomd klein. Volgens mij is dat het beste voor alle betrokkenen.
Nu is het tijd om mezelf af te stoffen, mijn rug te rechten en een nieuwe regel te implementeren: ‘Jij, Misha, datet, scharrelt of something-t niet met klootzakken.’ Ik ben veel meer waard dan iemand die all of this niet op waarde schat. En als dat te veel gevraagd is, wijs ik de klager met liefde het gat van de deur. Tot nooit ziens.
Misha: 'Mijn business lag letterlijk op straat, daarmee bedoel ik de gebruikte condooms'
Misha is 33 jaar en woont alleen in Amsterdam. Ze heeft een relatie van vier jaar en één van zes maanden gehad. Inmiddels is ze zeven jaar single.
