Het leed dat daten heet. Redacteur Misha kent het gezegde ‘don’t judge a book by its cover’. Maar ze is bereid alle rode vlaggen te negeren als een man onder de tattoos zit. Maak je borst maar nat voor haar meest oppervlakkige column tot nu toe.
Wekelijks schrijven de redacteuren van LINDA.meiden hoe het er bij hen voor staat op gebied van flirts, seks en relaties.
Een groot gedeelte van de heteroseksuele vrouwen menen een ding te hebben voor bad boys. Des te meer asshole, des te aantrekkelijker. Ook ik behoor helaas tot die categorie. Rode vlaggen wapperen op stormsnelheid in mijn gezicht en ik kijk er gewoon langs. Op zo’n moment is er niks spannender dan het wispelturige karakter van mijn sort of lover en de bijbehorende gevoelens. Lig ik ’s nachts wakker, omdat ik vermoed dat hij mij niet zo leuk vindt als ik hem? Ja. Zorgt dit ervoor dat ik stop met afspreken? Not really. Het is een schandalige bekentenis. Maar hé, ik kon er ook over liegen.
Ik heb menig ervaring (of aanvaring, kijk maar even) gehad met mannen die aan deze omschrijving voldoen, maar mag niet klagen over diegenen die ik tot nu toe als mijn geliefden bestempelde. Afgezien van de kenmerkende attitudes, hadden ze nog iets met elkaar gemeen: tatoeages. En niet zo’n beetje ook; van nek tot enkels en alles wat daartussen bungelde, werd bedekt met permanente plaatjes. Ik moet toegeven dat ik het hella sexy vond.
Een versierde huid wekt direct mijn interesse. Zelfs als de man in kwestie niet mijn type is. Zonder tattoos kijk ik mogelijk niet op, maar mét kun je rekenen op halsbrekende praktijken. Wat is dat toch?
Vooralsnog worden tatoeages geassocieerd met een stoer karakter. Want het vereeuwigen van afbeeldingen is niet pijnloos. Maar dat is het laseren van je bikinilijn ook niet, toch hoor je daar niemand over. Misschien is het dan toch iets primitiefs dat me zo aantrekt aan inked skin. En werkt de tattoo-inkt als feromonen.
Een tweede mogelijkheid is dat ik me (on)bewust aangetrokken voel door de hoeveelheid schijt die iemand op z’n huid draagt. Als je op jonge leeftijd besluit om zeer zichtbare plekken vol te kliederen, ga ik er een beetje vanuit dat je in meer aspecten van het leven tegendraads bent. Het schept ook een soort verwantschap. Zelf heb ik zo’n dertig plaatjes (and counting) die mijn huid versieren en ben ik ook niet per definitie het poster kind van de familie. Als we samenkomen kunnen we bitchen over hoeveel kritiek anderen hebben op deze kunstvorm.
Ik moet wel eerlijk bekennen dat er genoeg plaatjes zijn die me niet opwinden. Realistisch familieportret op je rug? Af. Ook klokken, rozen en Bijbelse geschriften doen me niet zo veel. Maar ben je à la Harry Styles bedekt met een onsamenhangend geheel van grappige, betekenisloze afbeeldingen? Mij zeker bellen.
Leuk hoor, al die getatoeëerde mensen. Maar het komt ook vaak voor dat ik mensen tegenkom zónder deze vorm van lichaamsversiering. En dat kan ik enorm waarderen, misschien soms wel meer. Kijk, tatoeëren is een verslaving. Iedereen die nu nee schudt, liegt. Na je eerste tattoo zie je overal de volgende in. Zijn wij van dezelfde leeftijd en heb je geen enkel plakplaatje, dan getuigt dat (enigszins) van een ruggengraat.
Het is makkelijker dan ooit om bij een shop naar binnen te lopen en een uur later met een anker en de naam van je moeder op het terras te zitten. De kans dat iemand ooit op een huisfeestje heeft aangeboden ‘eventjes’ iets voor je te zetten met een gesteriliseerde naald is vrij groot. Maar jij zei nee, en dat kan ik waarderen. Heb je (nog) niets staan, omdat je twijfelt? Denk er dan goed over na. Once you go there, you won’t go back. Geloof me, mijn exen zijn daar het levende bewijs van.
Misha is 32 jaar en woont alleen in Amsterdam. Ze heeft een relatie van vier jaar en een van zes maanden gehad, inmiddels is ze zeven jaar single.
'Mannen die solliciteren naar een plekje in mijn columns, doe maar niet'
